Willekeurige bemoediging
  • 23 maart 2005
    De Here, uw God, is in uw midden, een held, die verlost. Hij zal Zich over u met vreugde verblijden; …
Recente reacties
Archief

CD: U bent er altijd

Here is the Music Player. You need to installl flash player to show this cool thing!

Kerstverhaal: Een vriendje voor kerst

TomatenChieltje.

Brrrr, wat is het koud!! Diep in zijn kraag weggedoken loopt Chieltje door de gezellige winkelstraat. Alle etalages zijn vol lichtjes en Kerstversieringen. Het is druk in de straat, veel mensen willen nog inkopen doen voor de Kerst. Chieltje heeft er geen erg in dat het zo druk is, diep in gedachten loopt hij door de straat, hij is op weg naar huis. Chieltje is de zoon van de groenteboer, zijn ouders hebben ook hun winkel in deze straat, een mooie groentewinkel waar het om deze tijd van het jaar ook heel druk is. De mensen willen allerlei bijzondere dingen en voor papa en mama is het wel fijn dat het zo druk is in de winkel maar voor Chieltje is het ongezellig. Elke middag als hij uit school komt zit hij alleen in het huis dat achter de winkel ligt. Ook vandaag is het druk in de winkel, “dag mam, dag pap” zegt Chiel, en hij loopt door de winkel heen naar de deur waardoor hij in hun huis kan komen. “Dag Chiel, er staat wat lekkers voor je op tafel en ik zal proberen zo snel mogelijk ook te komen hoor” zegt mama. Chiel knikt maar eens en gaat dan het huis binnen. Hij hangt zijn jas aan de kapstok en gaat de woonkamer in. Ja, zoals elke middag staat er een bekertje met chocolademelk voor hem klaar en er ligt ook nog iets lekkers naast. Vandaag is dat een kerstkransje en Chiel pakt het op en knabbelt er wat aan. Nee, Chiel is vandaag anders dan anders, hij heeft nergens belangstelling voor en hij lijkt heel diep in gedachten…

Chieltje is een beetje een eenzaam jongetje, hij heeft niet veel vriendjes en hij wordt ook nogal eens geplaagd. De kinderen weten dat zijn ouders een groentewinkel hebben en omdat Chieltje óók nog eens rood haar heeft noemen de kinderen hem vaak tomatenChieltje. Chiel vindt dat vreselijk en hoe dikwijls heeft hij al tegen zijn ouders gezegd dat hij zijn rode haren haat!! Hij wilde liever ook blonde of bruine haren maar geen rood!! “Ik lijk wel een clown met dat gekke haar” had Chieltje enkele dagen geleden nog gezegd. Zijn ouders hebben hem verzekerd dat zijn haar prachtig is, het is ook helemaal niet rood maar heel mooi kastanjebruin, een kleur die heel goed bij zijn donkerbruine ogen past. Maar Chieltje ziet het verschil niet, hij vindt het alleen maar lelijk en dat komt omdat de andere kinderen hem er zo mee plagen. Chieltje zucht er eens van, had hij maar eens een écht vriendje, “hé, weet je wat, ik vraag er gewoon één voor de Kerst” denkt Chiel. Hij weet wel dat er geen kerstman is en dat ook zijn ouders niet voor een vriendje kunnen zorgen maar hij weet wél dat hij het aan de Here Jezus mag vragen. “Ja, dát is een goed idee, dát zal hij doen!

Als hij ‘s avonds aan tafel zit met zijn papa en mama vertelt Chiel niets van de dingen waar hij mee bezig is, hij vertelt wat over school, over de voorbereidingen die ze hebben voor de Kerstviering, maar over zijn idee vertelt hij niets. De maaltijd verloopt gezellig en na het eten mag Chiel nog wel een poosje opblijven. Hij is 8 jaar en hij hoeft pas om half acht naar bed. In de kamer is het warm en mooi, mama heeft een paar dagen geleden alles versierd, kaarsjes en lichtjes, kerststukjes en wat kleine leuke huisjes waar ook lichtjes in zitten, Chieltje vindt dit uurtje van de dag het fijnst, zo samen met papa en mama in de warme kamer zitten en meestal nog even met elkaar een spelletje doen. Als het bedtijd is gaat Chiel gehoorzaam mee naar boven en als hij wat later in bed ligt en mama weer naar beneden is gegaan ligt hij met wijd open ogen stil in zijn bed. Hij vouwt zijn handen en heel zachtjes bidt hij “Here Jezus, ik zou toch zo heel erg graag een vriendje hebben, eentje waar ik fijn samen mee kan spelen, waar ik leuke dingen mee kan doen en ook iemand die me niet uitscheldt omdat ik rood haar heb. Kunt U daar alstublieft voor zorgen? Amen”. Tevreden draait Chiel zich op zijn zij en valt al snel in slaap.

De Verrassing.

De volgende morgen stap Chieltje vrolijk naar school, hij kijkt eens naar de lucht als hij buiten komt, het is erg grijs en best nog een beetje donker. Papa heeft gezegd dat hij denkt dat het vandaag gaat sneeuwen. Chiel houdt wel van sneeuw dus hij hoopt maar dat papa gelijk heeft. Als hij bijna bij school is hoort hij iemand roepen: “Hé tomatenChieltje, heb je te lang in de zon gelegen? Je ziet zo rood! Hahahaha” Het is Joram die naar Chiel roept en ook een paar andere kinderen beginnen mee te lachen. Normaal gesproken wordt Chiel heel verdrietig van dit soort dingen maar vandaag lijkt het wel alsof het hem helemaal niets uitmaakt. Stilletjes vanbinnen denkt hij “wacht maar, ik krijg lekker een eigen vriendje en dan zullen jullie me niet meer uitlachen!”  De dag op school gaat snel voorbij, de kinderen mogen leuke werkjes maken voor de Kerst en onder het knutselen heeft de meester wat gezellige muziek op gezet. Alle kinderen maken iets moois en zo vliegt de morgen voorbij. ‘s Middags leest de meester een verhaal voor. Elke middag leest hij de kinderen een half uur voor en de kinderen hangen aan zijn lippen, ze houden ervan want meester kan zo prachtig het verhaal vertellen. Ze vinden het bijna jammer als de bel gaat ten teken dat de school uitgaat. Chiel heeft snel zijn jas gepakt en rent het schoolplein af om naar huis te gaan. Hij droomt er een beetje over hoe het zal zijn als hij hier niet meer alleen loopt maar samen met zijn nieuwe vriend, gaaf zal dat worden!

Als hij de deur van de winkel opent ziet hij dat het vandaag minder druk is en dat zijn vader alleen in de winkel staat, “ha fijn, dan zal mama wel binnen op hem wachten” denk Chiel. “Hoi pap” roept hij en gaat snel het woonhuis binnen. Papa glimlacht eens, hij begrijpt wel waarom Chiel zo blij is, het is ook niet gezellig om altijd maar in je eentje in huis te zijn, ook al zijn papa en mama dan dichtbij. Papa gaat weer aan het werk maar terwijl hij bezig is met de klanten blijven zijn gedachten toch met Chiel bezig. Die jongen zou eigenlijk ook eens een leuk vriendje moeten hebben maar blijkbaar is dat nogal lastig want papa ziet nooit kinderen meekomen van school. Het laat papa niet los en als Chiel ‘s avonds in bed ligt praat hij er met zijn vrouw over. Samen maken ze een plan waarmee ze Chiel heel blij willen maken…

Het is nog zes dagen tot Kerstmis en vandaag is het woensdag en is Chiel vrij vanmiddag. Als hij de winkel in stapt ziet hij dat zijn moeder in haar schort bij de toonbank staat en dat zijn vader zijn jas aanheeft. “Hé pap, ga je weg?” vraagt Chiel. “Ja jongen, ik moet even een boodschap doen en zolang blijft je moeder even in de winkel maar ik ben snel weer terug hoor”. Chiel knikt maar eens en vraagt aan zijn moeder of ze het fijn vindt als hij haar dan helpt. Ja dat vindt mama wel fijn en Chiel voelt zich heel belangrijk. Na anderhalf uur gaat de winkeldeur open en stapt zijn vader weer binnen. “Is het gelukt?” vraagt mama hem, “ja hoor, alles prima” zegt papa en hij lacht vergenoegd. Papa zegt: “Chiel, ik heb je even nodig, in de auto staat een grote doos, kun jij die even voor mij halen?” “Ja hoor papa” zegt Chiel en meteen loopt hij naar buiten om de doos uit papa’s auto te halen. Hijgend komt hij ermee naar binnen, pffff wat een zware doos. “Papa, het lijkt wel alsof er iets piept in de doos” zegt Chiel. “o ja?” zegt papa, “er is toch niet stiekem een muis in de doos meegekomen” zegt hij verschrikt. “Ajakkes, ik ben bang van muizen” roept mama met een vies gezicht. Chiel moet erom lachen en stoer zegt hij dat hij wel even zal kijken of er echt een muis in de doos zit. Chiel maakt de doos los en dan blijft hij heel stil kijken naar wát er in die doos zit… “een hondje? een hondje met rood haar?” Chiel weet niet wat hij ziet. “Ja Chiel” zegt papa, “mama en ik dachten dat je het wel leuk zou vinden als we een klein vriendje voor je zouden kopen. Dan heb je een kameraadje en ben je niet meer zo alleen!” Chiel staart naar het kleine Ierse settertje en dan ineens wordt hij zó boos. “Ik wil geen hondenvriendje, ik wil een jongensvriendje, iemand met wie ik kan spelen en leuke dingen doen, niet zo’n stomme hond. En dan nog zo’n lelijkerd ook, met róód haar!!” Hij rent weg en gaat naar zijn kamer. Huilend zit hij daar op zijn bed, wat moet hij met zo’n lelijk mormel, wat heeft hij daar nou aan? Hij is boos en teleurgesteld. Hij had toch zeker om een mensenvriendje gevraagd? Maar het is nog geen kerst dus het kan nog, de Here Jezus kán nog zorgen voor een echt vriendje met Kerst…

Chiel is boos.

Papa en mama kijken elkaar verdrietig aan, ze hadden het zo goed bedoeld en gehoopt dat Chieltje er blij mee zou zijn. tja, ze hebben het hondje gekocht en terugbrengen willen ze hem niet en zo mag de kleine Shadow, zoals het hondje heet, toch blijven. Aan tafel is Chiel dwars en vervelend, het is geen gezellige maaltijd en papa wordt boos op Chiel. “Als jij je niet normaal kunt gedragen dan verdwijn je maar meteen na het eten naar bed” zegt hij waarop Chiel alleen maar de schouders ophaalt en meteen van tafel stapt en naar boven gaat. Papa is woedend maar mama zegt “laat hem maar even afkoelen, ik ga zo wel bij hem kijken, ga jij zo eerst Shadow maar even uit laten”. Even later is de maaltijd klaar en gaat mama afwassen terwijl papa zijn jas pakt om Shadow uit te laten. Het kleine hondje loopt gewillig met papa mee en boven gluurt Chiel stiekem om een hoekje van het gordijn. “Daar gaat die stomme hond” denkt hij kwaad, maar toch blijft hij nog een poosje kijken naar het kleine diertje dat zo parmantig naast zijn papa loopt. Als ze de hoek om zijn en hij ze niet meer kan zien gaat hij met een zucht in bed liggen. Zachtjes druppelen er een paar tranen op zijn kussen.

Zo vindt mama hem als ze even later bij hem komt kijken. “Wat is er toch allemaal aan de hand Chiel, waarom doe je zo lelijk en waarom ben je niet blij met je kleine kameraadje?” vraagt ze. Dat maakt dat Chieltje nog harder gaat huilen en dan vertelt hij alles, hoe hij vaak geplaagd wordt om zijn rode haar en hoe hij aan de Here Jezus om een nieuw vriendje had gevraagd. Mama wordt er stil van en ook zij wordt verdrietig. “Ach Chieltje toch”. Ze slaat haar arm om het verdrietige jongetje heen en aait hem zachtjes over zijn haren. Een poosje later slaapt Chieltje en als papa met Shadow thuiskomt vertelt ze hem alles wat Chiel aan haar had verteld. Ja, nu begrijpt papa ook waarom Chiel teleurgesteld was en samen met mama praat hij er nog even over door. Samen begrijpen ze ook dat het niet goed is om Chiel zielig te vinden, hij moet hier overheen komen en daar zullen ze hem bij helpen.

Chiel en Shadow.

Als Chiel de andere morgen beneden komt hoort hij een zacht gekef, “ah, die stomme hond” denkt Chiel, en als het diertje blij op hem afkomt schuift hij het met zijn voet weg. Hij heeft geen zin in dat beest. Toch kan hij het niet laten om telkens even naar Shadow te kijken, en Shadow is meteen dol op de kleine jongen en zoekt steeds weer zijn gezelschap, het diertje volgt hem overal waar hij gaat. Eigenlijk vindt Chiel het diertje toch wel grappig maar de teleurstelling overheerst en zorgt ervoor dat hij niet blij kan zijn met het aanhankelijke kleine hondje en na het ontbijt gaat hij na een korte groet snel de deur uit naar school.

Tussen de middag is het alweer druk in de groentewinkel maar Chiel weet dat mama in ieder geval altijd even tijd vrijmaakt om samen met hem te lunchen. Ze heeft de tafel al gedekt en hongerig schuift Chieltje aan. Als mama heeft gebeden en ze beiden aan een boterham beginnen zegt mama dat Chiel straks eventjes Shadow moet gaan uitlaten. “Ik? Dat stomme beest uitlaten? Ik wil dat niet hoor, lelijke rooie tomaat…” Mama kijkt naar Chiel en ze ziet dat hij boos is maar zij is ook boos. “Chiel, nou doe jij precies hetzelfde tegen Shadow als de kinderen op school tegen jou! Je vindt het vreselijk als ze je uitschelden maar zelf scheldt je net zo hard op dat kleine lieve hondje dat alleen maar vriendelijk is en totaal niets verkeerd doet”. Chiel kijkt verschrikt naar mama als hij de boze toon hoort in mama’s stem, oei hij krijgt er een kleur van. Als mama is uitgepraat zit Chiel kleintjes op zijn bord te staren, ja, mama heeft eigenlijk wel gelijk, hij doet precies hetzelfde, en hij begrijpt ineens hoe verkeerd dat is. “Sorry mama, het hondje heeft ook niets verkeerd gedaan en het is niet zijn schuld dat hij nou hier bij ons is”. “Zo is het Chiel, laten we maar lief zijn voor Shadow want honden voelen het heel goed aan als je niet van ze houdt”. “Echt waar mama?” vraagt Chiel. Zijn moeder knikt en dat vindt Chiel toch wel iets om over na te denken en zonder verder gemopper gaat hij na het eten braaf met Shadow wandelen. De kleine Shadow huppelt vrolijk naast hem mee en zo lopen ze daar samen, een roodharig jongetje en zijn roodharige hondje…

Thomas.

‘s middags na schooltijd is het zo druk in de winkel dat papa en mama hem eerst helemaal niet in de gaten hebben totdat hij bij hen komt om ze te begroeten. “Zal ik Shadow nog even uit gaan laten?” vraagt hij, en mama knikt blij, “ja, dat is goed jongen, die kleine rakker moet nodig even naar buiten”, zegt ze. Chiel gaat het woonhuis binnen en zoekt meteen Shadow op die lui voor de haard ligt te slapen.  “Shadow, ga je mee?” vraagt Chiel en het hondje begrijpt het woordje “mee” en springt blij tegen Chiel op. “jaja, rustig nou maar” moppert Chiel goedmoedig terwijl hij de riem vastmaakt. “Kom Shadow dan gaan we” zegt Chiel en even later lopen ze de winkelstraat uit naar het grote park dat aan de stadsrand grenst. Opeens hoort Chiel iemand roepen, “Hé Chiel, Chie-el!!” klinkt het en Chiel kijkt om, het is Thomas die op een holletje zijn kant op komt rennen. “Hé Chiel, wie is dat?” vraagt hij op Shadow wijzend. “Dat is mijn nieuwe hond, ik heb hem gisteren gekregen, hij heet Shadow”, antwoordt Chiel. “Wauw, ik wou dat ik zomaar een hond kreeg van mijn ouders, ik wil er al zo lang eentje maar het mag niet” zegt Thomas spijtig. “Hij ziet er wel lief uit zeg, en wat grappig dat hij zo’n rode vacht heeft, jullie passen wel bij elkaar” zegt Thomas, maar hij bedoelt het deze keer niet spottend, hij is vol bewondering voor dit leuke hondje. Chiel voelt zich trots, hij heeft iets wat Thomas ook graag zou willen? Wow, dat is toch wel bijzonder. Gebroederlijk lopen ze samen met Shadow het park in en ze hebben het grootste plezier. Het wordt steeds grijzer en opeens begint het te sneeuwen, grote dikke vlokken dwarrelen naar beneden en de beide jongens kijken er met plezier naar, “Jeeee sneeuw!” roept Thomas verheugd en ook Chiel is er blij mee. De kleine Shadow schudt met zijn kopje als er een sneeuwvlok op zijn neus landt en de jongens lachen erom. Na een uurtje wordt het al behoorlijk donker en de jongens besluiten naar huis te gaan. Bij de hoek van de straat nemen ze afscheid en Chieltje loopt verder naar huis, de kleine Shadow loopt braaf met hem mee. Als hij de winkeldeur opent stampt hij eerst zijn voeten schoon op de mat en loopt dan door naar de verbindingsdeur met het woonhuis. “Mama is binnen hoor” zegt papa, “was het gezellig?” vraagt hij en Chiel knikt enthousiast, “ja papa, het was eigenlijk best leuk om met Shadow te wandelen”.

Onder het eten vertelt Chiel honderduit over de wandeling met Shadow en over de ontmoeting met Thomas die eigenlijk best een beetje jaloers op hem is. Papa en mama luisteren met plezier naar hun blije jongen, ze zijn blij dat hun cadeau toch nog zo goed uitpakt voor Chiel. Na het eten gaat Chiel nog een keer samen met papa naar buiten om Shadow uit te laten en als ze buiten komen zien ze dat er al een behoorlijke laag sneeuw ligt. Chiel is uitgelaten en maakt een hele grote sneeuwbal die hij naar papa gooit. Ja, dát kan papa natuurlijk niet over zijn kant laten gaan en zo hebben de twee in de kortste keren een sneeuwballen gevecht. Lachend, met rode wangen en natte haren komen ze na een poosje weer binnen, wat hebben ze een plezier samen. “Gauw die natte kleren uit en onder de douche” zegt mama en Chiel gaat gehoorzaam. Als hij lekker warm en droog in zijn pyjama op de bank zit krijgt hij nog lekkere warme chocolademelk van mama en dan is het alweer bedtijd.

De volgende morgen, als Chiel het schoolplein op komt, ziet hij dat er verschillende kinderen zijn kant op kijken, Thomas staat er ook bij en als hij Chiel ziet komt hij meteen op hem af. “Hé Chiel, ik heb net verteld dat jij zo’n leuke hond hebt en nu zijn de andere jongens ook nieuwsgierig, mogen ze hem ook een keertje zien?” vraagt hij. “Ja hoor, natuurlijk, dan moeten ze vanmiddag gewoon meekomen als we uit school komen”, zegt Chiel en de jongens knikken enthousiast. Niet één maakt grapjes of plaagt hem, ineens is Chiel iemand waar de jongens mee bevriend willen raken want ze willen heel graag ook met het hondje spelen. Chieltje straalt en ‘s middags gaan er wel 7 jongens mee naar zijn huis. Zijn ouders kijken verrast op als ze al die jongens zien binnen komen maar vriendelijk knikken ze de jongens toe en mama loopt even mee het woonhuis in om alle gasten te voorzien van iets lekkers. “Leuk dat jullie gekomen zijn jongens, dat vind ik nou nog eens gezellig” zegt ze. De jongens horen haar nauwelijks want ze hebben Shadow ontdekt en ze zijn allemaal even enthousiast over dit grappige diertje. “Gaaf Chiel” zegt de één en een ander vraagt of ze er straks nog mee gaan lopen. “Ja, dat moet nog wel even” zegt Chiel en trots staat hij daar tussen al die jongens. In de dagen die volgen zijn er altijd wel één of twee jongens die met hem meekomen uit school maar Thomas is er elke dag, ‘s morgens wacht hij Chiel op om met hem naar school te lopen en samen hebben ze veel plezier als ze buiten schooltijd met Shadow gaan wandelen en spelen.

Niet één maar twee!

Vandaag is het de laatste schooldag en dat betekent dat er ook het kerstfeest van school is. De kinderen zijn druk, ze ruiken de vrijheid van de vakantie en zijn nog maar moeilijk in toom te houden. Ach, de onderwijzers en onderwijzeressen nemen het deze laatste dag niet zo nauw en gunnen de kinderen wat meer ruimte. Ook wordt er niet meer echt gewerkt. Ze oefenen de kerstliederen en de Bijbelstukjes die voorgelezen zullen worden en ook de meester leest vandaag weer voor. Lekker een lang stuk deze keer want het boek mag vandaag uit, de kinderen genieten.

Het is alweer vroeg donker en vandaag eten ze wat vroeger omdat ze na het eten met elkaar naar school gaan waar het Kerstfeest van de kinderen gevierd zal worden. Tussen zijn papa en mama in loopt Chieltje naar school en als hij op het plein komt ziet hij daar ook Thomas al lopen. “Hé Toom, joehoe” roept hij. Thomas kijkt om en steekt zijn hand op. “Zullen we naast elkaar gaan zitten?” roept hij terug. Chiel knikt en samen met Thomas loopt hij naar de rijen stoelen die voor de kinderen zijn gereserveerd. De ouders mogen wat meer naar achteren een plaatsje zoeken. Naast elkaar zitten ze daar, een rood jongetje en een blond jongetje. Keurig netjes zingen alle klassen hun liedjes en dan komt één van de onderwijzers die de kinderen en de ouders toespreekt. Hij vertelt hoe bijzonder het is dat ze elk jaar weer eraan mogen denken hoe de Here Jezus geboren werd en hoe fijn het is dat ze bij Hem mogen horen. Dat de Here Jezus niet dat kleine kindje is gebleven maar een man werd. “En deze bijzondere man, de Here Jezus, wil graag dat wij bij Hem horen, Hij houdt van ons allemaal en we mogen alles tegen Hem zeggen of aan Hem vragen, Hij heeft áltijd tijd om naar ons te luisteren. Het maakt niet uit of we in de kerk met Hem praten, of misschien als we gaan eten, of als we gaan slapen, of misschien wel als we heel alleen in ons bed liggen…” Op dát moment wordt het ineens heel warm in het hartje van Chiel. Ineens herinnert hij zich hoe hij, nog maar kort geleden, heel alleen in het donker met de Here Jezus heeft gesproken en heeft gevraagd om een vriendje voor Kerst. Hij was boos geweest toen hij een hondenvriendje kreeg maar hij begrijpt nu dat júíst dat hondenvriendje ervoor heeft gezorgd dat hij ook een andere vriend kreeg, Thomas en hij zijn echte kameraden geworden in de afgelopen dagen. Chiel kijkt naar opzij, naar Thomas die naast hem zit en dan zegt hij heel eerbiedig en heel zachtjes: “Dank U wel Here Jezus voor mijn 2 nieuwe vriendjes!”

Als het feest is afgelopen en iedereen naar huis gaat is het een hele blije Chiel die tussen zijn ouders in loopt. Hij heeft zijn vriendje gekregen en niet één, nee, twee vriendjes, Thomas en Shadow!