Dinsdag werd mijn kleindochter 10 jaar en omdat je 3 mensen, op gepaste afstand dan wel, mag ontvangen mocht ze dus kiezen wie er op haar verjaardag mocht komen. Haar 2 oma’s en haar opa waren de uitverkorenen en dus was ik gezellig even op verjaarsvisite. Nou, ze was heel blij dat we er waren, ze had nieuwe verjaardagskleren aan en ze straalde. Heerlijk om te zien. Als verrassing hadden alle andere familieleden, die er dus niet bij mochten zijn, een videoberichtje gestuurd en daar had mijn jongste dochter een filmpje van gemaakt en dat vond ze natuurlijk superleuk en het werd nóg leuker toen er een krat met cadeautjes tevoorschijn kwam die velen hadden gekocht en die ze dus ook nog mocht uitpakken. Wat een feest was dat, ze was er helemaal blij mee. Het is zo leuk om zo’n blij meisje te zien die in eerste instantie een aantal weken geleden heel verdrietig was toen ze begreep dat haar verjaardag dit jaar vanwege de corona maatregelen niet echt gevierd kon worden.

Ach, zo probeer je er toch iets gezelligs van te maken voor elkaar en als het gaat om feestelijke dingen dan is dat niet zo moeilijk. Veel moeilijker is het om verdriet en pijn te verzachten die in deze tijd ook zo aan alle kanten rondom ons aanwezig is. We horen het dagelijks als we naar het nieuws luisteren, we zien het in de ogen van mensen die we tegenkomen en dat is moeilijk want je zou zo graag iets doen om te helpen, je zou echt een verschil willen maken. En terwijl ik dat dan bedenk dan weet ik ook dat er wél iets is dat ik kan doen, de bijbel leert ons dat we moeten doen wat onze hand vindt om te doen en ik heb het ooit al eens eerder gezegd, dan is het soms alleen mijn ene hand die mijn andere vindt en dan vouw ik ze samen en bid…

Als ik mijn ogen sluit oh Heer

dan voel ik hoe mijn tranen

zich glijdend langs mijn wangen

hun eigen wegen banen.

—

Aan de ene kant is dankbaarheid

voor al Uw zegeningen,

maar aan de andere kant een groot verdriet

om al die nare dingen.

—

Heer deze wereld is in nood

en wij kunnen niet helpen,

we voelen ons vaak machteloos

niet in staat het leed te stelpen.

—

Maar wij mogen in erbarmen

onze handen vouwen,

we mogen spreken uit ons hart

en op Uw liefde bouwen.

—

Dan bid ik U Heer om Uw troost

voor elk gebroken leven,

voor harten die rondom hen staan

en stille liefde geven.

—

Waar niemand echt kan helpen,

geen woord de pijn verzacht,

bent U als enige in staat

te wonen in hun nacht.

—

Tastbaar dichtbij, voelbaar aanwezig,

zonder een stem of woord,

maar ik weet dat juist dan het hart

Uw trouwe liefde “hoort”.

Moge de Here je deze dag omringen met Zijn liefde, Zijn vertroosting en moge Hij Zijn vrede in jouw hart leggen!