Wie is Gaya?

Gaya is nadat de kinderen uit school allemaal gepasseerd waren weer naar binnen gegaan. De benauwde sporthal waar ze met zoveel mensen bij elkaar moesten wonen. De moeder van Gaya is met haar twee dochters gevlucht toen het echt niet meer ging in hun eigen land. De vader van Gaya zou later komen had hij beloofd, maar nu waren ze hier al drie weken en papa was nog steeds niet gekomen. Gaya’s mama is dankbaar voor dit plekje, ze is blij dat ze hier niet bang hoeft te zijn voor bommen en soldaten. Ze voelt zich veilig en ze laat haar dochters ook weten dat ze alleen maar reden voor dankbaarheid hebben dat ze hier mogen wonen. En ook al is het nu even behelpen, het zal best wel beter worden. Gaya begrijpt het wel en ook zij is best dankbaar, maar ze zou zó graag ook vriendinnetjes hebben. Hier in de sporthal wonen mensen uit verschillende landen en elkaar verstaan is vaak moeilijk. Ook het eten dat ze hier krijgen is allemaal zo vreemd, heel anders dan ze thuis in hun eigen land gewend waren. Toch zitten er wel hele lekkere dingen bij hoor, maar niet alles is lekker. Ze hebben heerlijk warme kleding en schoenen gekregen en voor de kleintjes was er speelgoed. Gaya is net een beetje te oud voor het kinderspeelgoed, ze is 11 jaar, maar ze mag wel gebruik maken van de fietsen die er in een schuurtje op de parkeerplaats staan. Gaya heeft al eens heel voorzichtig zo’n fiets gepakt, maar verder dan er een rondje mee lopen komt ze niet, ze heeft nooit geleerd om te fietsen en ze vindt het dood eng. Stilletjes zit ze op haar veldbed, een beer in de armen geklemd, een beer die ze onder haar jas de hele lange vluchtweg heeft meegedragen, haar eigen beer, haar maatje, haar houvast.

Als de vier vriendinnen de volgende dag weer uit school komen staat ze er weer, Gaya, die met een verlangende blik alle vrolijke kinderen gadeslaat en na kijkt. Als ze dichtbij zijn gekomen weet Simone ineens dat ze vandaag niet weer zomaar voorbij mag lopen. Wát de andere meisjes ook mogen denken ze móét gewoon even iets tegen het meisje zeggen. Ze zegt het haastig tegen haar vriendinnen en loopt meteen op het meisje toe. Gaya kijkt verbaasd als ze ziet dat er iemand op haar afkomt en eigenlijk zou ze willen vluchten maar haar verlangen naar contact maakt dat ze blijft staan. “Hallo” zegt Simone, en ze steekt haar hand uit naar Gaya. Deze legt aarzelend haar hand in die van Simone en dan breekt er een lach door op haar gezicht. “Hoe heet je?” vraagt Simone. Gaya kijkt niet begrijpend naar Simone. Simone wijst op zichzelf en zegt “Simone”, daarna wijst ze op Gaya en kijkt haar vragend aan. Ah, Gaya begrijpt nu wat Simone bedoelt en ze noemt haar naam “Gaya”, zegt ze. Simone knikt en kijkt haar vriendelijk aan. “Mooie naam” zegt ze en met haar gezichtsuitdrukking probeert ze haar woorden voor het meisje te verduidelijken. De drie andere meisjes zijn ook dichterbij gekomen en als Simone dat bemerkt wijst ze ze één voor één aan en noemt hun namen. Emma, Kyra en Ariël geven Gaya ook een hand en het meisje is zichtbaar blij met deze vriendelijkheid. “Ikke lere praat” zegt Gaya terwijl ze op zichzelf wijst. De meisjes knikken, ze begrijpen dat Gaya de Nederlandse taal leert te verstaan en te spreken. Simone steekt haar duim op ten teken dat ze dit heel goed vindt. Ze maakt Gaya duidelijk dat ze door moeten lopen om thuis te gaan eten want straks moeten ze weer naar school. Ze maakt eet gebaren en Gaya knikt begrijpen. Met een zwaai nemen ze afscheid en gaan snel naar huis.

Als ‘s middags de schooldag ten einde is staat Gaya al weer te wachten en Simone probeert haar duidelijk te maken dat ze het leuk zouden vinden als ze met hen meeging. Na een poosje begrijpt Gaya wat ze bedoelen, ze krijgt een kleur van verrassing en met gebaren maakt ze hen duidelijk dat ze het even tegen haar moeder gaat zeggen. Al snel komt ze terug en knikt dat het goed is. Emma was eigenlijk een beetje tegen het hele plan, rare vluchtelingen, wat moeten ze hier? Maar de andere drie waren enthousiast dus past ze zich toch maar aan, maar in haar hart steekt een jaloers angeltje…

Wordt vervolgd…