Pffff, hoe ga ik het ze vertellen? Dat wordt oorlog in huis… moedeloos laat Sally de schouders hangen en staat met een landerig gevoel op van de eettafel waar ze zojuist een videogesprek heeft gehad met hun reisbureau. Ze vreest de thuiskomst van haar gezin en probeert zich daar alvast tegen te wapenen. Weet je wat, ze gaat een lekker potje thee zetten en, oh wacht, ze kan nog net even snel op en neer naar de bakker om een heerlijke grote boterstaaf te kopen, dat zal vast helpen strakjes… weer terug thuis steekt ze de staaf in de oven en zet het theewater op.

Nét staat alles klaar op de salontafel of de twee jongste kinderen komen uit school. Amy van 11 en haar 1 jaar jongere broertje Steven. Omdat het best koud is komen ze met rode wangen en handenwrijvend binnen. “Hè gezellig mam”zegt Amy. Amy is een leuk, vlot en altijd positief meisje dat oog heeft voor een ander en ook zeer sfeergevoelig is. Steven bromt wat maar ook hij geniet even later van zijn warme stukje boterstaaf en zijn thee. Na een gezellig half uurtje vertrekt Amy naar haar kamer om huiswerk te maken en Steven gaat nog even voetballen met een paar jongens uit de buurt. Een uurtje later komt ook de oudste uit school, Emma is net 15 geworden en zit op de havo in de stad, ook zij komt koud binnen. “Bah, brrr, het is veel te koud om te fietsen, waarom kun je me niet gewoon elke dag even brengen en halen?” moppert ze tegen haar moeder. Sally is dit gedrag van haar oudste gewend, nooit is ze ergens echt blij mee of tevreden over en ze vindt zelf dat ze altijd te kort gedaan wordt. Sally vindt het jammer en verdrietig dat haar dochter zo vaak de sfeer negatief beïnvloedt thuis, zodra ze binnen stapt komt er ook een spanning mee naar binnen en hoe Sally ook haar best doet om haar dochter te plezieren, het is nooit goed! Vandaag kiest Sally er maar voor om geen tegengas te geven, liever bewaart ze de goede vrede want haar boodschap straks zal al genoeg reuring brengen binnen het gezin. Ze zucht, nog even wachten tot haar man, Marnix, thuis komt.

Als ook Marnix thuis is van zijn werk heeft Sally het eten al bijna klaar en ze vraagt Amy om even de tafel te dekken. Amy gaat gewillig en vrolijk zingend de tafel dekken en niet veel later zit het gezin samen aan de maaltijd. Marnix lijkt in zijn eigen gedachten verdiept, Steven probeert zo snel mogelijk het eten weg te proppen zodat hij nog even naar buiten kan en Emma zit met een misprijzende blik van haar bord naar haar moeder te kijken, “mam, hóé vaak heb ik nou al gezegd dat ik geen bonen lust?” haar ogen fonkelen boos in het altijd ontevreden gezichtje. Voordat Sally kan reageren bast Marnix kortaf “mond houden en eten!!” Hij is dit gedrag van zijn dochter spuugzat maar helaas heeft hij bepaald niet genoeg tact of geduld om er op een goede manier mee om te gaan zodat het meestal eindigt in geschreeuw over en weer en spanning alom. Tussen dit alles zit Amy die wel degelijk de spanning voelt maar, zoals gewoonlijk, probeert om als bliksemafleider te dienen. “Hé Em, als je de boontjes niet lekker vindt dan haal je toch gewoon een lekker bakje appelmoes in de keuken, dat mag vast wel van mam, hè mam?” Sally, die vandaag niets liever wil dan de sfeer zoveel mogelijk goed te houden knikt meteen, “ja hoor, toe maar” zegt ze, waarop Emma, nog na mopperend, de appelmoes gaat halen. 

Als iedereen klaar is met eten schraapt Sally haar keel en zegt: “Ik heb nog iets te vertellen. Ik werd vandaag gebeld door het reisbureau met de mededeling dat onze reis, die we al geboekt hadden, is gecanceld. Het reisbureau had per ongeluk het hotel waar we altijd naartoe gaan, overboekt en omdat wij de laatsten waren vallen wij dus af. Ze hebben vanuit het bureau alles gedaan om vervangende accommodatie te vinden maar er is in heel de wijde omtrek niets meer vrij. Alles zit vol en dus krijgen we ons geld terug maar dat betekent ook dat we dit jaar met de kerst niet naar ons vertrouwde plekje in de zon gaan maar dat we gewoon thuis zullen moeten blijven”… Het is heel even stil na dit nieuws en dan barst er een ware kakofonie van stemmen los. Marnix slaat hard met de vuist op tafel waardoor iedereen schrikt. Met boze stem schreeuwt hij dat die lui op het reisbureau gek zijn!! Hoeveel jaren zijn ze al vaste klant daar? En nu worden juist zij in de kou gezet?? Dát gaat niet gebeuren, dat zal hij niet accepteren?? Sally probeert kalm te blijven en de boel te sussen, hier was ze al bang voor geweest. “Marnix, de mensen van het reisbureau vinden het zelf ook vreselijk dat dit gebeurd is en zij nemen ook de verantwoording hiervoor. Maar veranderen kunnen ze de feiten niet en het heeft voor ons echt geen zin om hier een hele heisa van te maken, echt Marnix, laten we er gewoon het beste van maken hier thuis dit jaar?” Marnix kijkt haar donker aan maar zwijgt. Emma daarentegen is furieus, ze raast en tiert dat ze beslist niet thuis Kerst wil vieren, “in dit stomme kouwe rotland zeker” briest ze en ze schuift met een ruk haar stoel naar achter, die tegen de wand kwakt, en stampt woedend naar boven. Steven kijkt een beetje beduusd naar alles wat er gebeurt maar hij vindt het zelf niet zo’n probleem om thuis te blijven met kerst. Amy is verschrikt en heel stil op haar plekje blijven zitten. Ze ziet de tranen die achter mama’s ogen branden en heel zachtjes staat ze op uit haar stoel en gaat naast mama staan, ze legt haar arm om mama heen en geeft haar een kus. “ Het geeft niet hoor mama, jij kunt er ook niets aan doen en we kunnen het thuis toch ook gezellig maken? Eigenlijk best leuk om een keertje thuis kerst te vieren”. Ach, wat een lieverd is Amy toch denkt Sally, ze wilde dat Emma ook een beetje was zoals Amy. Oh, niet dat ze minder van Emma houdt dan van Amy, maar het zou hun leven wel wat gemakkelijker maken. 

Marnix en Sally gaan al zo lang als ze getrouwd zijn ieder jaar in de kerstvakantie naar dezelfde streek in Zuid Frankrijk waar het altijd heerlijk warm is. Meestal in hetzelfde hotel maar soms in een hotel in de buurt. Ook de kinderen weten niet beter dan dat ze daar elk jaar kerst vieren. Er zijn heerlijke kerstdiners, kerstbomen alom in het hotel en papa en mama hebben altijd mooie cadeaus bij zich voor hen. En dan het heerlijke weer, daarbij de zwembaden rond het hotel en meestal dezelfde vakantievrienden die ook ieder jaar daarheen trekken. Iets anders zijn ze helemaal niet gewend…tja…

Toen Sally met Marnix trouwde was Marnix van huis uit ook al gewend om ieder jaar weg te gaan met Kerst en dat vond hij helemaal prima, Sally is daarin met hem meegegaan en ook zij heeft daar al die jaren wel van genoten. Natuurlijk vindt zij het ook jammer dat het er dit jaar dan niet in zit, maar kop op, ze kunnen er toch met elkaar iets leuks van maken? Zuchtend staat ze op van tafel om de vaat naar de vaatwasser te brengen. Ze doet het vandaag maar zelf want ze heeft even geen zin in nóg meer discussies. Marnix begeeft zich, nog steeds chagrijnig, naar zijn stoel om zijn krant te gaan lezen. Nadat alle vaat weg is en de keuken weer is opgeruimd zet Sally koffie en gaat met een lekker bakje koffie en een overgebleven stukje van de boterstaaf naar de kamer om het Marnix te brengen. “Kijk eens Marn, lekker koffie en staaf die ik nog even warm gemaakt heb voor je”. Marnix pakt het zwijgend aan en verdiept zich verder in zijn krant. Sally gaat voor zichzelf ook koffie halen en gaat in het hoekje van de bank zitten nadenken, hóé zou ze de Kerst voor haar gezin nou eens echt leuk kunnen maken? Ze begint wat ideetjes op te schrijven en moet aan het einde van de avond constateren dat ze nou niet bepaald de meest creatieve persoon is. Nou ja, ze hebben nog een aantal weken voor het Kerst is dus voor nu laat ze het maar even rusten. Om half 11 zegt ze : “Ik ga slapen Marn, ik ben moe van vandaag”. Marnix, die inmiddels in een spannend boek verdiept is mompelt iets onverstaanbaars terug waarna Sally zacht de deur achter zich sluit en naar boven gaat. Eenmaal in bed denkt ze de hele avond nog eens over en verdrietig moet ze constateren dat ze eigenlijk wel een apart gezin vormen met elkaar. Marnix bemoeit zich heel weinig met het reilen en zeilen van het gezin en heeft ook heel weinig interesse in wat de kinderen doen. Oh, hij zorgt goed voor hen allen, hij verdient genoeg en zo’n vakantie, of een mooi verjaars- of Kerstcadeau zit er altijd wel in. Ze hebben ook allemaal een smartphone, en genoeg kleding, ze kunnen sporten en/of muzieklessen volgen en ze krijgen een royaal zakgeld elke week waarvan ze met hun vrienden en vriendinnen gezellige dingen kunnen doen. Eigenlijk zijn hun kinderen in dat opzicht erg verwend… ja, denkt Sally, misschien zijn ze wel té verwend? Steven en Amy schijnen er niet al te veel door beïnvloed te worden maar Emma duidelijk wel. Ze is erg veeleisend, vindt alles maar vanzelfsprekend en laat er zich bij haar vrienden ook graag op voorstaan wat zij allemaal kan en mag. Erover praten met Marnix heeft niet veel zin, hij vindt het normaal om zijn kinderen zoveel mogelijk alles te geven wat zij wensen, misschien wel ter compensatie omdat hij zelf zo weinig bemoeienis met hen heeft. Hij gaat nooit mee naar een sportwedstrijd of naar een opvoering van de muziekschool, hij is meestal alleen maar bezig met zijn werk en in de vakanties is hij dan zo opgebrand dat hij alleen maar in de zon wil liggen en ‘s avonds in de hotelbar nog wat rondhangt en daar, meestal iets te veel, drankjes nuttigt. Als Sally zo ver is gekomen met haar gedachten voelt ze hoe een paar stille tranen langs haar wangen op het kussen druppelen. Ze realiseert zich dat ze niet gelukkig is, dat ze zich voor haar gezin groot houdt maar dat het er in haar hart heel anders uit ziet. Ze laat haar tranen de vrije loop en vraagt zich af hoe het toch zo ver heeft kunnen komen want ze zijn toch ook wel gelukkig geweest vroeger? Ja vroeger waren ze gelukkig, ze waren op jonge leeftijd getrouwd, hadden allebei een simpel baantje en konden net rondkomen maar dat maakte niet uit, ze hielden van elkaar en dat was genoeg. Ook komen zij en Marnix uit een Christelijk gezin en zijn vroeger opgevoed met het geloof als basis. Ze gingen ook elke week naar de kerk thuis en in de eerste jaren van hun huwelijk deden ze dat ook nog wel, meer uit gewoonte dan uit behoefte beseft Sally. Marnix heeft zich steeds meer opgewerkt in zijn baan en er werden 3 kinderen geboren in hun gezin waardoor Sally haar baan opgaf en thuis bleef. Marnix verdiende inmiddels veel meer dan in het begin en je kunt wel zeggen dat hij nu een zeer royaal salaris heeft waarvan ze zich dus veel kunnen veroorloven maar hoe meer geld er binnen kwam, hoe meer Marnix zich voor zijn werk moest inzetten en hoe meer de kerk op de achtergrond raakte. Ach, de kinderen zitten nog wel op Christelijke scholen maar daar houdt het ook wel mee op. Thuis doen ze er, behalve het gebruikelijk gebedje voor het eten, niets meer mee. Sally’s tranen zijn opgedroogd en haar ogen vallen langzaam dicht maar nog nét voor ze inslaapt zegt ze: “O Heer, help ons”. En dan ontfermt de slaap zich over haar. Als Marnix een uur later ook naar bed komt is ze diep in slaap en hoort hem niet boven komen.

De andere morgen aan het ontbijt begint Marnix met te zeggen dat hij zich niet zal neerleggen bij wat het reisbureau gezegd heeft maar dat hij er werk van zal maken. Hij is nog steeds boos maar Sally, die gisteravond zoveel gedachten door zich heen heeft laten gaan heeft daarbij ook een besluit genomen, en voor haar doen ongewoon ferm zegt ze: “Nee Marn, we gaan helemaal niets doen, we blijven dit jaar gewoon thuis. Wat is er mis met thuis blijven? We maken het hier thuis gezellig en je zult zien dat het heel mooi wordt. We worden er heus niet slechter op als we een keertje thuis blijven en eerlijk gezegd verlang ik daar ook wel naar. Vroeger, toen ik nog kind was, waren we altijd thuis met Kerst en daar heb ik hele warme herinneringen aan”. “Ja vooral “warm” schampert Emma, nou mooi niet dus hè, pap, ga jij er maar tegenin hoor, die lui van dat bureau die zullen hun best maar moeten doen, ze kunnen ons niet zo laten zitten, belachelijk!!” Marnix, die met verbazing naar zijn vrouw heeft geluisterd, heeft gezien dat zij echt vastbesloten is en hij ziet- en hoort ook dat er op de één of andere manier een soort van hunkering in haar is waar hij op dit moment niet zo goed raad mee weet maar die ervoor zorgt dat hij haar kant kiest, hij kijkt van de één naar de ander en zegt dan: “Emma, je hebt mama gehoord, mama vindt het fijn om dit jaar thuis te blijven dus dan doen we dat en daarmee klaar!” Emma is woedend, schreeuwend staat zij op van tafel om naar school te gaan. De anderen horen haar nog schelden en tieren in de gang en later op het tuinpad als ze haar fiets gaat halen. Amy en Steven hebben muisstil aan tafel gezeten en alles in zich opgenomen. Zij moeten ook naar school en Steven geeft zijn mama een kus en zegt wat onhandig dat hij het goed vindt om thuis te blijven dit jaar. Amy geeft haar moeder een dikke knuffel en zegt dat ze het juist heel erg leuk vindt om samen met elkaar een mooi feest ervan te maken. “Dan doen we het dit jaar een een keertje zélf mam, zo gaaf! Anders doen de mensen van het hotel het altijd maar nu kunnen we écht zelf alles doen zoals we het willen, ik heb er nu al zin in”. 

Als ook de 2 jongsten vertrokken zijn naar school zitten Sally en Marnix nog aan tafel. Marnix kijkt zijn vrouw onderzoekend aan, hij vraagt zich af wat haar zo stellig heeft doen zijn in het besluit om thuis te blijven? Hij vraagt het haar en dan vertelt ze hem over de gedachten die de vorige avond in bed door haar heen gegaan zijn, en hoe verdrietig dat alles haar gemaakt had. Marnix luistert naar haar en voor het eerst in lange tijd lijkt het voor Sally alsof hij haar echt hoort. Lang heeft hij niet meer om erop te reageren want hij moet naar zijn werk, maar als hij weggaat strijkt hij even door Sally’s haar en zegt “Het is goed meisje, het is goed”. Dan trekt hij de deur achter zich dicht en laat een verwonderde, maar toch ook blije, Sally achter. Hoe lang geleden is het al dat ze zich door Marnix gehoord en begrepen voelde? Ze koestert deze ogenblikken.

Als Emma die morgen het schoolplein op komt zien haar vriendinnen meteen dat er iets aan schort. Wauw Em, wat kijk je boos, is er iets gebeurd? “Iets gebeurd?? Ja dat kan je wel zeggen, onze vakantie is door een fout van het reisbureau geannuleerd en nou willen mijn ouders gewoon thuis blijven dit jaar!! Kun je het je voorstellen? Bah, in dit rotlandje waar het altijd koud is en waar het altijd vies weer is met de Kerst. Nou ik vind het belachelijk en dat zullen ze weten ook !!” “Dat klinkt erg onheilspellend Em, het is toch niet erg om thuis te blijven? Wij zijn ook altijd thuis met de Kerst en ik zou niet eens ergens anders willen zijn, Kerstmis met onze familie is het allermooiste van het hele jaar”. Emma kijkt misprijzend naar Hanna die dit zegt. Wat een dom wicht, “Ja, voor jou is het misschien heel wat” zegt ze minachtend “maar voor mij is thuisblijven geen optie, ik ben gewend om met de Kerst bij het zwembad te liggen, heerlijke dingen te eten en drinken, die door het hotelpersoneel worden gebracht en om ‘s avonds daar tussen al die mooie kerstbomen en kaarsen te zitten… ach je hebt geen idee…” terwijl ze het zegt wordt haar gezichtje blij en zacht. De anderen zien het maar zij prefereren het toch om gezellig thuis te zijn. Maar allee, nu naar binnen want de lessen beginnen. 

Als Amy ‘s middags uit school komt gaat ze naast mama op de bank zitten en zegt dat ze al een heleboel leuke dingen heeft bedacht voor hun kerstfeest. “Mam, zullen we zelf koekjes bakken? Dat kunnen we samen doen en misschien willen Steven en Emma ook wel helpen, en zullen we dan naar het tuincentrum gaan om mooie versierdingen te kopen? Oh ja enne, weet je wat ik ook nog dacht?” Verlegen kijkt ze haar moeder aan “ehh, zouden we misschien dan naar de kerstdienst in de kerk kunnen gaan? Mijn vriendinnetjes gaan ieder jaar en die zeggen dat het altijd heel fijn is maar wij zijn dan altijd op vakantie dus konden wij er nooit bij zijn”. Vertederd kijkt Sally naar haar dochter, “natuurlijk lieverd, ik ga in ieder geval mee en ik zal papa vragen of hij ook mee gaat”. Amy is blij en als ze zo een uurtje met haar moeder samen heeft doorgebracht gaat ze naar boven om alvast wat plannen voor de kerst uit te werken want er is geen huiswerk vandaag. 

‘s Avonds aan tafel praat Amy honderduit over haar plannen voor de Kerst. Steven is meteen enthousiast, hij wil wel graag meehelpen aan alles, maar Emma zegt geen woord, hooghartig zit ze aan tafel en negeert iedereen. Marnix wordt getroffen door de blijheid van Amy, het is alsof hij ook dat al lang niet meer heeft opgemerkt. Het gesprek met zijn vrouw deze morgen is hem de hele dag bijgebleven en het heeft hem aan het denken gezet. Ja, vroeger, toen ze nog niet zoveel hadden, waren ze veel gelukkiger geweest samen. Als hij aan die tijd terugdenkt wordt hij warm vanbinnen maar tegelijk beseft hij ook hoeveel ze in de afgelopen jaren hebben verloren van die warmte, liefde en eenheid. Het heeft ook hem verdrietig gemaakt, het was een eye-opener voor hem en hij wil heel graag terug naar die tijd, maar hoe? Het geeft hem veel stof tot nadenken en als de kinderen eenmaal in bed zijn en hij nog samen met Sally in de woonkamer zit staat hij op van zijn stoel en gaat naast haar op de bank zitten. Hij slaat zijn arm om haar heen en zegt: “Je hebt gelijk Sal, we zijn veel kwijtgeraakt de afgelopen jaren, hoe meer geld er binnen kwam zoveel meer aandacht en liefde ging er weg en ik heb vandaag heel erg nagedacht, wat denk je Sal, kunnen we nog terug?” Sally kijkt haar man aan en er gaat op dit moment zoveel door haar heen maar dit, dit gevoel van geborgenheid en eenheid, dit heeft ze zo gemist en ze koestert zich in de armen van haar man. Ze kijkt hem aan met warme ogen en zegt: “Ja Marnix, we kunnen nog terug, samen, maar ik heb gisteravond ook beseft dat we daar hulp bij nodig hebben, hulp van de Here God, ook Hem zijn we de afgelopen jaren voor een groot deel kwijtgeraakt”. Marnix kijkt haar getroffen aan, ja ook daar heeft ze gelijk in en hij kust haar liefdevol. “Ik heb je tekort gedaan Sal, en het spijt me verschrikkelijk, je bent zo’n lieverd en ik heb alleen oog gehad voor mijn werk en gedacht dat ik met geld ieders geluk kon kopen maar dat is niet zo, dat begrijp ik nu maar al te goed, vergeef me Sal”. “Ik heb net zo goed fouten gemaakt Marn, en ook ik wil graag de dingen anders doen en ook ik vraag jou om vergeving”. Zo blijven ze nog een poosje samen zitten, de armen om elkaar heen geslagen, in een stilte die alleszeggend is, een stilte die geen woorden behoeft. Als ze een poosje later naar bed gaan knielen ze, toch wel wat onwennig, samen neer voor hun bed en vragen hun Hemelse Vader om vergeving dat ze Hem zo op de achtergrond hebben gezet en ze vragen Hem om leiding en wijsheid om zichzelf en de dingen binnen hun gezin, te veranderen. Een half uurtje later is alles in diepe rust… alles? Nee Emma is nog wakker en in haar hoofd buitelen de opstandige en boze gedachten over elkaar heen. Zij zal zich niet neerleggen bij die stomme plannen van mama en Amy, echt niet!! Wacht maar, ze zullen nog raar opkijken!!

In de dagen die volgen kabbelt alles een beetje voort, het is Amy opgevallen dat papa en mama weer zo dikwijls zo lief naar elkaar kijken en dat maakt haar hartje warm. Ze is er blij om en samen met mama maakt ze een plan over wat ze voor de Kerst allemaal nodig hebben en wat ze willen gaan doen. Ze heeft inmiddels ook van papa de toezegging dat hij mee wil naar de kerkdienst met Kerst en daar is ze heel blij mee. Emma keek heel donker en broeierig bij die mededeling, ja dan moet ze zeker ook mee, nou mooi niet!! Maar ze houdt zich bewust gedeisd terwijl in haar hoofd de plannen vorm beginnen te krijgen. 

Het is vandaag zaterdag en Amy gaat samen met mama naar het tuincentrum, ze zullen wat gezellige dingen gaan kopen want ze hebben thuis helemaal niets om hun huis gezellig mee te maken omdat ze altijd weg waren met de Kerst. Ze heeft er mega zin in. Ze hadden de anderen ook meegevraagd maar papa vindt het meer iets voor de vrouwen, Steven wil liever met zijn vrienden voetballen en Emma? puh, da-ag, wat denken ze wel, zij wil er helemaal niets mee van doen hebben en zij blijft gewoon thuis vandaag. Dus zo trekken mama en Amy vandaag gezellig samen erop uit. Helemaal geen straf hoor, ze hebben het goed samen en eenmaal in het tuincentrum kijken ze hun ogen uit op al die mooie taferelen en al snel hebben ze wat leuke spullen in hun wagentje. Wat kersttakken om mooie bloemstukjes te maken, hyacinten omdat die zo heerlijk ruiken en ook wat lichtjes om langs hun raam te doen, dat staat zo gezellig. In het restaurant van het tuincentrum gaan ze even uitblazen en genieten van een hele grote mok warme chocomel mét slagroom natuurlijk. Ook nemen ze er nog een lekker broodje bij en samen genieten ze van deze momenten. “Gezellig hè mam?” vraag Amy. Sally knikt “ja lieverd, dit soort dingen moeten we weer eens wat meer doen hè?” Dat vindt Amy ook hoewel ze het ook wel jammer vindt dat Emma niet mee wilde, maar ja daar kan zij niets aan veranderen. Ze hoopt dat Emma een beetje bijdraait de komende tijd, misschien als ze heel lief voor haar is? Blij komen de twee in de namiddag thuis en Amy vertelt honderduit aan de anderen over al het moois in het tuincentrum. Papa luistert en ziet zijn meisje stralen, hij is er blij om. Steven heeft nu spijt dat hij niet mee was maar Emma, die eigenlijk diep in haar hart jaloers is, zegt met een zuur gezicht dat ze het maar stom vindt al die ophef. Demonstratief staat ze op en gaat naar haar kamer. De anderen schenken er vandaag niet al teveel aandacht aan, ze zijn gewend dat Emma vaak zo boos is en zijn blij dat ze naar haar kamer gegaan is.. maar niemand heeft er een idee van welke plannen er in Emma’s hoofd groeien…

Op een woensdagmiddag, een week voor Kerst, hebben Steven en Amy vrij en deze middag gaat Amy met mama bakken, ze zullen koekjes en ook cake gaan bakken. Amy heeft er superveel zin in en ook Sally vindt het leuk om dit te gaan doen. Steven wil zowaar ook wel een handje helpen en ze hebben hem een mooi schort gegeven en met de mouwen opgestroopt staat hij klaar om mee te helpen. Mama heeft een oud kookboek opgevist en daar de recepten voor de koekjes en de cake in opgezocht. Steven mag de hoeveelheden afwegen en Amy tikt de eitjes in de kom. Het deeg voor de koekjes mag Steven kneden en Amy mag later het deeg voor de cake mengen. Beiden hebben rode wangen van inspanning en uiteraard gaat er af en toe wat van dat heerlijke deeg hun monden in. Ze hebben het grootste plezier samen en Sally geniet ervan. Als de koekjes zijn gebakken gaan de cakes de oven in en het hele huis geurt naar al dat heerlijke gebak. Hmmm, Steven, mama en Amy zitten in de keuken uit te blazen en te genieten van een vers gezet kopje thee en warme koekjes, “heerlijk mam” roepen ze in koor en ze lachen om elkaar omdat ze strepen meel aan hun gezicht of in hun haar hebben, ja het is gezellig in de warme keuken. Dan wordt de deur hard open geknald “Zitten jullie hier? Ik roep al de hele tijd mam!” Verwijtend en hard worden de woorden de keuken in geslingerd, de fijne sfeer is meteen weg en verandert in spanning. Amy wordt er verdrietig van, Steven zegt dat Emma normaal moet doen en mama vraagt waarom Emma haar geroepen had. “Nou, gewoon, ik wilde weten waar je was en je gaf gewoon geen antwoord¨. “Oké, nou je hebt me nu gevonden, wil je ook een kopje thee met zo’n lekker versgebakken koekje erbij?” vraagt ze vriendelijk. Emma knikt nors en neemt de thee in ontvangst om ermee naar boven te gaan. In de keuken blijft het even stil, Sally is verdrietig en Amy probeert haar een beetje af te leiden door weer over de heerlijke koekjes en de cakes te beginnen maar Steven is boos! Hij is verontwaardigd want voor de zoveelste keer heeft zijn zus een gezellig moment verknoeid met haar boze gedrag en terwijl hij de gang in loopt om nog even naar buiten te gaan roept hij boos naar boven: “Fijn hoor Em, je hebt het weer lekker voor ons allemaal verpest!! Ik hoop dat je er blij van wordt!!” en zo stampt hij naar buiten, de deur achter zich dichtgooiend. Sally en Amy horen de woorden van Steven en de knal van de deur en Amy zegt tegen Sally: “Hij heeft wel gelijk hoor mama, het is toch zeker zo dat Emma altijd alles moet verknoeien met haar boosheid? Ik ben het ook beu hoor, altijd maar die spanning die ze hier binnenbrengt”. Sally kijkt Amy aan en zegt: “Ja Amy, dat is inderdaad zo maar weet je, soms heb ik het idee dat Emma gewoon niet goed in haar vel zit, eigenlijk is ze nooit tevreden en nooit blij, maar het lijkt wel alsof ze niet anders kan… weet je, laten wij proberen om gewoon maar lief tegen haar te zijn en eh… papa en ik zijn pas weer begonnen met samen te bidden, dat hebben we heel lang niet meer gedaan en ik kan je zeggen dat dat heel erg fijn voelt. En we bidden voor jullie alle drie en we mogen aan de Here God vragen of Hij ons wijsheid wil geven om op een goede manier met Emma om te gaan en of Hij ook haar wil helpen om die boosheid los te laten”. Amy kijkt haar moeder warm aan “Oh, komt het daardoor dat papa en jij soms zo lief naar elkaar kijken?” Sally lacht haar toe en beaamt dat dat zeker een rol speelt. Zo zitte ze beiden nog een tijdje in de warme keuken totdat mama aan het eten moet gaan beginnen.

Als Marnix van zijn werk thuiskomt snuift hij de heerlijke geur van de koekjes en de cake op. Ook hij krijgt zijn portie bij een vers bakje koffie en hij geniet ervan. De cakes gaan de diepvries in en de koekjes gaan in een stevige trommel waarin ze wel een poosje vers blijven. 

Aan de maaltijd is het ongewoon rustig, Steven is nog boos op Emma en Amy is in haar eigen gedachten verdiept. Emma heeft bij uitzondering niets op het eten aan te merken maar dat komt niet omdat ze het lekker vindt, nee dat komt omdat er in haar hoofd een heel lelijk plan aan het rijpen is, ze moet en ze zal het haar familie betaald zetten dat ze thuis moeten blijven met Kerst en dat niemand haar kant kiest. Ach, eigenlijk is het heel zielig, Emma voelt zich meestal helemaal alleen staan, zowel thuis als ook op school waar de anderen liever ook met een boog om haar heen lopen vanwege haar boosheid en ontevredenheid. Daarbij komt nog die opschepperij en die hooghartige houding die er voor zorgen dat ze nou niet bepaald geliefd is. 

Het is zaterdag en gisteren hebben de kinderen Kerstvakantie gekregen. Vandaag gaan ze cadeautjes kopen, ook dit was een idee van Amy, normaal doen papa en mama iets voor de kinderen maar de kinderen doen nooit iets voor papa en mama of voor elkaar en nu had Amy bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om voor mama en papa én voor elkaar iets leuks te kopen. Het moest vooral niets duurs zijn maar wél iets dat je met je hart bedacht had voor de ander, iets waarvan je denkt dat je de ander er heel blij mee kunt maken. Papa had ze allemaal wat extra zakgeld gegeven en dat hadden de twee jongsten met gejuich ontvangen terwijl Emma zuur had gevraagd of dat alles waas? Papa had zijn hoofd geschud en er verder maar niet op gereageerd. En zo trekken ze de stad in. Amy had al allemaal leuke dingen bedacht die ze wilde geven en ook Steven had wel wat ideetjes. Emma was helemaal niet van plan om geld aan cadeautjes uit te geven, welnee, ze ging lekker voor zichzelf shoppen, es kijken of ze die leuke schoenen kon scoren, vooral van een duur merk natuurlijk, dan kon ze daar weer lekker mee pronken op school. Ze had er eerder mam al het hoofd gek om gezeurd maar mama had het niet nodig gevonden. Stom!! vond Emma dat. Als de kinderen in de namiddag allemaal weer binnendruppelen zijn ze helemaal opgewonden over wat ze gekocht hebben en Emma doet net alsof ze ook iets gekocht heeft en smokkelt ondertussen haar nieuwe schoenen stiekem naar boven. Het komt goed uit dat je met cadeautjes sowieso geheimzinnig moet doen dus dat  past precies in haar straatje.

Zo komt de dag van Kerst steeds dichterbij en daar verheugen vooral de jongsten zich enorm op, papa is wat gematigd, hij vindt het toch wel zuur dat ze niet weg kunnen maar anderzijds is de blijdschap van de anderen, inclusief Sally, voor hem ook wel iets waardoor hij toch wel uitkijkt naar de feestdagen. Het huis geurt inmiddels naar het dennengroen van de Kerststukjes, overal zijn lichtjes, de kaarsjes die ´s avonds branden en de openhaard waar ze zich gezellig rondom scharen, het voelt warm… de enige schaduw die over dit alles hangt is het gedrag van Emma. Hoe ze ook proberen om lief voor haar te zijn, het lijkt zelfs wel averechts te werken want ze wordt er alleen maar bozer van. Meerdere keren trekken haar huisgenoten moedeloos de schouders op want wat moet je hier nu mee? Intussen is Emma alleen maar bezig met haar boze plannen en hoe meer de Kerstdag nadert hoe meer ingenomen ze is met alles. Ja ze zullen nog wel raar opkijken en voortaan zullen ze het wel laten om háár Kerst te vergallen en thuis te blijven!!

Het is Kerstmorgen en Sally, Marnix, Amy en Steven maken zich klaar om naar de kerk te gaan. Dat was immers Amy’s wens? Emma gaat niet mee, die heeft duidelijk te verstaan gegeven dat het niks voor haar is en dat ze thuis blijft! Sally had haar teleurstelling erover uitgesproken maar Emma had hooghartig geantwoord dat ze niet zo belachelijk moesten doen, ze gingen toch zeker nooit naar de kerk met Kerst? Dus waarom zou zij dan nu meegaan? Sally had het er maar bij gelaten, ze wilde vooral geen nare sfeer vandaag en dus ligt Emma nog in bed terwijl de rest van de familie vertrekt naar de kerk. Amy is blij, dit voelt zo fijn en bij de kerk aangekomen ziet ze ook haar vriendinnetje al. ze groeten elkaar en gaan elk bij hun eigen  ouders zitten.  Een beetje onwennig schuiven Sally en Marnix in een bank en worden door de andere kerkgangers vriendelijk begroet waardoor ze iets meer ontspannen. Amy en Steven kijken hun ogen uit, “moet je zien Steef, wat een groot orgel hebben ze hier” Steven knikt, ook hij is onder de indruk. Als het orgel begint te spelen kijken ze in het programma dat ze bij binnenkomst hebben gekregen en voorzichtig zingen ze mee. Voor Sally voelt dit als een thuiskomen, ach hoe lang is het al geleden dat ze in een kerk was geweest? Ze koestert zich in de hele sfeer en geniet van elke minuut. Marnix is onder de indruk, hij ondergaat alles wat er gebeurt en diep vanbinnen voelt hij een besef van spijt en ook schuld dat hij het zover heeft laten komen dat zijn kinderen nauwelijks een kerk van binnen hebben gezien in hun leven. Hij schrikt op uit zijn gedachten als de dominee het woord neemt. 

Ondertussen heeft Emma thuis stiekem afgewacht tot haar huisgenoten de deur achter zich hadden dichtgetrokken en zodra ze weg waren is ze snel naar beneden gegaan om haar boze plannen ten uitvoer te brengen. Ze geniet al bij voorbaat van de gezichten die de anderen zullen trekken als ze straks uit die stomme kerk zullen komen…

Als eerste gaat ze de woonkamer in waar  vooral mama en Amy de laatste week hadden gezorgd voor allerlei gezellige lichtjes en kerststukjes. De vorige avond had Amy nog gezegd dat ze het zo mooi vond, de kaarsen waren aan, de haard brandde en overal waren lichtjes. Nou Emma vond het stom! In het hotel, ja, daár was het pas mooi, maar hier?? Welnee, het was gewoon stom!! Doelbewust trekt ze alle lichtjes los, haalt de zorgvuldig gemaakte kerststukjes uit elkaar en laat alles zomaar liggen. Dan gaat ze naar de keuken, de doos met de heerlijke koekjes wordt omgekeerd op de keukenvloer en met haar schoenen vertrapt Emma ze totdat er alleen nog maar kruimels over zijn. De doos gooit ze er verachtelijk bovenop. Hetzelfde gebeurt met de mooie cakes die mama uit de vriezer had gehaald om te ontdooien, ook die belanden op de vloer in de keuken en worden kapot getrapt. Vervolgens gaat Emma weer terug naar de woonkamer waar in een hoekje naast de haard de cadeautjes klaar staan om uitgepakt te worden. Ze hadden besloten om dat vanavond te doen maar Emma begint er nu vast aan. Als eerste heeft ze een pakje dat voor Amy bedoelt is, ze scheurt het papier open en ziet dan een prachtige trui liggen. Met verblinde ogen van woede rent ze naar de keuken om een schaar te halen en ze knipt de hele trui aan flarden. Een mooie leren voetbal voor Steven wordt met dezelfde schaar kapot gestoken, een duur luchtje voor mama, dat door papa met veel liefde is gekocht, wordt eerst op de grond gegooid maar dat helpt niet, het flesje wil niet kapot, dus maakt Emma het open en gooit de hele inhoud van het flesje over de andere cadeautjes. Zo gaat ze verder, ze vertrapt alles wat ze tegenkomt, maakt alles kapot en laat alle ravage liggen. De cadeautjes waar haar eigen naam op staat heeft ze er tussenuit gevist en die heeft ze apart gelegd, die gaat ze straks lekker openmaken. Hahaha, ze geniet terwijl ze zo bezig is…

Onwetend van wat er thuis allemaal speelt luisteren de anderen aandachtig naar de dominee die begint te spreken: “Welkom allemaal deze morgen lieve mensen. We willen vandaag gedenken dat de Here Jezus voor ons naar de aarde is gekomen, dat Hij als een kindje geboren werd in een stal in Bethlehem… maar ik heb een vraag aan jullie: is het niet zo, dat we ieder jaar opnieuw praten over de kribbe en het kindje Jezus? En geloof me, in veel harten is Hij nog stééds een kindje, Hij heeft er niet de kans om te groeien en om een man te worden. En is het niet zo dat we onze kinderen leren om een verlanglijstje te maken, om hun cadeautjes door te geven die ze willen hebben? Is het niet zo dat we elkáár feliciteren en elkáár geschenken geven? Is het niet zo dat we met elkáár aan de feestdis gaan en dat we Hem er nog té vaak buiten laten staan? Oh ja, we doen héús wel een gebed, we zijn héús wel dankbaar, we weten héús wel dat dát de essentie van het kerstfeest is, de geboorte van de Here Jezus…hoewel? Is dat écht zo? Is dát de essentie? De gebóórte van de Here Jezus was slechts het begin, Zijn komst naar deze aarde diende een doel, Hij kwam om een rekening te vereffenen. Er stond een schuld open, mijn schuld, jouw schuld, en de prijs daarvoor, zouden wij nooit en te nimmer kunnen voldoen, en dáárvoor kwam de Here Jezus. Hij kwam naar deze aarde voor mensen zoals jij en ik, mensen die van alles verkeerd gedaan hadden, waardoor er een afstand tussen God en ons was gekomen. Maar doordat de Here Jezus uiteindelijk voor ons aan het kruis gegaan is was de weg naar God weer vrij en kunnen wij weer dicht bij Hem komen. Natuurlijk werd Hij als een lief klein kindje geboren, maar hij groeide op en Hij werd een man, een sterke man, een moedige man, een held, mijn Held!!! 

Toch is het voor veel mensen moeilijk om de Here Jezus te laten “groeien” om de eenvoudige reden dat er niet genoeg plaats is in hun leven. Johannes de doper zegt over de Here Jezus: Hij moet wassen en ik moet minder worden Joh.3:30. De Here Jezus moet ruimte krijgen in ons leven om te groeien maar dat kan alleen als wij bereid zijn om zelf “minder” te worden, om in te leveren van ons eigen ik. Dat is niet makkelijk, dat besef ik, maar dat is de reden dat Hij in veel mensenlevens nog steeds dat kleine kindje is.

Toch, als je goed luistert, dan spreekt Hij! Hij wil rechtstreeks tot het hart van een ieder spreken en vertellen over zichzelf, zich laten zien zoals Hij nu is, een man, een volwassene. Een baby kan nog niet praten en dat is ook de reden dat veel mensen Zijn stem niet kunnen horen of verstaan, Een kind heeft nog geen overwicht of geloofwaardigheid, dát is de reden dat veel mensen weliswaar de naam van de Here Jezus in de mond nemen maar op de troon van hun leven is Hij niet te vinden. De Here Jezus zelf heeft zo’n dertig jaar gewacht voordat Hij aan Zijn werkelijke missie begon, Hij heeft de tijd genomen om te groeien en volwassen te worden, ja om in alle opzichten “groot” te worden. Tóén had Hij overredingskracht en kon Hij voor de mensen een getuige zijn.

Lieve mensen, kijk eens om je heen, kijk eens in de kribbe en ontdek dan dat die leeg is, daar is de Here Jezus allang uit gegroeid. Hoe is dat in ons leven? in ons hart? is daar ruimte genoeg voor Hem om groot te worden? Om groot te zijn? Misschien nog een leuk klein voorbeeld, je ziet weleens van die mensen die zich in een piepklein glazen hokje proppen, ze wurmen zich naar binnen en krijgen het voor elkaar om in de meest compacte ruimte te komen. Knap, dat wel,maar kúnnen ze dat nog iets? Welnee, ze hebben totaal geen bewegingsvrijheid en kunnen er niets uitrichten. Mocht je nou het gevoel hebben dat er zich in jouw leven ook niet zoveel beweegt…” Dominee is even stil en kijkt de mensen ernstig aan en gaat dan verder:

“Ik vind het indrukwekkend dat de Here Jezus de moed had om als een weerloos mensenkindje naar deze aarde te komen. Hij die een prachtig mooi leven bij Zijn Vader had was in staat om alles achter zich te laten en naar de aarde te komen voor ons. Zó groot was Zijn liefde voor jou en voor mij en uiteraard ook voor Zijn Vader die van Zijn kant zo’n groot verlangen had naar ons. De Here Jezus was zo sterk en machtig dat Hij niet één keer is bezweken voor welke verleiding dan ook, Hij was bestand tegen de aanvallen van de boze, aanvallen op Zijn lichaam, Zijn geest, Zijn denken, Hij bleef standvastig en is nooit door de knieën gegaan. Hij was én is nog steeds de sterkste!!

Weet je lieve mensen, je moet wel érg groot zijn om zo klein te dúrven zijn… dat is iets om over na te denken. Het zijn vaak de kleinsten die zich het grootst trachten voor te doen, maar het vraagt enorme moed en wilskracht om van jezelf te weten dat je groot genoeg bent om klein te zijn. Ik bedoel dit: als je jezelf klein maakt dan ben je kwetsbaar, een gemakkelijk doelwit en alles en iedereen om je heen is groter dan ij en je zóú dan een willoos slachtoffer kunnen worden in verkeerde handen. Maar de Here Jezus.wist zich een Zoon van de allerhoogste God, Hij wist zich te allen tijde één met Zijn Vader “Niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede”, dat zijn woorden die de Here Jezus uitsprak, maar die Hij ook naleefde. Hij wist wat de wil van de Vader was, dat is natuurlijk een eerste vereiste als je iemands wil wilt doen. Kennis nemen van de wensen van diegene diens wil je wilt naleven. Uiteraard was de Here Jezus als geen ander op de hoogte van de wensen van Zijn Vader, dit waren óók Zijn wensen en toen Hij dan ook die woorden uitsprak, lag daar Zijn gehele hart in. Deze woorden waren tegelijkertijd een belofte, een verzekering naar Zijn Vader toe: Papa, réken er maar op dat Ik álles op álles zet om ervoor te zorgen dat Uw wil gedaan wordt, Ik zal er in ieder geval álles voor geven……

Ja, er álles voor geven en tegelijkertijd het wéten dat je je niet mag verzetten. Want dát was nog het allermoeilijkste. Jesaja 53:7 : Hij werd mishandeld, maar Hij liet zich verdrukken en deed Zijn mond niet open; als een lam dat ter slachting geleid wordt, en als een schaap dat stom is voor zijn scheerders, zo deed Hij Zijn mond niet open. Ik heb ooit weleens een verhaal gehoord van twee jongens. Ze zaten bij elkaar in de klas en de ene jongen kwam uit een zeer arm gezin, waar nauwelijks geld was om het dagelijks voedsel te bekostigen, wat tot gevolg had dat deze jongen heel mager was en altijd honger had. Dikwijls moest hij zonder lunchpakketje naar school. De andere jongen was een stevige jongeman, gezond en weldoorvoed en hij had wél dagelijks zijn boterhammetjes bij zich. Op een dag merkte de stevige jongen op, dat zijn boterhammen uit zijn kastje verdwenen waren en hij meldde dit bij zijn meester. Deze nam de zaak hoog op en hield de hele klas binnen tijdens de pauze om uit te vinden wat er met de boterhammen gebeurd was. Hij keek de kinderen één voor één doordringend aan en vroeg wie er de boterhammen had weggenomen. Het was doodstil en niemand meldde zich, totdat de kleine magere jongen naar voren kwam en trillend over zijn hele lichaam vertelde dat hij de boterhammen had weggenomen en opgegeten. Toen de meester hem vroeg waaróm hij de boterhammen had gestolen vertelde hij dat ze thuis zo arm waren dat hij vaak geen eten kreeg en nu had hij zó’n verschrikkelijke honger gehad dat hij zomaar de boterhammen had opgegeten. Nu was het zo dat aan het begin van het schooljaar, de meester, tezamen mét zijn klas, een aantal regels had opgesteld. Zo was er ook een regel voor het stelen van andermans spullen. Degene die zich daaraan schuldig maakte zou een aantal stokslagen krijgen (zo was dat in die tijd nog.) De meester had verschrikkelijk medelijden met de kleine jongen, en eigenlijk wilde hij hem niet straffen, maar omdat ze met elkaar de regels hadden opgesteld, móést hij zich er wel aan houden. Hij zei tegen de jongen dat hij zijn shirtje uit moest doen om de straf te ontvangen die er stond op het stelen. De jongen begon met trillende vingers zijn shirtje los te maken en iedereen had medelijden met hem. Maar daar was opeens de grote sterke jongen wiens boterhammen hij had opgegeten. Hij had óók medelijden met de kleine jongen en hijzelf had nooit honger, omdat er bij hem thuis genoeg te eten was, maar na het verhaal van de kleine jongen kon hij zich best voorstellen dat hij de boterhammen had opgegeten. Hij ging voor de meester staan en zei: Meester, geeft u mij die slagen maar, ik ben groter en sterker en ik kan er wel tegen. De meester overlegde met de klas, konden ze het hiermee eens zijn? De kinderen knikten van ja, zij waren allang blij met deze oplossing. De grote jongen knoopte zijn shirtje los en nam de stokslagen moedig in ontvangst. Nadat hij zijn shirtje weer had aangetrokken riep de meester de kleine jongen bij zich om zijn straf in ontvangst te nemen, maar de hele klas verzette zich daartegen. De grote jongen had de straf voor de kleine jongen in ontvangst genomen en daarom ging hij nu vrijuit. Uiteraard was de meester het hiermee eens en hij gebruikte dit verhaal om zijn klas er nog eens op te wijzen dat de Here Jezus voor óns precies hetzelfde heeft gedaan. Een lief klein kindje, dat uitgroeide tot een sterke Held, die voor jou en mij de straf droeg die onze zonde met zich meebracht…wat is dat toch mooi hè?

De Here Jezus zegt zelf over Zijn komst naar de aarde het volgende: Mattheus 10:34 :Meent niet, dat Ik gekomen ben om vrede te brengen op aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Hij kwam om het zwaard te brengen, een wapen voor ons, bedoeld om mee te strijden. Maar waartegen? Tegen de grootste vijand die wij hebben, ons eigen ik. Ik moet er zo aan denken dat er ook in de bijbel staat dat wij mét Hem, de Here Jezus, méér dan overwinnaars kunnen zijn. Wij kunnen ons eigen ik inleveren, ondergeschikt maken aan de wil van God, zoals de Here Jezus dat ook gedaan heeft. Hij moet groter worden in ons leven, en ons eigen ik moet kleiner en kleiner worden en dat is niet gemakkelijk, maar wij hebben een wapen gekregen, het zwaard, het woord van God, waarmee we mogen strijden.

Kerstfeest, het feest van de geboorte van de Here Jezus, het feest van Zijn verjaardag, en inplaats van elkaar te feliciteren, elkaar geschenken te geven, kunnen we dit kerstfeest misschien eens anders invullen? In de eerste plaats door ons diep en diep te realiseren hóé geweldig het was dat de Here Jezus álles heeft verlaten en álles op het spel gezet heeft voor ons. Hem daarvoor de dank en de lofprijs van ons hart te brengen zónder daar verlangens van onszelf tegenover te zetten. En daarnaast dátgene doen wat de Here Jezus ook deed, tegen onze Hemelse Vader zeggen: niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Een belofte om met alles wat in ons is, ons in te zetten voor de strijd tegen ons eigen ik. Ook al zullen we daar nog best fouten in maken, tóch is het belangrijk om in ieder geval met ons hele hart dit te willen. En van daaruit mogen we sámen met de Here Jezus méér dan overwinnaars worden in ons eigen leven en zó de strijd winnen en ingaan door die enge poort. Het einddoel halen waarvoor de Here Jezus zich zó heeft ingezet”.

Na de woorden van de dominee blijft het heel stil, menigeen is diep geraakt door deze ernstige woorden en ook Sally en Marnix zijn onder de indruk, het heeft hen veel stof tot nadenken gegeven en meer nog, een besef dat zij niet langer de weg willen gaan waarop zij wandelden, ze willen zich opnieuw aan God toewijden en ook hun kinderen daarin meenemen. Amy en Steven hebben ook stilletjes naar de prediking van de dominee geluisterd en terwijl Amy er het meeste wel goed van begrepen heeft heeft voor Steven het verhaal van de jongen met de gestolen boterhammen de meeste indruk gemaakt. 

Als het laatste lied is gezongen gaan ze samen op huis aan. Amy en Steven verheugen zich op de gezelligheid, de lichtjes en de lekkernijen, en dan vanavond de cadeautjes. Ze verheugen zich meer op dat wat ze mogen geven dan op dat wat ze zullen ontvangen want ze hebben zó hun best gedaan om iets moois voor de anderen uit te kiezen. Wat zal dat een feest worden…

Op het moment dat Emma de voetstappen van de anderen op het tuinpad hoort vliegt ze snel door de keuken naar buiten. De cadeautjes die ze voor zichzelf had ontdekt had ze in een plastic tasje gedaan en ze had de anderen nog niet verwacht eigenlijk. Maar nu ze ze hoort grist ze haar jas nog snel mee en het tasje en dan is ze weg. De eerste straten legt ze rennend af omdat ze bang is dat ze haar misschien nog net gezien hebben en haar achterna zullen komen maar na een aantal straten  vertraagd ze haar pas en loopt hijgend verder. Tja, waar zal ze eigenlijk heen gaan? Daar had ze niet echt over nagedacht bij het maken van haar boze plannen. Ach, wat maakt het uit, ze loopt gewoon een stuk en ziet wel waar ze uitkomt. 

Als Marnix de sleutel in het slot heeft gestoken is het Steven die hem als eerste voorbij rent in de haast binnen te komen. Hij hangt zijn jas in de haast naast de kapstok en gooit de deur van de woonkamer open en dan… met één ruk staat hij stil, zijn ogen worden groot van angst, “mama, papa er is een inbreker geweest”, roept hij ontsteld uit. De anderen komen snel naast hem staan en met ontzetting zien ze de ravage, wat is dit? Meteen is er de zorg om Emma, waar is ze? “Emma!! Emma!! roept papa luid en als er geen antwoord komt rent mama naar boven maar er is geen Emma te bekennen. Verslagen komt ze naar beneden en kijkt Marnix aan. “Moeten we de politie bellen? Wat kan er gebeurd zijn?” Marnix, die inmiddels verder heeft gekeken heeft gezien dat er heel veel is vernield, al het lekkers, de lichtjes, de cadeautjes, de kerststukjes, het is allemaal kapot. Hij gaat verder op onderzoek uit om te kijken of er verder dingen zijn weggenomen maar hij kan niets ontdekken, vreemd. En dan ontdekt Steven dat alle cadeautjes kapot zijn maar dat die van Emma weg zijn. Ze kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde, zou Emma dit gedaan hebben? Nee dat kan toch niet? En dan zakt Sally op een stoel neer, ze slaat de handen voor de ogen en huilt hartstochtelijk, ze kan niet geloven dat Emma tot zóiets in staat is.

Steven is woest, “die rotmeid ook altijd!! Ze hoeft van mij nóóit meer terug te komen, ze verknoeid altijd alles!! De tranen staan in zijn ogen. Niemand neem hem op dit moment deze woorden kwalijk, het is eerlijke verontwaardiging uit de mond van een kind. Amy is stilletjes op de bank gezakt, haar ogen groot van schrik, Ze kijkt naar mama die daar zo zit te huilen, ze ziet hoe papa op de leuning van mama’s stoel gaat zitten en haar zachtjes over de haren streelt. Ze ziet de woede van haar broertje en blijft stil… Ze kan er niet bij dat Emma dit gedaan zou hebben, want waarom zou ze zoiets doen? Ze hebben het toch goed met elkaar? Ze zouden toch een mooi Kerstfeest vieren? Waarom dan toch? Ze heeft er geen antwoord op maar in het hart van dit jonge meisje komen de woorden van de dominee terug, de woorden die ze vanmorgen in zich opgenomen heeft en die op dit moment ineens een diepere lading krijgen. Ze staat op van de bank en gaat stilletjes aan de andere kant van mama’s stoel staan, ze legt haar hand op die van mama en zegt: “Papa, mama, ik vind het heel erg wat er gebeurd is, ik ben er ook heel verdrietig om maar ik moest zo denken aan de preek van vanmorgen, dat de dominee gezegd heeft dat de Here God zóveel van ons houdt, ondanks dat we zoveel dingen verkeerd doe. Hij heeft het goedgevonden dat de Here Jezus voor ons naar de aarde kwam, dat Hij uiteindelijk vermoord is, dat Hij de rekening betaald heeft die wij eigenlijk hadden moeten betalen… Hij heeft dat óók voor mij gedaan en ik weet niet waarom Em dit gedaan heeft maar ik denk dat ze wel heel erg verdrietig moet zijn geweest om zoiets te doen…¨  Ze blijft even stil en Marnix en Sally kijken haar getroffen aan, Amy heeft gelijk, Emma moet het erg moeilijk hebben gehad de laatste tijd. Steven zegt niets, hij is nog niet over zijn boosheid heen, zeg nou zelf, als je het moeilijk hebt hoef je toch niet alles zo te verknoeien? Amy zegt: “Zullen we Emma gaan zoeken? We moeten haar toch laten weten dat we heel veel van haar houden?” Marnix en Sally kijken hun dochter liefdevol aan en trekken haar naar zich toe, “wat ben je toch een lieverd” zegt mama en dan trekken ze opnieuw hun jassen aan en gaan op zoek naar Emma.

Emma loopt inmiddels al een tijdje door de straten. Het is gaan regenen maar ze merkt het niet eens op, zo is ze in haar eigen gedachten verdiept. Nog steeds is ze overtuigd van haar gelijk, Kerst in dit rotland is waardeloos!! Waarom hebben papa en mama alles verknoeid door hier te blijven? Ze hebben het lekker allemaal aan zichzelf te danken wat er gebeurd is!! Ondertussen loopt ze verder en verder zonder echt te zien waar ze is, het maakt haar ook niet uit, gewoon doorlopen en bedenken hoe de anderen wel gekeken zullen hebben bij het zien van de ravage? Zouden ze al spijt hebben van hun daden? En zo raakt ze verder en verder van huis. Op een gegeven moment merkt ze dat ze wel heel erg nat geworden is, oh? regent het? nou dan gaat ze wel even ergens schuilen. Ze bekijkt haar omgeving en ziet niet meteen een plekje om weg te schuilen maar als ze nog een stukje verder loopt ziet ze een klein tunneltje, het is een fietserstunneltje met aan beide zijden ook een stukje trottoir. Ergens in het midden van het tunneltje, daar waar de tegels nog droog zijn gaat ze tegen het muurtje van de tunnel zitten. Als ze zit kijkt ze eens naar het tasje dat ze bij zich heeft, oh ja, de cadeautjes dat is waar, ha, ze gaat eens kijken wat ze allemaal voor haar gekocht hebben. Ze pakt het eerste cadeautje en rukt het papier er af. Als het open is ziet ze dat het een leuk shirt is van een merk waar zij van houdt. Ze ziet dat het van Amy is en ze beseft dat Amy een hoop geld heeft uitgegeven voor haar maar ach, ze vindt dat ze het volkomen verdient. Dan maakt ze een pakje open van Steven, in het pakje zitten haar lievelingssnoepjes en een zelfgeschreven, wat onbeholpen briefje met de belofte dat hij voor haar een week lang de afwasdienst zal overnemen. Mooi zo, denkt Emma, daar ben ik dan ook even van af!! Dan neemt ze een ander pakje uit de tas, een groot pak is het. Ze scheurt het papier eraf en er komt een schoenendoos uit. Ze maakt de schoenendoos open en ziet dan… de schoenen waar ze over had gezeurd bij mama en die ze uiteindelijk zelf had gekocht van het cadeautjes geld. Hier schrikt ze toch wel even van. Ze ziet dat er ook nog een brief in de doos zit en nieuwsgierig maakt ze hem open en leest: 

“Lieve Emma, mijn grote dochter, mijn oudste. Ik herinner me nog de dag dat je geboren werd, wat wáren- en wat zijn we blij met je, trotsere en blijere ouders kun je je niet voorstellen. We zijn dankbaar voor jou, we hebben je zien opgroeien tot de mooie jongedame die je nu bent en nog elke dag ben ik blij met jou. De laatste tijd heb ik wel het idee dat je niet echt lekker in je vel zit Em, en dan maak ik me zorgen om je. Je weet toch dat je met alles altijd bij ons kunt komen om erover te praten ? We houden van je en we willen je graag helpen als je het moeilijk hebt. Ik wil graag dat je weet dat ik ontzettend veel van je houd, dat ik me geen betere dochter had kunnen wensen dan jou!! Fijn Kerstfeest mijn meisje Liefs van mama!” 

Emma laat de brief zakken en staart een tijdje voor zich uit, ja, blijkbaar had mama gezien dat ze niet gelukkig was maar wat had ze eraan gedaan? Helemaal niks toch? Zo razen de gedachten door haar hoofd, eigenlijk is ze wel geraakt door de woorden van mama maar ze wil het niet toegeven, nog steeds vindt ze dat zij gelijk heeft. Brrr, ze krijgt het koud in haar natte kleren onder het viaduct. Ze slaat de armen om haar lichaam heen en blijft stilletjes zitten, haar opstandige gedachten verstillen totdat ze zoetjes aan in slaap sukkelt. Terwijl ze slaapt wordt het donker en nadat ze daar een paar uur heeft zitten slapen wordt ze gewekt door een geluid. Eventjes kan ze niet thuisbrengen waar ze is en dan weet ze het weer. Ze schrikt op van hetzelfde geluid, dat nu dichterbij komt. Ze ziet een verwaarloosde man aankomen die achter een winkelwagentje duwt.Hu, bah, wat een griezelige vent. Ze probeert snel op te staan en weg te rennen maar ze is totaal verkleumd door de kou en kan niet wegkomen. De man is nu heel dichtbij en hij spreekt haar vriendelijk aan: “Hallo meisje, wat doe jij op mijn plekje?” Emma kijkt hem verdwaasd aan, zijn plekje? “Ja, ik slaap hier altijd, hier is het tenminste droog en dan ben ik een beetje beschut ‘s nachts. In de zomer slaap ik ook weleens in het park maar dat is nu geen doen”. Emma kijkt de man verbaasd aan, ze merkt aan hem dat hij geen kwaad in de zin heeft maar ze vindt hem eigenlijk wel een beetje vies. Zijn kleren zijn versleten, zijn schoenen hebben gaten en hij heeft alleen maar een trui aan en geen jas. De man zet zijn winkelwagen aan de kant tegen de muur en haalt er een vuilniszak uit. In de vuilniszak zit een deken en die haalt hij eruit. Hij gaat naast Emma op de grond zitten en legt de deken over haar heen, “hier kind, dan kun je een beetje opwarmen”. Emma vindt de deken eigenlijk ook vies maar ze merkt als hij om haar heen ligt dat ze er toch wel een beetje warm van wordt dus laat ze hem over haar schouders hangen. Ze beseft niet eens dat de man nu niets heeft en dat hijzelf het waarschijnlijk ook koud heeft. “Ik heet Leo, hoe heet jij?” vraagt de man. Emma vertelt hoe ze heet en dan vraagt de man haar of ze honger heeft? Emma had helemaal niet aan eten gedacht maar nu Leo het zo vraagt realiseert ze zich dat ze inderdaad wel honger heeft. Leo staat op en trekt een plastic tasje uit de winkelwagen. Hij haalt er een keurig pakketje uit. Het is een pakje met 3 boterhammen en een klein pakje melk. “Kijk, ik mag altijd eten bij het Leger des Heils en dan krijg ik voor de volgende dag van een lieve mevrouw altijd zo’n pakketje. Ze brengt dat speciaal voor mij mee. Begerig kijkt Emma naar het zakje met de boterhammen en de melk dat Leo haar aanreikt. Ze voelt nu pas hóé hongerig ze is, het is tenslotte al bijna half 6 en ze was vanmorgen meteen aan haar wraakmissie begonnen zonder te ontbijten en daarna overhaast weggevlucht. Ze zet haar tanden in de boterhammen en in een oogwenk heeft ze ze allemaal opgegeten, zich niet afvragend wat Leo dan de volgende dag moet eten. Welnee, met zulke dingen houdt Emma zich niet bezig. Als ze alles op heeft trekt Leo de deken over hen beiden heen en vraagt nogmaals wat Emma hier doet? Hij heeft gezien dat het een meisje is uit een keurig gezin, prima gekleed en verzorgd, en dan met Kerstmis hier buiten onder een tunneltje zitten, in de kou en de regen? Nee, daar klopt iets niet. 

Emma zegt niets, stil zit ze voor zich uit te kijken en na te denken over haar situatie, slachtoffer voelt ze zich, ja, door toedoen van haar familie zit ze nu hier en als ze zover is met haar gedachten doet ze uitgebreid haar beklag bij Leo, ze schets hem de situatie zoals die thuis is, ze vertelt over alles wat er de laatste tijd gepasseerd is en hoe beroofd ze zich voelt van de vakantie die ze dit jaar niet konden vieren. Inplaats daarvan een Kerstfeest in een koud, nat, rotland. Zo klaagt ze haar nood bij Leo die haar geduldig aanhoort. Hij proeft de jaloezie tegen haar zusje en broertje die, naar haar idee, worden voorgetrokken door haar ouders. Hij hoort ook hoe ze zich afzet tegen alles wat haar ouders beslissen en terwijl ze aan het vertellen was had Leo zich verbaasd hoe ze blijkbaar zó werd verwend thuis en hoe ze zich daar niet eens van bewust is. Ze vindt dat ze daar gewoon recht op heeft en ze heeft er geen idee van hoe goed ze het heeft en hoeveel minder veel kinderen en gezinnen het hebben. Bijna onmerkbaar schudt hij zijn hoofd. Leo komt al vele jaren bij het Leger des Heils, hij leeft al vele jaren op straat, maar hij gaat niet alleen om te eten naar het Leger des Heils, hij gaat er ook om de boodschap van het evangelie te horen, te luisteren naar de kleine overdenkingen en te leren over het woord van God. Leo is een wijs man en terwijl hij daar zit met Emma gaat er vanuit zijn hart een gebed naar boven om wijsheid voor dit verdwaalde mensenkind. 

Thuis hadden Marnix en Sally als eerste geprobeerd om Emma te bellen maar ze kwamen er achter dat ze haar telefoon niet mee had genomen. In haar vlucht was ze die vergeten. Daarop waren ze gaan zoeken, ieder een andere kant op terwijl Steven thuis zou blijven voor als Emma naar huis mocht komen. Na uren zoeken zijn ze nu weer thuis, geen van drieën hebben ze Emma kunnen vinden. Als ze zo bij elkaar zitten en even iets warms drinken, want ze zijn behoorlijk koud geworden, zegt Amy zachtjes: “Kunnen we niet bidden of de Here God Emma terug wil brengen? Of dat Hij ons laat zien waar ze is?” Beschaamd kijken Marnix en Sally elkaar aan, dit hadden zijzelf moeten bedenken, wederom moeten ze erkennen dat ze toch wel ver bij de Here God waren weggedwaald. Ze vouwen de handen en bidden of de Here God hen wil leiden, of Hij Emma wil bewaren en of ze snel weer veilig bij hen thuis zal mogen zijn. Op dat moment voelen ze hoe er als het ware een soort rust over hen komt, het paniekgevoel zakt weg en het is alsof de Here God hen toefluistert dat Hij voor Emma zorgt. Als ze hun warme thee hebben gedronken gaan ze opnieuw op zoek maar omdat het inmiddels donker is gaan Marnix en Sally deze keer samen en blijven Steven en Amy samen thuis. Amy begint met de ravage op te ruimen die Emma gemaakt heeft, verdrietig neemt ze de verknipte stukken van de mooie trui, de kapotte voetbal, de scherven en stukken van alles wat kapot getrapt is. “Ach Em, waarom toch” denkt ze en stilletjes lopen er een paar tranen langs haar wangen. In de keuken veegt ze alle koekjes en cake resten weg en zorgt dat alles weer een beetje netjes wordt. Ze probeert de kerststukjes nog een klein beetje te herstellen en na een poosje ziet het er in ieder geval alweer een stuk beter uit. Steven doet niks, hij had niet eens in de gaten dat zijn zusje zo bezig was, hij was in eerste instantie alleen maar heel erg boos geweest, daarna verdrietig om alle vernielde cadeautjes en nu zit hij diep na te denken over de woorden die Amy had gesproken. Zij voelde medelijden met Emma, zou het zo zijn? Zou Emma zich echt zo rot voelen? Maar waarom maakte ze dan alles kapot? Ze kon dan toch tegen papa en mama vertellen waarom ze zich zo voelde? Hij begreep het niet, als hij zich niet goed voelde of met een probleem zat dan ging hij daar gewoon mee naar papa en mama. Stilletjes aan wordt hij toch ook wel ongerust en heeft hij spijt van zijn woorden dat Emma nooit meer terug hoefde te komen. Hij houdt immers van zijn grote zus? Als Amy uit de keuken de woonkamer weer in komt heeft ze 2 mokken met warme chocolademelk bij zich en terwijl ze naast Steven gaat zitten zegt ze bemoedigend: “Het komt wel goed Steef, hier, drink maar lekker deze warme chocolademelk, daar knappen we allebei van op”. Met een moedige glimlach geeft ze hem zijn mok en zp zitten ze samen in harmonieus stilzwijgen hun warme drankje te drinken.

Leo is stil als Emma haar verhaal gedaan heeft. Stilzwijgend heeft hij alles in zich opgenomen en in eerste instantie gaat hij niet in op wat zij verteld heeft. Hij zegt tegen haar: “Ik vind het heel dapper dat je zo open je verhaal aan mij gedaan hebt. Als ik het zo hoor heb je een heerlijk thuis toch? Je hebt een fijne vader en moeder, een broertje en een zusje en zo te horen kom je niets tekort. Maar hoe komt het dan denk je dat je je soms zo alleen voelt? Want dat is toch zo? Je voelt je alleen en onbegrepen, je hebt het gevoel dat je “er niet bij hoort”. Dat probeer je te compenseren door brutaal te zijn, door je groter voor te doen dan je in werkelijkheid bent want in je hart ben je eigenlijk een verdrietig verdwaald meisje. Je vindt jezelf zielig en je probeert met geweld de aandacht van anderen op jezelf te richten maar dat werkt alleen maar averechts. Want het resultaat is niet zoals je zou willen denk ik toch?” Emma kijkt hem aan en haar ogen vullen zich met tranen. “Ik hóór er ook niet bij, nergens, niet thuis, niet op school, niemand wil me!” zegt ze heftig en ze barst in snikken uit. Leo schudt het hoofd, dit kind zit boordevol zelfmedelijden maar ze heeft het niet door. Hij zegt niets en laat haar even uithuilen. Dan begint hij opnieuw te praten: “Emma? Had je vroeger ook dit gevoel? Dat je nergens bij hoort?” Emma knikt van niet “Nee, vroeger was het heel gezellig thuis en ook op school had ik heel veel vriendinnen en we trokken altijd samen op. Thuis ben ik de oudste en ik mocht altijd langer opblijven en meer dingen met mama samen doen dan de anderen. Maar nu is dat allemaal veranderd, toen ik naar de middelbare school ging waren daar een aantal meiden die van die dure kleren en schoenen hadden en dure telefoons enzo en ik wilde dat ook en ik kreeg wel regelmatig iets van zo’n duur merk maar lang niet altijd en papa en mama begrijpen niet dat je er dan niet meer bijhoort op school. En ook thuis is alles anders want Amy thuis het lievelingetje, die kan geen kwaad doen, oh ze is zo lief en ze helpt mama en ze wordt bijna nooit boos en als ik dat dan zie dan heb ik gewoon een hekel aan haar!!” Het laatste komt er hartgrondig uit en Leo verbijt een glimlach. “Maar Emma, heb je dan een hekel aan Amy omdat zij zo lief is… óf ben je jaloers omdat je eigenlijk diep in je hart óók wel zo zou willen zijn?”  Emma’s eerste impuls is om te roepen dat dat natúúrlijk niet zo is maar op de één of andere manier hebben deze laatste woorden doel getroffen en als Emma eerlijk is moet ze toegeven dat ze inderdaad jaloers is, vooral op Amy. Ja, als ze ziet hoe die vaak met mama omgaat, zo leuk en gezellig, ja dan is ze jaloers. Leo ziet hoe het op het gezichtje van Emma een soort besef komt, en hij gaat verder “is Amy misschien ook meer tevreden? tevreden met wat minder dure kleding of met een “gewone” vakantie?” Emma knikt, ja dat klopt wel, Amy is veel sneller tevreden met alles en zij kan ook altijd weer de zonzijde van de dingen zien. Net als nu, nu ze gewoon thuis Kerst moesten vieren, Amy had meteen leuke dingen bedacht om het extra gezellig te maken. Bij het bedenken van al deze dingen komen er opnieuw tranen in Emma’s ogen, ineens ziet ze ook de moeite die mama en papa doen om het juist haar, Emma, naar de zin te maken en ook Amy is altijd bezig om te proberen om te bemiddelen en het voor haar op te nemen. Ze denkt weer aan de boontjes waar ze zo boos over was geworden en Amy die bij mama bedongen had dat ze dan wel een appelmoesje mocht halen. Amy die zo’n mooi shirt voor haar gekocht had. Ze denkt aan het onbeholpen briefje van Steven en de mooie woorden van mama en het is of haar de schellen van de ogen vallen. Leo ziet de emoties zich afwisselen op haar gezichtje en hij geeft haar rustig de tijd om over alles na te denken. 

Emma schaamt zich nu, bij al die dingen die nu ineens in haar herinneringen naar boven komen beseft ze hoe fout ze geweest is en als ze zich dan ineens met schrik realiseert dat ze alles vanmorgen moedwillig kapot had gemaakt krimpt ze ineen en slaat de handen voor het gezicht. “Oh Leo, ik heb het zó fout gedaan, oh wat héb ik gedaan, wat zullen ze boos en verdrietig zijn, ik durf echt nooit meer naar huis!” Leo wtijft haar zachtjes over de rug en zegt: “Ach meisje toch, ja ze zullen thuis best boos geweest zijn over wat je gedaan hebt maar geloof maar dat ze je héél graag weer in hun armen willen sluiten, ze houden immers van je?” “Zou je denken dat ze mij nog terug willen?” vraagt ze heel timide. “Zeker weten” zegt Leo. “Kom, ga je met me mee? dan breng ik je thuis want ik laat je niet alleen gaan in het donker hoor”. Hij laat zijn winkelwagen zolang op zijn plekje in het tunneltje staan en loopt met Emma mee richting haar huis. Ze heeft hem verteld waar ze woont en omdat ze zelf vanmiddag helemaal niet had opgelet wist ze niet goed waar ze was beland maar Leo weet de weg en zo lopen ze samen de kant van Emma’s ouderlijk huis op, ieder in de eigen gedachten verdiept. Als ze al een eind in de buurt zijn zien ze 2 mensen op hen af komen en als ze dichterbij komen ziet Emma dat het haar ouders zijn. Ze blijft staan, haar hoofd gebogen, ze durft niet op te kijken maar Marnix en Sally zijn op dit moment alle ravage even vergeten en na al die bange uren overheerst er alleen maar een gevoel van enorme dankbaarheid dat Emma teruggekomen is. Ze rennen op haar af en slaan hun armen om haar heen,”kind wat ben je koud, kom gauw mee naar huis” zegt mama. Emma koestert zich in die warme armen en huilt alsof ze nooit meer kan stoppen. Zo staan ze daar met z’n drieën, mama houdt Emma dicht tegen zich aan en papa fluistert kalmerende woordjes. Als Emma een beetje tot bedaren is gekomen maken ze aanstalten om naar huis te gaan maar Emma wil Leo aan haar ouders voorstellen en ze kijkt om zich heen maar Leo is al stilletjes weggegaan, terug naar zijn plekje onder het tunneltje.

Als ze niet veel later thuiskomen wordt de deur al open gegooid door Amy en zomaar op haar sokken rent ze het tuinpad op en valt Emma om de hals “ Je bent terug, je bent terug” en tranen van blijdschap biggelen over haar wangen. In de deuropening staat ook Steven maar hoewel hij ook blij is dat Emma weer thuis is gaat hij echt niet zo gek doen hoor, hij is tenslotte een jongen en die gaan niet zo stom staan huilen. Papa loodst het hele gezelschap zachtjes naar binnen en als ze binnen zijn zet mama Emma eerst lekker dicht bij de haard om warm te worden. Ze gaat naar de keuken om voor iedereen lekkere warme chocolademelk te maken en als ze met de bekers binnenkomt vindt iedereen dat een heerlijke traktatie. Zwijgend drinken ze het heerlijke warme goedje en als het op is zegt papa, “nou Em, we zijn enorm blij dat we je gevonden hebben, we hebben ons grote zorgen gemaakt en we hebben de hele middag en avond gezocht; Vertel toch eens hoe je er nou toe kwam om hier alles zo kapot te maken en weg te lopen? En wie was die man waarmee je aan kwam lopen?” Emma kijkt papa ernstig aan, ze kijkt ook naar mama, naar Amy en naar Steven en als de tranen alweer tevoorschijn komen vraagt ze eerst om vergeving. Niet alleen voor de ravage die ze vandaag heeft aangericht maar ook voor haar gedrag van de afgelopen tijd. Dan buigt ze haar hoofd en begint te vertellen, hoe ze eigenlijk jaloers was, hoe ze liever wilde zijn zoals Amy, hoe ze erbij wilde horen op school en daarom al die dure dingen wilde hebben, hoe ze van het geld voor de cadeautjes die dure schoenen had gekocht, hoe ze wilde opscheppen over hun vakantie die nu niet doorgegaan was, over de boze plannen die ze vantevoren al uitgedacht had en over haar dwaaltocht en de ontmoeting met Leo. Ze beseft ook nu pas dat Leo zijn eigen boterhammen had opgeofferd om ze aan haar te geven, nu had hij niks voor morgen. Nu ze daaraan denkt schaamt ze zich. Ze vertelt ook hoe ze zich schaamt dat ze voor haar zulke mooie en lieve cadeautjes hadden gekocht terwijl ze dat niet verdiende, zij had immers alles van de anderen kapot gemaakt? En dan dat lieve briefje van mama bij de schoenen. meende mama dat nu nog steeds? Het is een kleine en teneergeslagen Emma die schuw opkijkt als ze haar verhaal gedaan heeft. De anderen hebben, zonder haar ook maar één keer te onderbreken, naar haar geluisterd en er is ontferming in hun harten gekomen, ach toch, dat Emma zich zó alleen heeft gevoeld dat vinden ze heel verdrietig en Amy staat op uit haar stoel en gaat naast haar zus zitten, ze slaat haar arm om Emma heen en zegt grootmoedig: “Het geeft niet hoor Em, dat je de cadeaus kapot hebt gemaakt, dat jij nu weer hier terug bent is voor mij het mooist cadeau van vandaag”. Steven bromt instemmend en Marnix en Sally kijken elkaar over de hoofden van de meisjes heen aan, Emma heeft vandaag haar lesje wel geleerd en ze zijn er blij mee. 

Zo zitten ze nog even bij elkaar en dan vraagt papa ineens of ze zijn pakje wel gezien heeft? “Ik heb je alleen gehoord over dat van mama en Amy en Steef”. Emma kijkt verbaasd, nee ze heeft geen pakje van papa gezien. Ze pakt de plastic tas en keert hem om en dan komt er helemaal van onderen een klein pakje uit vallen. Ze maakt het voorzichtig open en dan komt er een mooi doosje tevoorschijn; Het is een doosje van een juwelier en als ze het openmaakt zit er een ragfijn armbandje in met mooie flonkerende steentjes, en daarbij zit een klein kaartje waar alleen maar op staat: omdat ik zoveel van je houd! Emma kijkt van het doosje naar papa en weer terug, wat een prachtig geschenk. Ze valt haar vader om de hals en bedankt hem maar tegelijkertijd fluistert ze hem iets in het oor. Als papa instemmend knikt pakt ze voorzichtig het mooie armbandje uit het doosje en loopt ermee naar Amy. Ze bevestigd het om Amy’s pols en geeft haar een dikke knuffel. “Omdat je altijd zo lief bent” zegt ze, en daarmee neemt ze afscheid van haar jaloezie ten opzichte van Amy, voortaan wil ze anders zijn, liever. Oh ze zal het heus nog weleens verkeerd doen maar nu is ze zover dat ze het van zichzelf ziet en dat is al een hele ommekeer. Amy is blij verrast en kijkt met glanzende ogen naar het mooie sieraad, ze is sprakeloos van blijdschap. Emma ziet het en ze is er blij om.

Zo zitten ze nog een tijdje bij elkaar en als ze laat in de avond naar bed gaan hebben Marnix en Sally nog even een onderonsje. “Wat een enerverende dag was het vandaag Sally, maar we hebben er wel wat van geleerd. Ik tenminste wel, ten eerste de prediking van vanmorgen, die heeft me echt geraakt en me doen beseffen wat ik al die jaren gemist heb, aan me voorbij heb laten gaan, het voelde als thuiskomen vanmorgen in de kerk”. Sally knikt, ook zij heeft dat zo ervaren. “Ja Marn, we moeten er weer een goede gewoonte van maken om op de zondag naar de kerk te gaan. En verder vond ik het ook bijzonder dat we vanmiddag zo met elkaar gebeden hebben voor Emma en ook dat de Here God het zo geleid heeft dat ze uiteindelijk toch naar huis terug kwam. Wat mooi dat ze die Leo mocht ontmoeten. Ik vind trouwens wel dat we iets voor die man moeten doen, hij heeft zijn eten aan Emma gegeven en haar veilig weer naar huis gebracht en door zijn toedoen is Em ook over haar eigen gevoelens en gedrag gaan nadenken. Ik ben die man zo dankbaar”. Marnix is het helemaal met haar eens en zo, vlak voor het slapen gaan vouwen ze nog beiden de handen om de Here God te danken voor deze bijzondere dag.

Als de kinderen de andere morgen wakker worden staat papa met Emma samen klaar om op pad te gaan. Hij heeft haar vroeg wakker gemaakt, ze moet hem de weg wijzen naar waar Leo zijn plekje heeft. Voordat hij daar weer weg gaat willen ze naar hem toe om hem uit te nodigen voor het ontbijt en ook om hem te bedanken voor wat hij voor Emma heeft gedaan. Emma legt aan papa uit hoe hij moet rijden en wijst hem de weg naar het tunneltje want na de wandeling van gisteren naar huis weet ze dat nu wel te vinden. Als ze er aankomen staat Leo net op het punt om te vertrekken. Marnix en Emma stappen uit en vragen hem of hij zin heeft met hen mee te gaan en bij hen te ontbijten Nou, dat slaat Leo niet af, een lekker ontbijtje in een warm huis, dat ziet hij wel zitten. Hij laat zijn wagentje op zijn plekje staan en stapt in bij Marnix en Emma. Als ze thuis aankomen wacht hem een warm onthaal, hij wordt eerst uitgebreid bedankt voor wat hij voor Emma had gedaan en dan gaan ze aan tafel.. Het is een feestontbijt met heerlijke broodjes en croissants, vers gekookte eitjes en nog veel meer lekkers. Leo laat het zich goed smaken en Marnix  raakt aan de praat met Leo. Leo is, ondanks dat hij al jaren op straat leeft, een ontwikkeld man die over veel dingen kan meepraten. Marnix komt erachter dat hij vroeger een goede baan heeft gehad en dat hij eigenlijk buiten zijn schuld op straat is komen te staan. Hij was zijn baan kwijtgeraakt omdat het bedrijf werd overgenomen, men had nog bemiddeld om hem ander werk te bezorgen maar dat was niet gelukt, men vond hem overal “te oud”  en zodoende kwam hij in de uitkering terecht. Aangezien hij in een koopwoning woonde moest hij die eerst verkopen, waarbij hij met een schuld bleef zitten en zijn huur niet kon betalen. Uiteindelijk is hij uit zijn huis gezet, had geen adres meer en verloor ook zijn uitkering en zit hij nu in een vicieuze cirkel waar hij maar niet uit kan komen. Marnix heeft zijn verhaal aangehoord maar ondertussen zijn zijn gedachten al verder gegaan, hij bedenkt dat ze bij hem op het werk nog mensen nodig hebben en dat Leo wellicht een goede kandidaat zou kunnen zijn. Als Leo is uitgesproken vertelt hij Leo van zijn gedachten en Leo is meteen enthousiast, oh als hij toch weer werk zou kunnen krijgen? en dan misschien ook weer een eigen plekje om te wonen? Het lijkt hem heerlijk. Ze praten er nog een tijdje over door en Marnix belooft er meteenna de feestdagen werk van te maken. Leo blijft, op aandringen van het hele gezin, gezellig die dag bij hen. Hij doet zich tegoed aan de warmte, de gesprekken, het heerlijke eten en de vriendschap die groeit met deze fijne mensen. Als hij aan het begin van de avond naar zijn plekje onder het tunneltje terug wil houden Marnix en Sally hem tegen. “We kunnen je echt niet laten gaan Leo, ik moet er niet aan denken dat je daar in die kou onder dat tunneltje ligt, nee hoor. Als je wilt kunnen we je spulletjes wel even ophalen maar dan blijf je vannacht hier slapen, we hebben een mooie logeerkamer met een heerlijk bed en dat is voor jou” zegt Sally. Leo is er verlegen mee maar het is ook wel aantrekkelijk om eens heerlijk te kunnen slapen in een schoon bed inplaats van op straat. Nee, zijn spullen hoeven niet opgehaald te worden, die vertegenwoordigen geen enkele waarde, hij heeft bijna geen bezittingen. Sally wijst hem de logeerkamer en de badkamer en geeft hem een paar dikke handdoeken waarna Leo eens uitgebreid gaat douchen. Sally heeft hem gezegd dat ze wat schone kleding voor hem zou klaarleggen. Ze gaat in de kast van Marnix kijken en vind daar een paar setjes lekkere warme kleding en ook nog een bijna nieuwe jas die haar man best kan missen. Ze legt het allemaal in de logeerkamer en gaat weer naar beneden. Als Leo een poosje later schoon en met de heerlijke warme kleding aan weer beneden komt straalt de dankbaarheid van zijn gezicht. Marnix en Sally hebben ondertussen overlegd en besloten dat ze Leo ook verder willen helpen, hij mag voorlopig wel bij hen slapen en ondertussen zal Marnix bemiddelen op zijn werk voor een baan voor Leo en ook zullen ze uitkijken naar een plekje om te wonen. Leo is er stil van, dat deze mensen dat zomaar voor hem willen doen? De kinderen vinden het geweldig, ze vinden Leo cool hij heeft veel meegemaakt in de jaren die achter hem liggen en daar kan hij heel sappig over vertellen, ze hangen aan zijn lippen. 

Ze hebben een gezellige avond met elkaar, ze doen samen spelletjes en Sally zorgt voor lekkere hapjes, geholpen door Amy en Emma. Ook Steven geniet van deze avond en ook van het feit dat Emma nu eens niet de sfeer verknoeit maar juist heel gezellig is. Hij hoopt maar dat ze zo blijft. En zo komt er een einde aan de avond en wordt het tijd om naar bed te gaan. Voldaan gaan ze ieder naar hun eigen kamer. Steven is al in dromenland nog voor zijn hoofd het kussen raakt, Amy ligt nog een beetje na te dromen, het was fijn vandaag en Leo is een leuke man. Ze is blij dat het tussen haar en Emma nu veel beter gaat en ze kijkt nog even naar haar pols waar het armbandje glinstert in het licht van de maan. Emma op haar beurt ligt ook al in haar bed maar ze kan de slaap nog niet vatten, ze laat haar gedachten gaan over de laatste maanden, over haar houding, haar gedrag, haar grote mond en ze bedenkt hoe lelijk ze steeds weer gedaan heeft en hoe lief de anderen toch steeds weer voor haar waren geweest en meer dan ooit is dit voor haar een motivatie om voortaan anders te zijn. Zachtjes vallen haar ogen dan toch dicht en  glijdt ze zoetjesaan in slaap. In de kamer verderop zit Leo nog op de rand van zijn bed, hij kan nog steeds niet bevatten dat zijn leven nu ineens zo’n wending neemt maar zijn hart loopt over van dankbaarheid. Hij denkt aan de avonden bij het Leger des Heils en hij ziet hier de hand van de Here God in en een woordeloos dankgebed stijgt op vanuit zijn hart. Dan slaat hij het dekbed open en kruipt, met een diepe zucht van blijdschap, genietend in het heerlijke bed. Aan het einde van de gang liggen Marnix en Sally in hun grote bed, Sally slaapt al half en Marnix pakt zachtjes haar hand, “slaap lekker lieverd, ik hou van je” fluistert hij. Sally kijkt hem vol liefde aan, ja, dit gevoel van samenzijn, deze warmte, dit heeft ze zo gemist en wat voelt ze zich geborgen en blij bij haar Marnix. “Ik ook van jou” fluistert ze terug en dan ontfermt de slaap zich ook over hen. Het hele huis is in diepe rust maar deze Kerst was de meest bijzondere, de meest onvergetelijke, de meest angstige maar ook de meest mooie die ze ooit hebben meegemaakt!!