Overzicht van maart, 2016

Er staat in I cor.2:6-12 (uit Het Boek) : Wat wij zeggen, is wijsheid voor de gelovigen die het begrijpen. Deze wijsheid is niet van deze wereld, noch van haar leiders, die eens ten val komen. Wat wij zeggen, is Gods wijsheid die tot nu toe verborgen is geweest. Voor het begin van deze wereld had Hij Zijn plan al klaar om ons in de heerlijkheid te brengen. De leiders van deze wereld hebben geen van allen ervan geweten, want anders zouden zij de Heer van de heerlijkheid niet aan het kruis hebben geslagen. Dat staat ook in de Boeken:”Wat niemand heeft gezien, niemand heeft gehoord en wat niemand ooit bedacht, dat heeft God allemaal klaar voor hen, die Hem liefhebben.” God heeft het ons door de Geest duidelijk gemaakt. Want voor de Geest is niets verborgen, zelfs het diepste wezen van God niet. Zoals alleen de geest van een mens weet, wat in een mens omgaat, weet ook alleen de Geest van God wat er in God is. En wij hebben niet de geest van de wereld ontvangen, maar de Geest van God om zo te weten wat God ons in genade gegeven heeft!

God heeft plannen gemaakt voor ons leven, Hij heeft regels gemaakt voor een ieder van ons, Hij heeft formules gemaakt die, mits op de juiste wijze toegepast, hun uitwerking hebben in ons leven. Maar wij moeten de dingen “ontdekken” en dat betekent niet: iets nieuws vinden, nee, dat betekent alleen maar: de bedekking eraf halen. Prediker vertelt het al in zijn boek, er is niets nieuws onder de zon, en zo is het ook. Alles wat er is, was er sinds de grondlegging der wereld, maar de Heilige Geest is Degene die ons attent maakt op de dingen.

Als ik vroeger de bijbel las, waren het gewoon woorden voor mij, en dan ook nog woorden die ik niet begreep. Maar de Heilige Geest is Degene die de woorden van de Bijbel ook daadwerkelijk inhoud geeft. Bijvoorbeeld Psalm 23, als ik die vroeger las, was het voor mij een verhaal, door David geschreven, over hoe hij God ervoer in zijn leven. Totdat ik de Heilige Geest ging vragen om mijn ogen te openen voor datgene wat er nou wérkelijk in de Bijbel stond. Ik zág ineens dat ik alles voor mijzelf mocht pakken en toepassen, het “klikte” als het ware in mijn hart. Zo is de Bijbel voor mij veranderd van een boek dat ik las, en waar ik de dingen voor kennisgeving aannam, tot een boek waarin zich een enorme rijkdom aan beloften en mogelijkheden bevindt. Dingen die mij elke keer blijven verbazen en verblijden omdat ze mijn wereld zóveel groter en rijker maken. Alles wat ik lees, is op de één of andere manier in mijn persoonlijk leven toe te passen.

Ook voor vandaag, zóveel jaren nadat deze Bijbel geschreven is, is hij nog actueel en in staat om levens nieuw te maken, om onze blik te verruimen, ons hoop te geven en ons te leren en te onderwijzen, waarbij de Heilige Geest een gids is die iedere dag opnieuw laat zien dat er diepte is in Gods woord en dat we verder mogen kijken dan enkel en alleen de oppervlakte.

Maar ook nu nog luidt het woord des Heren; Bekeert u tot Mij met uw ganse hart, en met vasten en met geween en met rouwklacht. Scheurt uw hart en niet uw klederen en bekeert u tot de Here, uw God. Want genadig en barmhartig is Hij, lankmoedig en groot van goedertierenheid, berouw hebbende over het onheil.. Joël 2:12-13.

Wat mij zo aanspreekt in dit stukje is, dat de Here God zegt dat Hij wil dat wij (want dit geldt ook voor vandaag, ook voor ons) ons zullen bekeren met ons “ganse” hart, én met vasten, geween en rouwklacht. Over vasten heb ik het weleens eerder gehad, dat het o.a. inhoudt dat we dingen in ons leven opruimen, banden verbreken en jukken van ons afwerpen, met andere woorden, korte metten maken met allerlei dingen waar we nog zo aan vastzitten. Hier wordt opnieuw over deze dingen gesproken. Sowieso kun je in de bijbel, Gods woord, telkens weer lezen dat Hij zó graag wil dat we rein en heilig zullen zijn. Hij wil niet een stukje van ons hart bezitten, Hij wil het helemaal, ons ganse hart moet voor Hem zijn.

Wat mij ook erg aanspreekt is dat er staat: “scheurt uw hart en niet uw klederen”.Vroeger scheurde men de klederen vaak als teken van berouw, een soort uiterlijk vertoon zodat iedereen toch maar kon zien dat men berouw had. Maar God zit hier niet op te wachten, HIJ wil ons berouw zien, wat doet het er toe of er mensen zijn die zien dat je ergens berouw van hebt? Als wij ergens écht berouw van hebben, dan zal dat in onze dáden tot uitdrukking komen en dan hoeft dat niet met uiterlijk vertoon. Er staat in Gods woord: “de mens toch ziet aan wat voor ogen is, maar de Here ziet het hart aan”.

God ziet overal dwars doorheen, en als wij ergens berouw van hebben, dan hoeft onze omgeving daar niets van te weten, dan is het belangrijk dat God het weet en dat Hij de oprechtheid van ons hart ook zíét. Uitgezonderd als wij tegenover iemand anders gezondigd hebben, dán is het van belang om zo iemand persoonlijk te benaderen en vergeving te vragen. Natuurlijk is het altijd fijn om te getuigen hoe de Here in ons leven werkt en hoe wij door berouw te hebben van onze fouten, ook daadwerkelijk veranderen. Maar éérst die verandering, en dán pas het getuigenis, want een getuigenis zónder merkbare effecten is een dood getuigenis. Het moet aan ons te merken en te zien zijn, bijvoorbeeld door onze handel en wandel, dat we écht berouw hebben over de dingen waar we de Here God verdriet mee doen. En daarom wordt er in deze bijbeltekst ook gesproken van het hart, als we écht met ons hele hart van onze hemelse Vader houden, dan blijven we niet télkens weer dezelfde fouten maken, dezelfde zondige dingen doen. Dan hebben we daar écht berouw over en zullen voortaan nalaten om dezelfde fouten te maken. Ach, natuurlijk hebben we allemaal weleens een misser en vallen we in een oude fout terug, doch dat kan dan hooguit een moment zijn, een moment van zwakte. Maar het behoort niet zo te zijn dat we, na ons berouw, gewoon weer opnieuw terug vervallen in onze oude manier van leven.

Zoals gezegd, dit is belangrijk voor de Here God en ook voor ons is het belangrijk om ernst met dit soort dingen te maken. Misschien is het een goed idee om gewoon eens in ons eigen leven te gaan kijken, en dan eens te zien of daar dingen zijn die elke keer opnieuw verkeerd gaan, fouten die we keer op keer weer maken en waar we keer op keer de Here God verdriet mee doen…?

Ik vind het altijd zo gezellig als je ’s morgens de vogeltjes alweer hoort fluiten, daar word je gewoon blij van. Ik moest denken aan die tekst die er staat over de zorgeloosheid van de vogels. Er boven staat:

Jezus leert over bezorgdheid.

Matth.6:25-34 (Het Boek) : Ik geef u dan deze raad: Maak u geen zorgen over eten, drinken en kleren, uw leven is belangrijker dan het voedsel! En uw lichaam is belangrijker dan kleding! Let eens op de vogels. Die maken zich geen zorgen over wat zij moeten eten. Zij hoeven niet te zaaien of te oogsten of te bewaren, want God geeft hun wat zij nodig hebben. U bent Hem toch meer waard dan de vogels! Al die zorgen maken uw leven geen dag langer. Waarom zou u zich zorgen maken over kleding? Kijk eens naar de bloemen in het veld. Die staan daar te bloeien zonder zich druk te maken. En toch zag koning Salomo, met al zijn pracht en praal, er niet zo mooi uit als zij. Als God zo goed zorgt voor de bloemen die vandaag in het veld staan en morgen weg zijn, zal Hij dan niet nog veel beter voor u zorgen? Wat hebt u toch weinig vertrouwen in Hem! Maak u dus geen zorgen over wat u zult eten of aantrekken. Met dat soort dingen vullen de ongelovigen hun leven. Uw hemelse Vader weet heel goed wat u allemaal nodig hebt. Geef God en Zijn Koninkrijk de hoogste plaats in uw leven. Hij zal dan in alles voor u zorgen. Maak u geen zorgen voor de dag van morgen. Ook morgen zal God u weer geven wat u nodig hebt. Leef dus gewoon bij de dag.

Ik vind het zo mooi dat dit woorden zijn van de Here Jezus zelf, wie anders dan Hij ként Zijn Vader zo door en door? Dat maakt het zo geloofwaardig. Hij kan het weten, en dan toch zijn we vaak nog zo klein in het vertrouwen. Als de situatie soms op ons af komt, als we geïntimideerd worden door allerlei dingen, dan kan de moed ons weleens ontzinken. Tóch zegt de Here Jezus dat het ábsoluut niet nodig is om ons zorgen te maken. Hij zegt dat de Here God in alles zal voorzien wat we nodig hebben maar daarbij geeft Hij wél het advies om God op de eerste plaats van ons leven te zetten, dat is belangrijk.

Als kind zijnde is het niet moeilijk om erop te vertrouwen dat je ouders wel voor je zullen zorgen, maar als volwassene is dat véél moeilijker. Je bent geneigd om zélf te proberen, zelf te zorgen en zelf te voorzien. Maar als mensen schieten we daarin weleens tekort en we maken ons daar gauw zorgen om. Wat is het dan toch heerlijk om van de Here Jezus te horen dat Zijn Vader wil voorzien in alles wat we nodig hebben. Ik vind dat een geweldige bemoediging. En als ik me dát nou bedenk en het goed tot me door laat dringen, dan mag ik net als die vogeltjes, al ontwaken met een lied in mijn hart, omdat ik wéét dat ik een Vader heb die, óók deze dag, weer alles voor mij in orde zal maken en zal zorgen dat ik niets tekort kom! Dank U wel Vader!!

Vroeger toen mijn kinderen nog klein waren knipte ik hun haren weleens, en ook mijn jongste broertje knipte ik wel. Ik had geen echte goede spullen maar ach, voor die kleintjes goed genoeg. Toen ze ouder werden en naar school gingen deed ik het niet meer zelf maar mijn broer kwam nog wel regelmatig om zijn haar een beetje bij te laten werken.

Mijn dochter, die kapster is, had wat “gereedschap” voor mij achtergelaten, ze had wat dingen dubbel, zoals een behoorlijke echte kappersschaar, een kapmantel, een tondeuse en nog wat attributen. Toch heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik zijn haar niet meer kon knippen. Want weet je, ook al heb ik het állerbeste gereedschap dat er bestaat, ik kán er niks mee! Niet echt tenminste, en waarom niet? Nou om de eenvoudige reden dat ik er geen verstand van heb, niet voor geleerd heb, geen diploma heb, ik weet er gewoon niet mee om te gaan. Al zou ik het best willen Het is háár gereedschap en zij kan er wonderen mee verrichten, maar ik niet..

Het gebeurt dikwijls dat we geneigd zijn om naar anderen te kijken, en dan diep vanbinnen het gevoel hebben van, ik wou dat ik ook… (vul maar in.) Je ziet bijvoorbeeld hoe anderen gebruikt worden door de Here, hoe ze op hoge posities staan (althans in jouw ogen). En dan zou je dat ook wel willen, echt het gevoel hebben dat je nuttig bent en iets kunt betekenen voor anderen én voor de Heer. Maar op het moment dat je tegen een ander ópkijkt, haal je jezélf als het ware naar beneden. Maar daarmee óók de mogelijkheden die de Here God in jóú gelegd heeft. Want ieder heeft van Hem zijn eigen unieke “gereedschappen” meegekregen en daarmee mogen we elkaar tot zegen zijn. En het maakt helemaal niet uit wélke  je hebt, zolang je ze maar wilt gebruiken in dienst van de Here.

Wat gij ook doet, verricht uw werk van harte als voor de Here en niet voor mensen. Kol.3:23.

Vaak vinden we het fijn om de waardering van mensen te verkrijgen, en dát is ook hetgeen dat ons ertoe aanzet om zo belangrijk mogelijk te willen zijn. Maar in Gods ogen is ieder werk, dat uit liefde voor Hem, gedaan wordt, belangrijk. Of dat nou wc’s schoonmaken is, ergens achteraf waar je door niemand gezien wordt, óf misschien wel op een podium waar je volop in de belangstelling staat. Voor God maakt het niets uit, dus voel je nooit minderwaardig, en kijk vooral niet op tegen andere mensen, maar weet dat je in Gods ogen een onmisbare schakel bent in Zijn koninkrijk, op jouw eigen plekje, om te werken met jouw eigen unieke gereedschap.

Hier op mijn eigen plekje
doe ik mijn eigen werk,
en niemand die me hier ooit ziet
dát maakt me juist zo sterk.
Ik mag hier echt mezelf zijn
niets minder en niets meer,
maar ik wéét dat ik echt bruikbaar ben
in het koninkrijk van mijn Heer.

Van de week stond ik kleine snoepzakjes, van die gummibeertjes, in een doosje te doen. Er zaten ook nog wat andere kleine snoepjes in en het doosje was aardig vol. Snoepjes voor mijn kleinkinderen. Terwijl ik zo bezig was om het doosje te vullen kwam er zo’n gevoel van vroeger naar boven. Dat kun je weleens hebben hè? Ik bedacht me hoe ik vroeger voor mijn eigen kleintjes de doos vulde. Dit deed ik altijd aan het begin van de maand als mijn uitkering net binnen was gekomen. Eigenlijk kon het niet, want als ik al mijn rekeningen betaald had bleef er maar bitter weinig over om de rest van de maand mee door te komen. Maar ik vond dat ik in ieder geval één keer per maand iets extra’s in huis moest halen zodat ze zich daarop konden verheugen. Ach, het gebeurde ook weleens dat het maar een zak chips en een fles cola van de Aldi was, maar ook dat was voor hen gezellig en lekker. Het ultieme uitstapje van mijn kinderen was dat we iedere zomervakantie een keer naar de Mc.Donalds gingen, en dan mochten ze zelf kiezen of ze, een hamburger menu (die had je toen nog) of een happy meal, wilden hebben. Tegenwoordig is dat niets bijzonders meer, maar toen was het echt iets waar ze al lang vantevoren naar uitkeken. Zomaar kleinigheidjes waar ze blij en tevreden mee waren.

Als ik de mensen van tegenwoordig bekijk dan is er nog maar erg weinig waar men plezier aan beleeft of waar men naar uit kan zien. De meeste kinderen krijgen speelgoed en spullen genoeg, merkkleding en dure apparatuur is geen uitzondering meer en als het gaat om volwassenen dan is één vakantie per jaar nog maar zielig. In materieel opzicht heeft men overvloed en zo blijft er weinig te wensen over en weinig om nog naar uit te zien. Het is allemaal zo gewoon geworden. Je zou dan toch verwachten dat de kinderen en de volwassenen steeds tevredener zouden zijn, maar niets is minder waar. De ontevredenheid onder de mensen neemt toe en dat is een verdrietige zaak. Er is financiële en materiële rijkdom, maar geestelijk heerst er armoede… óók onder de christenen. We leven in een wereld waar deze materiële dingen belangrijk zijn en steeds belangrijker worden. Toch is het zo belangrijk dat we ons bewust zijn dat er een heel andere rijkdom is die voor ons is weggelegd.

Er staat in I Timoteüs 6, een stukje waarboven staat: De ware rijkdom. En dan staat er in vers 6-9: Maar voor wie tevreden is met wat hij heeft, is het geloof grote winst. Wij hebben niets in deze wereld meegebracht en kunnen er ook niets uit meenemen. Wij hebben voedsel en kleren, laten we daar tevreden mee zijn. Wie rijk wil worden, staat bloot aan verleiding, raakt in een valstrik en valt ten prooi aan dwaze en schadelijke begeerten die een mens in het verderf storten en ten onder doen gaan.Verderop in ditzelfde hoofdstukje wordt er gezegd dat we: goed moeten doen, rijk zijn in goede daden, vrijgevig en bereid om te delen want zo leggen we een stevig fundament voor de toekomst, en winnen het ware leven. vers 18-19.

Dit zijn toch indringende woorden die hier gesproken worden, dingen die we goed tot ons door mogen laten dringen. Dingen die we onze kinderen ook moeten leren en voorleven, tevreden te zijn en dankbaar met alles wat we hebben. Er zijn zoveel kinderen en mensen die het zó moeilijk hebben, en daar mogen wij een helpende hand bieden door van onze rijkdom aan hen uit te delen. We leven niet alleen voor onszelf maar we hebben een verantwoording voor onze medemensen en het is zo belangrijk om daar diep van doordrongen te zijn en daar onze kinderen bewust van te maken. Tevredenheid, het woord bergt het woordje “vrede” in zich en dat wil zeggen dat er rust is. Rust in ons leven en in ons hart. En daarnaast mogen we telkens weer met een verlangend hart uitzien naar de zegeningen die we van de Here God mogen ontvangen, elke dag opnieuw, echte zegeningen die ons werkelijk “rijk” maken.

In Lucas 15:11-32 staat het verhaal van de verloren zoon. En ik heb geprobeerd om het te belichten vanuit het oogpunt van de Vader.

Mijn jongen.

Ik zag je gaan, je voelde je tevreden,
je was zo blij, je voelde je zo rijk,
het liefst vergat je alles uit ’t verleden,
ik zag geen angst, geen enkel liefdeblijk.
Alleen maar onrust die je geheel doorstroomde,
verlangen naar wat morgen brengen zou.
ik zag je gaan en ‘k heb je nagefluisterd:
“mijn lieve jongen, ik houd zoveel van jou”.

Toch heb ik jou gegeven wat je toekwam
en ik heb je in mijn wijsheid laten gaan,
als ‘k had getracht je plannen te verhind’ren
dan had je immers nooit mijn liefde goed verstaan?
Ik zag je gaan en ik ben blijven kijken,
verlangend naar jou hield ik daar stil de wacht,
ik wilde klaarstaan als je terug zou komen
en zo bleef ik daar wachten, dag en nacht.

Oh, nooit zal ik dat moment vergeten
dat ik je in de verte komen zag,
mijn hart sprong op van vreugde en van liefde,
voor mij was dat de allermooiste dag.
Ik weet nog goed, ik nam je in mijn armen
en ‘k drukte je heel vast tegen mij aan,
ik voelde geen verwijten, enkel blijdschap
en ik zei: “mijn zoon, ik laat je nooit meer gaan”.

Je stamelde, ik ben het niet meer waardig
uw zoon te zijn, ik deed zoveel verkeerd,
nu kom ik terug om u als knecht te dienen,
in de afgelopen tijd heb ik zoveel geleerd.
Ik dacht dat ik veel vrienden had
en vrienden, vond ik, kun je wel iets lenen,
maar in korte tijd had ’k al mijn geld verbrast
en waren ook mijn vrienden snel verdwenen.

Toen ben ‘k gaan werken, ‘k ging de varkens hoeden,
want terug naar huis, dat durfde ik toch niet,
ik had veel tijd om almaar na te denken
en toen opeens begreep ik uw verdriet.
Zolang ik leef was u altijd degene
die telkens weer heeft klaargestaan voor mij
en inplaats van dank ben ik zomaar verdwenen,
eindelijk vrijheid, dacht ik toen nog blij.

Die vrijheid hield mij al heel snel gevangen,
ik kon nergens heen, ik had geen uitzicht meer
en uiteind’lijk ben ik toch met vrees en beven
tot u gekomen, maar als knecht mijn heer.
Ach jongen, ik wil jou als knecht niet hebben
je bent mijn zoon, zoals je altijd bent geweest,
vandaag ben je bij me terug gekomen
en speciaal voor jou geef ik een groot feest.

Ik geef je een ring en nieuwe kleren,
Het gemestte kalf laat ik slachten voor jou,
We denken niet meer aan wat geweest is,
Mijn lieve zoon, ik houd zoveel van jou!

Misschien ben jij ook wel een “verloren” zoon of dochter. Misschien is er in jouw leven zoveel verkeerd gegaan dat je niet meer bij God durft aan te kloppen. Misschien is jouw leven uitzichtloos geworden door dingen die je zelf verkeerd hebt gedaan. We kunnen allemaal wel eens een tijd hebben dat we toch wat wegdwalen van onze hemelse Vader. Maar wees dan getroost, God is een God van liefde, Hij is een liefdevolle Vader en het maakt voor Hem niet uit hóé je komt, áls je maar komt! Hij wacht op jou, met open armen en wat Hij tegen jou wil zeggen is: “Ik hou van jou”.

Ik roep U aan, omdat Gij, o God, mij antwoordt. Psalm 17:6a.

Een Psalm van David waarin hij deze woorden spreekt. Omdat God hem antwoordt, roept David Hem aan. Hieruit kun je opmaken dat David dus ervaring heeft en door ondervinding weet, dát God inderdaad antwoordt als hij Hem aanroept. Een zekerheid spreekt er uit deze woorden, het is niet twijfelend, niet aarzelend, nee, het is een zekerheid voor David, “omdát U mij antwoordt”! Ten dage mijner benauwdheid roep ik U aan, want Gij antwoordt mij. Psalm 86:7. Opnieuw zo’n uitspraak van David.

Als je de Psalmen leest die David heeft geschreven, dan kom je dit regelmatig tegen. Wil dit zeggen dat David dús alles kreeg waar hij voor bad, dat hij áltijd gebedsverhoringen had? Nou nee, want in het verhaal van David kun je lezen dat hij zó dikwijls vroeg om uitredding, om antwoorden, om hulp, en niet altijd kreeg hij wat hij vroeg.

David was iemand die een vertrouwelijke omgang had met de Here God, overal en in elke situatie weet hij Hem te vinden. David had veel tijd doorgebracht in het veld bij zijn schaapjes en daar had hij God beter leren kennen. Hij had met Hem gesproken, er was een contact tussen David en de Here God, en daardoor wist David aardig wat hij aan de Here God had.

David kende de Here God, en God kende hem, want als er een nieuwe koning gezalfd moet worden heeft God hém juist op het oog. Maar vóór het zover is moet David nog door vele moeiten heen, toch gaat hij altijd weer met al zijn zorgen, al zijn benauwdheden, al zijn problemen, naar de Here God toe. Je kunt in de Psalmen vaak heel goed de momenten waarop hij ze geschreven heeft, voelen. Je proeft een stukje van de situatie waarin hij verkeert. Maar altijd weer is daar die positieve houding, die zekerheid die David door ondervinding heeft gekregen, dat God áltijd naar hem luistert en hem altijd hoort. Ook al krijgt hij dan niet altijd het gewénste antwoord op zijn vragen, er is daar altijd die samenspraak, die prachtige verbondenheid met de Here God.

Ik vind die tekst waar ik mee begon zo’n mooie uitspraak van David, want het benadrukt nog eens zo bijzonder het feit dat God echt naar een ieder persoonlijk luistert. God hééft en gééft ons allemaal individueel tijd en aandacht, hij heeft werkelijke interesse voor alles wat wij meemaken, doen, denken en voelen, Hij luistert daadwerkelijk als we met Hem spreken en Hij antwoordt ons… en als je goed luistert, dan kun je het horen.

De Nieuwe hemel en de nieuwe aarde.

En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan, en de zee was niet meer. En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is. En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen Zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn, en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbij-gegaan. En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw. En Hij zeide: Schrijf, want deze woorden zijn getrouw en waarachtig. En Hij sprak tot mij: Zij zijn geschied. Ik ben de alfa en de omega, het begin en het einde. Ik zal de dorstige geven uit de bron van het water des levens om niet. Wie overwint zal deze dingen beërven, en Ik zal hem een God zijn en hij zal Mij een zoon zijn. Maar de lafhartigen, de ongelovigen, de verfoeilijken, de moordenaars, de hoereerders, de tovenaars, de afgodendienaars en alle leugenaars, hun deel is de poel, die brandt van vuur en zwavel: dit is de tweede dood. Openb.21:1-8.

Wat een prachtige belofte, de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Ik kan mij geen voorstelling maken hoe dat er ooit uit zal gaan zien, maar het moet wel iets heel prachtigs zijn. Het belangrijkste én het allermooiste vind ik, dat God zélf daar is, dat Hij alle tranen van de ogen zal afwissen, dat we in Zijn nabijheid daar mogen leven. Het idee dat daar geen pijn meer is, geen strijd, geen afgunst, geen stress, geen moeite, geen verdriet, geen rouw, geen geruzie, geen leugens, geen terreur, geen verleidingen, niks van dat alles, enkel en alleen goede, mooie en heerlijke dingen. Ik kan me er nu nog niet écht iets bij voorstellen, maar ik kan er wél naar verlangen. Tóch is het nog niet zo ver, niemand weet wanneer die tijd er zal zijn, maar tot dat moment is het voor ons zaak om op te passen. Óók hier wordt weer gesproken van het feit dat we dit alleen kunnen beërven door te overwinnen, wat inhoudt dat er een strijd gevoerd moet worden door ons.

“Wie overwint” deze woorden zie je heel dikwijls in Openbaringen terugkomen, de goede strijd des geloofs strijden, misschien vermoeidend, doch noodzakelijk. In Openbaring 3:5 staat dat diegene die overwint, bekleed zal worden met witte klederen en diens naam zal niet uitgewist worden uit het boek des levens.  Openb.20:15 : En wanneer iemand niet bevonden werd geschreven te zijn in het boek des levens, werd hij geworpen in de poel des vuurs.

De schepping wacht op het openbaar worden van de zonen Gods, dat mogen wij zijn, mits we die goede strijd strijden en áls we dat doen, dan zullen we ook zéker de overwinning behalen, want wij hebben natuurlijk de allersterkste, Dé grote Overwinnaar, aan onze kant, de Here Jezus, Hij is ons grote voorbeeld. En dan het idee dat ons al die heerlijkheid te wachten staat, dat we op zo’n mooie plaats mogen komen, dát mag ons motiveren om iedere dag opnieuw ertegenaan te gaan.

In de Romeinenbrief kun je lezen dat wij door Hem (Jezus) meer dan overwinnaars mogen zijn. Dus de strijd die wij weliswaar moeten voeren, daarvan is al bij voorbaat bekend dat áls we hem aangaan, wij met Hem zúllen overwinnen, doen…?!

De Bijbel leert ons dat het ons goed zal gaan zoals het onze ziel goed gaat. De ziel is dus heel erg belangrijk, een graadmeter voor het welbevinden van de mens. Ik heb daar weleens eerder over geschreven en wil er niet teveel over uitwijden nu. In ieder geval is het zo dat de ziel “gevoed” moet worden, en God geeft ons door middel van Zijn woord, voedsel voor de ziel. Maar er wordt veel te weinig van gegeten, ik denk als je de gemiddelde christen zou vragen hoeveel tijd hij/zij besteedt aan Bijbellezen per dag, dat je geen uren te horen krijgt, misschien zelfs niet eens minuten doch dat de wedervraag zal zijn: bedoel je élke dag? Klinkt grappig, maar helaas is dat wel de droevige waarheid.(goede uitzonderingen daargelaten natuurlijk.)

Ik besef dat dit een ernstige zaak is die ik mij vooral ook zelf ter harte neem, want waarom eten we niet van het voedsel van God? Omdat we vol zitten, vol met de lekkernijen die voor onze neus worden uitgestald op de tafel van de vijand van God, de duivel. Meer en meer raken de kinderen van God de weg kwijt, alles wordt zo gemakkelijk en zoveel wordt er “normaal” gevonden. En vanzelf raken we met z’n allen verstrikt in de netten van de duivel. We denken er zelfs niet meer over na, iedereen doet het, dus waarom jij/ik dan niet? En je kunt zelf vast genoeg dingen bedenken die je hier kunt invullen, zomaar van die kleine dingetjes waarvan je diep in je hart wel wéét dat het niet goed is, maar die je tóch doet. En hierdoor raken we “vervuld”, “gevuld”, “vol” van de smerigheid van deze wereld, vol van de smerigheid van de duivel en is er geen plaats meer voor het goede voedsel.Het gevolg daarvan is dat we niet groeien, want groeien kun je alleen als je goed voedsel eet. Oh, jawel, we dijen uit, we raken totaal verzadigd en worden breder en breder, we nemen steeds meer plaats in in deze wereld, we komen vast te zitten, er is bijna geen beweging meer in ons leven, maar naar bóven groeien doen we niet.

Spreuken 26:11 : Een zot die zijn dwaasheid herhaalt, is als een hond die naar zijn braaksel terugkeert. Ik heb natuurlijk een hond, en ik weet dat een hond braakt als hij iets verkeerds gegeten heeft. Dan gaat hij gras eten en braakt dat verkeerde voedsel uit, daar moet hij vanaf. We zijn dwaas wanneer we vasthouden aan ons onverstand, wanneer we steeds opnieuw verkeerd voedsel tot ons nemen, wanneer we zo deel hebben aan de werken van de duisternis. Over and over again!

Wordt het niet eens tijd dat we walgen van al die smerigheid? Dat we het uitspúgen, dat we keuzes maken, kiezen voor het goede voedsel, kiezen voor God, kiezen om Hem te volgen, Hem te dienen, Hem lief te hebben. Hij heeft ons ónvoorwaardelijk lief, 100% van Zijn liefde is voor ons, is Hij het dan niet dubbel en dwars waard dat wij Hem ook die 100% geven? We zeggen het wel met onze mond, maar onze daden getuigen nog zo dikwijls van andere dingen. Velen zijn “lauw” geworden, hebben het vuur van God vermengd met de ijskoude minachting van de duivel en we denken ook nog dat dat best samengaat. Ja, als je ons vráágt, dan weten we het allemaal maar al te goed, maar nogmaals, uit onze daden blijkt het tegendeel. Laten we onszelf leegmaken en al die smerigheid uit ons leven wégdoen, en als we dan leeg zijn, kunnen we een gezonde honger ontwikkelen naar Gods voedsel, en ons daarmee vullen, onze ziel voeden en ervoor zorgen dat het ons wél gaat, naar geest, naar ziel en naar lichaam.