Als ze de andere morgen op school komen is het alweer een vrolijke boel op het schoolplein, de kinderen lopen met rode wangen achter elkaar aan met grote sneeuwballen en vermaken zich prima totdat het sein komt dat ze naar binnen moeten omdat de lessen beginnen. De leraar merkt wel dat zijn volkje vandaag wat onrustig is maar met zijn rustige manier van lesgeven weet hij toch de aandacht te vangen. Tussen de middag is het een geroezemoes in de kantine, de jongens hebben het hoogste woord en dagen elkaar uit om straks na schooltijd een sneeuwballengevecht te houden. De meisjes zitten een beetje bij elkaar en Stacy is ongewild het middelpunt van de gesprekken want de meisjes roemen haar mooie stem nog maar eens en Stacy, die deze complimenten toch stiekem wel leuk vindt, kleurt ervan. Een beetje op de achtergrond zit Brenda met nauwelijks bedwongen woede het hele gedoe aan te zien, bah! wat een aansteller is dat wicht toch, pff ze stelt toch helemaal niets voor? En ondertussen vergeet ze dat zijzelf helemaal gloeide van trots toen zij te horen had gekregen dat ze de hoofdrol in het kerstspel mocht spelen, hoogmoedig had ze alle lof aangehoord en zich ondertussen ver verheven boven alle anderen gevoeld. Maar nu? Nu komt daar dat stomme kind roet in het eten gooien!! Boos gloeien haar ogen en in haar hart klinkt een vals stemmetje dat zegt: “wacht maar, ik krijg je wel!!

Aan het einde van de middag gaan de leerlingen die meedoen aan het kerstspel weer met elkaar en de lerares oefenen. Eerst zijn de leerlingen voor het spel weer aan de beurt en daarna komen de zangers. Als Stacy opnieuw haar solo ten gehore brengt geniet ze er ditmaal zichtbaar van. Ach, wat zingt ze toch graag en wat voelt ze zich blij om dit te mogen doen. Met heel haar hart zingt ze de woorden van het mooie kerstlied. Als ze klaar is krijgt ze een spontaan applaus van de andere kinderen. Blij glanzen haar ogen en op dit moment is Stacy gewoon een lief meisje dat de anderen verlegen toelacht. Nog napratend gaan de kinderen naar de garderobe waar ze hun jassen aandoen en achter elkaar lopen ze naar buiten, het schoolplein op. Brenda heeft op dit moment gewacht en dwars door het gepraat van de anderen heen zegt ze op luide toon: “Pff, jullie moeten dat rare wicht niet zo ophemelen. Een liedje zingen kan iedereen hoor, ze is heus niks bijzonders. En bovendien is ze nog een stiekemerd ook, ja Stacy, ik heb je wel gezien hoor, samen met je moeder ging je naar de voedselbank!! Brrr, stel je voor, moet je de restjes eten die een ander niet wil!!” Het laatste komt er verachtelijk uit en het is doodstil geworden. De andere kinderen kijken Brenda met grote ogen aan, ook Nienke, die altijd trouw op haar zusje wacht, weet niet wat ze hoort. Maar voordat iemand ook maar één woord kan zeggen klinkt er een schreeuw als van een gewond dier. Stacy heeft het gevoel dat ze totaal vernederd wordt voor alle andere kinderen en met een vaart rent ze naar haar fiets, springt erop en rijdt weg alsof ze achterna gezeten wordt. Er hangt nog steeds een doodse stilte, iedereen is ontzet, hoe kán Brenda zó gemeen zijn? Maar dan klinkt er dwars door de stilte het geluid van knarsende remmen, slippende banden gevolgd door een harde klap en roepende stemmen. De kinderen schrikken en rennen in de richting van waar de klap geklonken heeft. “Stacy, het is Stacy” roept iemand en Brenda wordt lijkwit, ze schrikt zó erg dat ze als aan de grond genageld blijft staan. “oh nee! Stacy is doodgereden en het is háár schuld!” Dat is alles wat ze op dit moment kan denken en terwijl alle anderen zich naar Stacy haasten glipt zij stilletjes weg. Automatisch trapt ze door de straten, haar ogen verblind door tranen, haar hart vol wroeging en ze heeft geen idee waar ze heen gaat. Ze weet maar één ding, ze kan niet naar huis, dit wat zij gedaan heeft is veel te erg. En zo raakt ze verder en verder van huis terwijl het om haar heen steeds donkerder wordt…

Als de kinderen bij Stacy komen zien ze haar op de grond liggen, er zijn inmiddels al een aantal mensen die zich over haar ontfermen en ook de man die haar aangereden heeft staat bij haar. Stacy was zó plotseling de weg op komen rijden dat hij haar in deze gladheid niet meer had kunnen ontwijken, zijn banden waren weggeslipt op de gladde straat en zo had hij haar geraakt. Gelukkig had hij niet hard gereden en viel het allemaal nog wel mee. Stacy is natuurlijk heel erg geschrokken en het lijkt erop dat ze haar arm gebroken heeft. Huilend zit ze daar op de straat en een mevrouw, die in de straat woont, neemt haar mee haar huis in. Een paar van de meisjes gaan mee naar binnen, ook Nienke. Ze proberen Stacy te troosten en Stacy glimlacht dankbaar door haar tranen heen naar hen. “Mijn moeder, ik moet mijn moeder bellen” zegt ze en de aardige mevrouw geeft haar een telefoon om haar moeder te bellen want zelf heeft Stacy er geen. Alexandra is net uit haar werk gekomen en verwacht Stacy eigenlijk elk moment thuis. Ze schrikt als ze hoort dat Stacy aangereden is en ze haast zich meteen naar het adres van de vriendelijke dame. Als Stacy haar moeder binnen ziet komen snikt ze het ineens uit van narigheid en haar moeder neemt haar liefdevol in haar armen en strijkt haar kalmerend door het haar. De chauffeur van de auto biedt aan om hen even naar het ziekenhuis te brengen om naar de arm te laten kijken en Alexandra accepteert dat aanbod dankbaar. Het blijkt dat de arm van Stacy inderdaad gebroken is maar verder is ze er gelukkig heel goed vanaf gekomen. “Nog wel een paar dagen rustig aan doen dame” zegt de dokter, “je zult morgen wel heel veel spierpijn hebben”. Stacy glimlacht witjes en met een arm in het gips gaan ze met de meneer die hen gebracht heeft terug naar het huis van de vriendelijke dame, waar Alexandra haar fiets ophaalt. Die van Stacy mag even bij de mevrouw in de tuin blijven staan, die halen ze later wel op, Stacy kan nu toch niet fietsen. Ze gaat samen met haar moeder lopen naar huis.

De andere kinderen zijn inmiddels ook naar huis gegaan. Ook Nienke heeft haar fiets opgehaald op school. Ze had Brenda niet meer gezien en ze veronderstelde dat die allang thuis zou zijn. Bij hun huis aangekomen gooit ze snel haar fiets in de schuur en rent naar binnen. “Bren, Bré-en, waar zit je?” roept ze. Marcia komt kijken in de gang en vraagt verbaasd waarom Nienke zo hard loopt te roepen en waarom zij niet sámen met Brenda naar huis gekomen is? “Is Brenda er nog niet?” zegt ze verbaasd, om dan meteen op boze toon te vertellen van de gemene streek van Brenda en de gevolgen ervan. Marcia schrikt enorm als ze dit hoort. Hoe komt dat kind er nou bij om zoiets te zeggen? Ze begrijpt soms haar eigen dochter niet en ook zij is verbolgen over het hele gebeuren. “Als Brenda zometeen komt dan zal ik haar eens flink onder handen nemen” zegt ze. En als Chris even later uit zijn werk komt krijgt ook hij het hele verhaal te horen. 

Het is al ruim na zevenen, Brenda is nog steeds niet thuis. Eerst hebben ze met z’n allen gewacht met eten totdat Brenda zou komen en uiteindelijk zijn ze dan toch maar aan tafel gegaan maar eigenlijk smaakte het eten niemand echt goed, allemaal zijn ze bezorgd omdat Brenda er nog niet is. “Het is al helemaal donker, waar kan Bren nou toch zijn?” vraagt Nienke met een benauwd stemmetje. Marcia en Chris zijn ook ongerust, dit is niets voor Brenda om zo laat nog onderweg te zijn en waar is ze naartoe? Ze begrijpen wel dat Brenda natuurlijk heel erg geschrokken moet zijn en misschien is ze bang om naar huis te komen, maar wáár kan ze zijn? Hoe later het wordt, hoe ongeruster ze worden en als Brenda om 11 uur nog niet thuis is bellen ze toch maar de politie. 

Ergens op een stille donkere landweg fietst een meisje met langzame trappen voort. ze heeft geen idee waar ze is, ze weet niet hoe laat het is, ze merkt niet hoe donker het is en ook niet hoe stil het op de landweg is. Totaal ontredderd fietst ze verder en verder weg van het dorp waar ze woont…

wordt vervolgd…