Als Joëlle haar plekje aan de tafel heeft ingenomen vouwt iedereen de handen en papa vraagt een zegen over het eten. Aan tafel is het altijd een gezellige boel. De meiden hebben veel te vertellen over school, over hun vrienden en vriendinnen, ook over het feit dat ze het zo gezellig vinden nu met al die kerstversieringen. Papa Marco vindt het heerlijk dat zijn dochters zo veel te vertellen hebben en geeft ze zijn aandacht. Joëlle is stil, vroeger kletste ze heerlijk mee maar tegenwoordig zegt ze bijna niets en is ze afwezig en stil. Papa heeft het wel in de gaten en ook zijn hart is vol zorg over dit kind, maar hij zegt niets. Hij wil de sfeer niet bederven en hij weet dat als hij nu een gesprek probeert te forceren dit alleen maar ergernis geeft, dus hij houdt wijselijk zijn mond.

Als ze klaar zijn met eten gaat ieder van tafel. De meisjes brengen met z’n drieën de afwas naar de keuken en mama zal het zodadelijk in de vaatwasser zetten. Zodra de boel in de keuken staat is Joëlle alweer naar boven vertrokken. Anne en Marieke gaan nog even een spelletje doen samen. Knus zo in de kamer die verlicht wordt door de vele lampjes en waxinelichtjes. Ze halen elke minuut eruit die eruit te halen valt en papa en mama knijpen deze avond een oogje toe, och, laat ze maar even genieten.

Op de bank ligt nog de streekkrant waar de meisjes ’s middags samen in gelezen hebben. Hij ligt daar open en vergeten…

Marieke gaat het eerste naar bed en een half uur later volgt ook Anne. Als Anne de slaapkamer in komt veert Marieke uit de kussens omhoog, ze heeft duidelijk op Anne gewacht. “Wat erg hè?” vraagt Marieke en Anne weet meteen waar ze op doelt. Het gaat over dat artikel dat ze vanmiddag in de streekkrant gelezen hebben. Anne knikt, “ja, zeker erg, wie zou zoiets nou doen? Ik kan dat niet begrijpen hoor”. Ze kijken elkaar aan, ieder verdiept in hun eigen gedachten. Anne trekt haar pyjama aan en knielt vervolgens voor haar bed neer om te bidden. Marieke is stil en als Anne gebeden heeft kruipt ze lekker in haar bed. Ze doet het licht uit en in het donker praten de twee meisjes nog even op fluistertoon verder.

Beneden is de rust weergekeerd en Elleke en Marco zitten gezellig in de sfeervolle kamer. Ze hebben wat muziek opgezet en in gedachten pakt Marco de krant die daar nog geopend op de bank ligt. Zijn oog valt  meteen op het artikel dat de meisjes vanmiddag hebben gelezen. Zijn ogen gaan langs de regels en er komt een frons in zijn voorhoofd. “Heb je dit al gelezen El?” vraagt hij. “Ik heb het hele krantje nog niet bekeken” zegt Elleke. “Nou luister dan” zegt Marco:

Sinds enkele maanden worden er geregeld inbraken gepleegd in de stad. De huizen waar wordt ingebroken zijn van welgestelde gezinnen en meestal zijn het kleinere voorwerpen die ontvreemd worden. De dieven roven vooral onopvallende dingen die gemakkelijk doorverkocht kunnen worden. De politie vindt de situatie zorgelijk en waarschuwt de inwoners van de stad om veiligheidsmaatregelen te nemen.

Elleke laat het bericht even op zich inwerken en vraagt dan aan Marco hoe het met de beveiliging van hun eigen huis is. Marco kan haar geruststellen, “dat is wel in orde hoor lieverd” zegt hij. “Ik hoop dan maar dat ze de daders snel vinden zodat er weer rust in ons mooie stadje komt” zegt Elleke en Marco knikt instemmend. Ze blijven nog een poosje zitten en luisteren stil naar de mooie muziek op de achtergrond.

Boven, op haar kamertje, zit Joëlle. Ze is nog niet naar bed gegaan, ze zou eigenlijk moeten leren maar ze kan haar gedachten er niet goed bij houden. Ze zit met zichzelf in de knoop. Het groeit haar eigenlijk allemaal een beetje boven het hoofd, maar ja, ze kan nu niet meer terug… Och Joëlle toch…