Nu gij Christus Jezus, de Here aanvaard hebt, wandelt in Hem, geworteld en dan opgebouwd wordend in Hem, bevestigd wordend in het geloof, zoals u geleerd is, overvloeiende in dankzegging. Kol.2:6-7.

Wij mogen in de Here Jezus geworteld zijn, in Hem mogen wij ons voedsel zoeken en vinden en daarin opgebouwd worden en wat hier dan opvalt is dat er staat dat we overvloeiende in dankzegging horen te zijn. Ik vind dat wel mooi, als we tot geloof komen dan zijn we als het ware ook een heel klein plantje, met nog maar kleine worteltjes, en dan gaan we beginnen met groeien. In Gods woord kunnen we het voedsel vinden om te groeien, maar we moeten het wél tot ons nemen natuurlijk, dus met andere woorden, dóén wat er staat. En dan gaan we geestelijk groeien en worden onze wortels sterk en daardoor worden we net als zo’n stevige boom, door onze wortels kunnen we dan staande blijven ook al is het zo dat het best nog weleens kan stormen in ons leven. Maar in zo’n storm mogen we merken dat we wél buigen, maar niet omvallen. En juist die dankzegging getuigt daarvan, want als je, temidden van de stormen, nog kunt danken, dan wil dat zeggen dat je al behoorlijk stevige wortels hebt gekregen.

“Dank U wel Here, dat U degene bent aan wie ik mij mag vasthouden, óók al stormt het in mijn leven, en dank U wel dat U te midden van de storm, altijd weer het rustpunt van mijn leven bent!”.

Vandeweek ging ik Simon uitlaten, het was zo rond 6 uur in de avond en op de route die ik liep had ik al een paar dagen mensen aan het werk gezien die (iemand) aan het verhuizen waren. Er had een paar keer een busje gestaan en er waren mensen aan het sjouwen geweest, het was duidelijk een “doe het zelf” verhuizing :-).

Toen ik opnieuw langs het huizenblokje kwam zag ik op een hoekje een heel stel dozen, lege dozen, maar ook dozen en tassen met allerlei rommel erin. Het waren spullen die zo te zien weggegooid moesten worden. Eén van de tassen trok mijn aandacht, het was een tas van de Lidl, zo’n big shopper, waarop een tekst stond. Er stond op “Waar kies jij voor?”

Die tekst op die tas, in combinatie met de rommel die in de tas zat, bracht me aan het denken.

In ons leven kan het ook zo zijn dat er vanbinnen allemaal dingen zijn, gedachten, gevoelens, misschien wrok of wat dan ook, maar dingen waarvan we eigenlijk weten dat we er iets mee moeten doen. Dingen waarmee we aan de slag moeten, dingen die ons onrust en verdriet of pijn bezorgen en waaronder we gebukt gaan. En dan is er die vraag: “Waar kies jij voor?” Kiezen we ervoor om het te koesteren? Of kiezen we er juist voor om de dingen met de Here God te bespreken en ze, met Hem samen, uit te zoeken en datgene dat niet in ons leven thuis hoort weg te doen? Weg te gooien soms ook letterlijk?

I Petrus 5:7 zegt: Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u. Wat zegt dit nou eigenlijk? Dat als we de dingen met de Here God bespreken, ze op Hem werpen, we er dan meteen vanaf zijn? Nee, dat denk ik niet, maar het is wel zo dat wanneer we de dingen met Hem bespreken, het rust brengt in ons leven. Het probleem, de zorg of de pijn is niet meteen verdwenen maar er staat; Hij zorgt voor u. Dat is een belofte, de Here God zorgt voor ons, Hij wil dicht bij ons zijn, ons raad geven, onze wonden verbinden, ons hart aanraken, ons vertroosten en Zijn vrede, die alle verstand te boven gaat, in onze harten laten neerdalen.

En dan komt nog een keer die vraag in mijn gedachten: Waar kies ik voor? Waar kies jij voor?

Even een grappig voorval. Ik was gisteren weer in het oogziekenhuis in Rotterdam. Momenteel zit ik weer in een traject waarbij ik elke 4 weken een injectie in mijn oog krijg. Nou heb ik al eerder van deze injecties gehad en ook deze ronde heb ik er al weer 4 gehad, dus ik ken inmiddels het klappen van de zweep wel en hoewel het niet mijn favoriete uitstapje is raak je toch min of meer “gewend” aan zo’n behandeling.

Terwijl ik gisteren in de wachtkamer zat en mijn eerste druppels reeds gekregen had, kwam er achter mij een oudere meneer zitten. Hij begon een gesprek met de dame die naast hem zat en met zijn Rotterdamse accent begon hij, voor iedereen goed hoorbaar, uit te weiden over de injecties: “Ja, ik heb een keer een heel rood oog gehad, toen hadden ze in een bloedvat geprikt. En ik spring zowat door het plafond van de pijn als ze die naald in mijn oog steken. En als je niet oppast prikken ze je zo nog blind ook!!”. En zo ging het maar door, alles op zijn plat Rotterdams.

Inwendig lag ik in een deuk zoals de man zat te mopperen… totdat ik de behandelkamer binnen geroepen werd. De dienstdoende arts stelde me voor aan een aardige jonge dame, een arts die nog in opleiding was maar die, volgens de dokter, al heel goed kon prikken… Aaaahhhh, het hele doemscenario van de mopperpot schoot in een flits door mijn gedachten en ook het feit dat het inderdaad waar is dat zo’n arts de injectie maar net verkeerd hoeft te plaatsen om je blind te prikken. (daar had de mopperpot wel gelijk in hahaha) De dokter vroeg mij of ik er bezwaar tegen had dat de jonge dame mij zou prikken, ik mocht het eerlijk zeggen en ook weigeren, dan zou hij het zelf doen. Ik keek haar aan, lachte haar vriendelijk toe, en zei haar dat ze gerust haar gang mocht gaan en dat ik het volste vertrouwen in haar had. Nou, ik moet zeggen dat ik al heel vaak geprikt ben, al tientallen malen, maar dat het nog nooit zo goed gedaan was als juist door deze jonge dame. Ze vroeg me na afloop of het meegevallen was en ik heb haar een compliment gemaakt. Ze deed het echt super!!

Ach, het is zo makkelijk om een vriendelijk woord te spreken, iemand moed te maken, je vertrouwen in iemand uit te spreken. We zijn zo snel geneigd om kritisch te zijn maar Spreuken 16:24 zegt: Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam.

Gewoon wat vaker doen?

Dagelijkse broodkruimels

Soms denk ik dat het maar goed is dat we niet al te ver in de toekomst kunnen kijken, dat zou ons vast niet blij maken. Gelukkig heeft de Here God in Zijn wijsheid besloten dat het beter voor ons is om gewoon elke dag in het hier en nu te leven.

Toch zijn er in ons leven natuurlijk altijd wel dingen waarvan we wel al een stukje vooruit kunnen en mogen kijken. Zo was er voor ons een verrassing met het kerstfeest. Alle kinderen en kleinkinderen waren hier en we hebben een prachtige dag gehad met elkaar. Aan het einde van de avond zei mijn schoonzoon (degene die in augustus met mijn dochter is getrouwd) dat er nóg een verrassing was. Hij sloeg zijn arm om mijn dochter heen, de kinderen stonden bij hen en toen vertelde hij dat ze een kindje verwachtten. Wat een mooi nieuws, een nieuw geluk na de moeilijke jaren die er geweest zijn. We waren allemaal heel erg blij voor hen natuurlijk.

Het was toen nog heel pril, pas 6 weken ongeveer dus verder wilden ze het nog even stil houden. Enkele weken later zouden ze hun eerste echo krijgen en wat schetst hun, én onze verbazing en blijdschap dat er niet één kindje in de buik van mijn dochter groeit maar twee! Heel erg bijzonder en ze zijn er dan ook heel erg blij mee. Ook de andere kinderen kijken er naar uit, ze mochten er laatst bij zijn toen er opnieuw een echo gemaakt werd en ze waren er helemaal van ondersteboven. Hahaha, mijn kleinzoon (10) vroeg zelfs of ze erbij mochten zijn als de navelstrengen doorgeknipt zouden worden. Nou, dat maar even niet

Toch is het altijd weer een wonder hoe de Here God een kindje, en in dit geval 2 kindjes, vormt in de moederschoot. Op de eerste echo waren ze echt nog piepklein en toch zag je al hun hartjes kloppen en de kindjes bewegen. Sinds gisteravond weten we ook welk geslacht de kindjes hebben maar dat is niet aan mij om dat hier bekend te maken natuurlijk. Mijn dochter vertelde hoe ze de kleine hoofdjes kon onderscheiden, hoe de armpjes en beentjes bewogen, de kindjes zich uitstrekten en zelfs de vingertjes waren al zichtbaar. Dan spreek je over kindjes die nog slechts 8-9 cm groot zijn, hoe wonderlijk mooi!

Psalm 139:13-16: U maakte mij in de buik van mijn moeder. Elk deel van mijn lichaam hebt U gevormd. Ik dank U daarvoor. Want het is een wonder, zoals ik gemaakt ben. Alles wat U maakt is een wonder, dat weet ik heel goed. U hebt me al gezien toen ik in het geheim gemaakt werd. U hebt me al gezien toen ik diep in de aarde ontstond. Toen mijn lichaam nog geen vorm had zag U mij al. Nog voordat ik geboren werd wist U alles al van mij. En U schreef het in Uw boek.

Als ik hier zo over nadenk dan vind ik dat zo bijzonder, en dan bedenk ik me dat ook wij, jij en ik, door de Here God zijn gemaakt. En Zijn aandacht voor ons houdt niet op bij onze geboorte, nog elke dag is Hij geïnteresseerd in elk detail van ons leven, zelfs in de allerkleinste dingen. Hij weet wie we zijn, Hij kent onze naam, en ook vandaag mogen we weer met deze gedachte de dag in gaan en alles met Hem delen en bespreken. Er is niemand die ons zo goed kent en begrijpt als Hij.

Dag lieve Benji.

Mijn moeder zei vroeger altijd: Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Hahaha, ik vond dat maar raar want op dat moment waren mijn kinderen alle 4 nog klein en ik keek uit naar het moment dat ze zichzelf konden aankleden, hun kamer konden opruimen, hun bed konden opmaken, de afwas doen enz. Nu ik dan volwassen kinderen heb weet ik inmiddels dat ze gelijk had. Niet dat ik me nou elke dag enorme zorgen om mijn kinderen hoef te maken hoor, zo is het niet, maar het is wel zo dat er toch altijd wel weer dingen gebeuren, zowel hele mooie en fijne dingen, alsook verdrietige dingen soms.

Zo was mijn jongste dochter al 2 weken haar kater kwijt. Benji ging er wel vaker een paar dagen vandoor maar dan zag ze hem telkens hier of daar op een schuurdakje. Nu was hij weg en zag ze hem nergens. Ze had al gezocht, keek telkens wanneer ze in de keuken stond of ze een glimp van hem kon opvangen maar Benji was weg en bleef weg. Ze had hem en zijn zusje Lady vanuit het nestje meegenomen toen ze op zichzelf ging wonen en waar Lady wat meer een dame met divagedrag is was Benji echt haar maatje. Een heerlijke kroelkat die graag bij haar kwam liggen, soms op de rugleuning van de bank in haar nek lag, zijn kopje tegen haar hoofd en waar ze echt van genoot. Nu was hij weg…

Afgelopen week kwamen we erachter dat er hier een organisatie is waar gevonden huisdieren worden aangemeld en toen ze op de site van die organisatie ging kijken kwam ze al snel een mededeling tegen van een overleden kater die één straat bij haar vandaan gevonden was. De kater had precies het signalement van haar Benji. We schrokken er enorm van en mijn dochter moest er erg om huilen. Omdat het al avond was konden we niet meer bellen en ze vroeg of ik dat de andere dag wilde doen. Ik heb gebeld en de dame aan de telefoon vertelde dat de kat aangereden was en al in shock toen men hem naar de dierenkliniek had gebracht. Daar is hij al snel overleden. Ze stuurde nog een foto, Benji was daar nog in leven en niet zichtbaar beschadigd maar je zag wel dat hij er slecht aan toe was en ik zag meteen dat hij het inderdaad was. Het greep mij ook aan om dit te zien. Ik heb de foto niet aan mijn dochter laten zien en zij heeft er ook niet om gevraagd.

Ze was- en is- er heel verdrietig om en toen ik een paar dagen geleden bij haar was en op het punt stond om naar huis te gaan kwam Lady net binnen. Mijn dochter pakte haar kleine diva op van de grond, verstopte haar gezicht in de vacht van de poes en zei: “Ik hou van jou, weet je dat wel?” Ik vond dat zo ontroerend om te zien en te horen, het raakte mij, het was zo’n intens mooi en liefdevol beeld.

Onderweg naar huis bleef het in mijn gedachten en ineens zag ik daar een Vader, een Vader die zich voorover buigt, Zijn kind vasthoudt, Zijn hoofd tegen het hoofd van Zijn kind legt en zegt: “Ik hou van jou, weet je dat wel?”

Die Vader is Vader God en dat kind ben jij en dat ben ik! En ook deze dag zijn dat de woorden die Hij tegen ons zegt. Mooier kan onze dag niet beginnen hè?

Valentijnsdag…

Een dag waarop mensen elkaar laten weten dat ze van elkaar houden, elkaar waarderen, een dag waarop mensen naar elkaar toe hun liefde en respect uitspreken, een dag waarop je nog eens extra laat weten dat je die ander kostbaar en waardevol vindt.

Dit is een dag, weliswaar door mensen bedacht maar, waarop het misschien best eens fijn is om stil te staan bij al het goede dat God ons elke dag opnieuw geeft, heel vaak is het zo dat we in onze gebeden dingen vrágen aan onze hemelse Vader, en dan is het ook weleens fijn om nou gewoon eens iets te bréngen, toch? Denk er maar eens aan hoe fijn je het zelf vindt als je van iemand een compliment krijgt, of hoe fijn het is als er iemand tegen je zegt hoe waardevol je bent, of hoeveel hij of zij van je houdt? Daar wordt je hart warm van en misschien is het een fijn idee om nou vandaag eens speciaal Gods hart warm te maken? Misschien door Hem complimenten te geven, Hem te danken voor al Zijn zegeningen, Hem te vertellen hoeveel we van Hem houden en hoe waardevol Hij is in ons leven.

Hij is het meer dan waard en ik wil Hem vertellen hoeveel ik van Hem houd.

Vader, U bent mijn álles
U bent de liefde van mijn leven
en in ’t bijzonder deze dag
wil ik speciaal mijn dank aan U geven.
U bent voor mij zó kostbaar Heer
zonder U kan ‘k geen dag bestaan,
ik geef U mijn aanbidding nu
neemt U mijn liefde aan.

Soms kun je alleen maar dankbaar zijn, dankbaar omdat er een God is die van jou en mij, persoonlijk houdt, een God die er altijd voor ons is, die ons ziet, die ons door en door kent, onze fouten, ons falen, onze gebreken, en die dan tóch door alles heen zo Zijn liefde en Zijn trouw aan ons betoont. Ik houd van Hem met heel mijn hart en ik ben zo blij dat Hij er is. Ik ben blij dat Hij alles weet, dat Hij de diepste diepten van mijn hart kent en dat Hij tegen mij zegt, “kom maar gewoon zoals je bent, bij Mij ben je te allen tijde welkom, Ik maak je geen verwijten, Ik mopper niet op je, Ik wil alleen maar Mijn liefde aan jou bewijzen, telkens opnieuw”. En dat dóét Hij, iedere keer moet ik beschaamd vaststellen dat ik toch weer tekortgeschoten ben, maar dan is daar steeds weer Zijn liefdevolle bejegening naar mij toe.

Vandaag moest ik er zo aan denken dat de bijbel zo’n geweldig boek is, dat er voor iedere dag en voor iedere situatie en voor ieder mens persoonlijk, zóveel mooie dingen in staan, waar we van kunnen leren, waar we door opgebouwd worden, bemoedigd en vertroost, en één van de teksten die mij altijd weer bijzonder aanspreekt, en die ik ook al vaker heb genoemd is te vinden in de Romeinenbrief, nl. in Romeinen 8:28 (Het Boek) : Eén ding weten wij: Voor wie Hem liefhebben laat God alles meewerken voor hun bestwil, want Hij heeft een plan met hen.

Als je deze tekst goed door laat dringen, bergt ze een enorme rijkdom in zich. Zo vaak kan het gebeuren dat er moeilijke dingen in ons leven zijn, problemen, zorgen, situaties die voor stress of angst zorgen, maar door deze tekst in je hart te bewaren en hem toe te passen in je leven, verandert er veel. Ten eerste verandert je denken daardoor, want inplaats van negatief de dingen te beleven, zie je er áltijd een positieve kant aan, want uiteindelijk staat hier dat álles, hóé moeilijk of hóé naar ook, tóch zal medewerken ten goede, dus, er komt altijd iets goeds uit voort, nou, dat is al iets om dankbaar voor te zijn. Maar ten tweede verandert het stukje voor beetje je kijk op de dingen, wanneer je deze tekst toepast telkens weer, dan ga je uiteindelijk bij alles wat er gebeurt, zelf al de lichtpuntjes ontdekken, omdat je er anders naar leert kijken. Een mooie bemoediging om deze nieuwe week mee te beginnen.

Voor het goede dat U geven wilt
is alles bruikbaar Heer,
en hóé donker ook de toekomst lijkt
U zegent ons steeds weer.
Ik heb geleerd dat ondanks strijd
ja ondanks angst en nood,
Uw goedheid altijd zegeviert
Uw trouw is wondergroot.

Op een dag zette ik eventjes de tv aan en toen was daar een cursus beeldhouwen aan de gang. Nou interesseer ik me wel voor zulke dingen dus ik bleef ernaar kijken. Het was schijnbaar net begonnen, want die beeldhouwer had een stuk steen in zijn hand en ging net uitleggen wat hij ermee wilde doen. Het was eigenlijk een doodgewoon grijs stuk steen, maar de beeldhouwer pakte het op en keek ernaar en zei, ik ga hier een vis van maken want ik zie de vorm van de vis er al helemaal inzitten. Nou, eerlijk gezegd vroeg ik me af waar hij die vorm dan zag (ik zag het niet hoor) maar waarschijnlijk had hij in zijn hoofd een bepaalde vorm in gedachten en dit stuk steen bezat alle eigenschappen om die vorm er uiteindelijk uit naar voren te krijgen. Verder zei deze man nog dat deze soort steen weliswaar heel grijs en gewoontjes lijkt, maar als het beeld klaar was en hij het zou polijsten, er een prachtig beeld uit tevoorschijn zou komen.

De beeldhouwer pakte eerst een stuk houtskool en tekende daarmee ongeveer de vorm van de vis af en begon toen met een ruwe rasp het meeste overtollige steen eraf te raspen en onderwijl probeerde hij de vorm er al een beetje in te krijgen.  Iedere keer stopte hij even en bekeek  zijn werk en bewerkte het zodanig dat het inderdaad op een vis begon te lijken. Naderhand gebruikte hij een minder ruwe vijl en begon aan het wat fijnere werk, de kleine dingetjes, want hoewel de vorm er al inzat en de meeste overtollige stukken er al af waren was de vis nog niet klaar en zo werkte de beeldhouwer verder met steeds fijnere instrumenten totdat de vis uiteindelijk zo was zoals hij het zich van tevoren gedacht had. Als laatste gaf hij de vis ogen en toen dat allemaal klaar was ging hij de vis polijsten en uit dat grijze stuk steen kwamen de mooiste kleuren tevoorschijn, de vis ging glanzen en het was echt een mooi stukje werk geworden.

Ik moest aan David denken, een tengere jongeman, altijd achter de schaapjes aan, zo onbelangrijk dat hij door zijn vader werd vergeten toen Samuël kwam om onder zijn zonen een toekomstige koning te vinden. Maar God keek met heel andere ogen, Hij had David daar wél gezien en hij zag niet een tengere kleurloze jongeman, nee Hij zag een toekomstig koning, een sterke held een man waarvan gezegd wordt in de bijbel dat het “een man naar Gods hart” was. God heeft in David een prachtig stukje werk verzet en een persoon van hem gemaakt waar nu nóg over gesproken wordt.

En toen dacht ik er zo aan dat God zo ook naar ons kijkt, hij ziet niet een doodgewoon mens van 13 in een dozijn, een beetje kleurloos en grijs, nee Hij ziet wat er van ons te maken valt en hij ziet de vorm er al inzitten terwijl niemand daar erg in heeft.  Hij weet ook wat een prachtig stukje werk er uiteindelijk tevoorschijn zal komen als Hij aan de gang gaat in ons leven, en wat een kleuren en wat een glans komt er dan uit de diepte naar voren. Geven wij Hem de kans?

Dé nummer 13 van ‘t dozijn
dus zeg maar, toch wat overbodig,
je vindt het leven niet echt fijn
wat kun je doen? wie heeft je nodig?
Maar God’s oog is op jou gericht
en Hij ziet zoveel perspectief,
Hij schuurt, Hij schaaft en Hij polijst
tótdat je glanst…Hij heeft je lief!

Mattheus 7: 13-14 Ga naar binnen door de nauwe poort. Want de poort en de weg die naar de ondergang leiden zijn ruim en breed, en velen gaan die weg. Maar de poort en de weg die naar het leven leiden, zijn nauw en smal, en maar weinigen vinden die weg.:

Adrian: (kucht) Eh, mag ik U iets vragen?

Jezus: (glimlacht) Wat je maar wilt.

Adrian: Kent U dat stukje over de kleine poort en de smalle weg en dat maar weinigen die vinden en zo?

Jezus: (ernstig) Ja, dat ken Ik wel, geloof Ik.

Adrian: (haalt diep adem) Nou, dat maakt me bang.

Jezus: (knikt nadenkend) Dat kan Ik begrijpen. Was er iets speciaals dat je wou vragen?

Adrian: U vindt het niet erg?

Jezus: Ik vind het nooit erg als iemand vragen stelt. Vind jij het erg als je antwoorden krijgt?

Adrian: Dat weet ik nog niet – het gaat me erom: wat is de nauwe poort, wat is de smalle weg en – nou ja, hoor ik ook bij die weinigen?

Jezus: (na een lange stilte) Welk antwoord wil je hebben: het ingewikkelde of het simpele?

Adrian: (heel zachtjes) Het simpele alstublieft, dan kan ik het volgen.

Jezus: Goed, dan is Mijn antwoord op al die drie vragen ook weer een vraag.

Adrian: Zoiets dacht ik al.

Jezus: Als Ik nu zou opstaan en weglopen, en Ik zou aan jou niet vertellen waar Ik heen ging, of Ik ooit terug zou komen, wat Ik ging doen, of waar het allemaal op zou uitlopen – zou jij jouw hand dan in de Mijne willen leggen en met Me meegaan?

Adrian: (heeft opeens een droge keel) Hier en nu?

Jezus: Hier en nu. Zou je meegaan?

Toen ik dit opnieuw zo las vond ik het best wel confronterend. Als je er op die manier naar kijkt, als je deze vraag heel diep door laat dringen, wat zou dan jouw en mijn antwoord hierop zijn?

Adrian eindigt met een gebed:

Gebed: Jezus, U hebt gezegd dat U de Weg, de Waarheid en het Leven bent. Help me aan Uw hand te gaan.

Op dit gebed kan ik alleen maar “Amen” zeggen!

Ik wens je een mooie en gezegende dag toe.

Een vraagje: Als iemand tegen je zegt: “je krijgt een cadeautje”, dan heb je waarschijnlijk in gedachten een beeld van een zorgvuldig ingepakt geschenk met een mooi lintje eromheen toch? Dan verwacht je niet een pakje dat in de verste verte niet beantwoordt aan dat beeld wat je in gedachten hebt en niet eens lijkt op een mooi geschenk. Ik denk dat we in eerste instantie misschien wel teleurgesteld zouden zijn. Maar in dat papiertje kan iets heel waardevols zitten, het gaat uiteindelijk om de inhoud.

Op eenzelfde manier kunnen wij ook naar anderen kijken, we zien de buitenkant en baseren daar ons oordeel over die ander op. Maar óók kijken wij op zo’n manier dikwijls naar onszelf: nou, ik heb nog zóveel tekortkomingen en gebreken en er moet nog zóveel aan mij veranderd worden…we beantwoorden niet aan het beeld dat wij hebben van hoe we er eigenlijk (naar ons idee) uit zouden móéten zien. Vervolgens proberen we dan vaak iets aan de verpákking te verbeteren maar we zien níét de prachtige inhoud die we hebben, want als wij de Here Jezus in ons hart hebben gevraagd, dan maakt Hij daar woning en een mooiere inhoud kún je toch niet hebben?

Zomaar een simpele gedachte voor vandaag, ook tegelijk een bemoediging. Voor de Here God zijn we kostbaar en Hij kijkt nooit naar onze verpakking, Hij ziet het hart aan.

Het gaat niet om wat de mens ziet: de mens kijkt naar het uiterlijk, maar de Heer kijkt naar het hart. I Samuel 16:7.