De volgende morgen kan Joëlle slecht haar bed uit, ze heeft de halve nacht liggen piekeren en haar lessen heeft ze nog steeds niet geleerd. Ze ziet als een berg op tegen de nieuwe dag. Als ze beneden komt zijn gelukkig haar zusjes ook al op en hebben het hoogste woord waardoor het hopelijk niet zo opvalt dat zijzelf niet zoveel zegt. Het gesprek aan tafel gaat over de inbraken die er gepleegd worden. Joëlle heeft hier nog niets over gehoord en vraagt verbaasd over welke inbraken ze het hebben. Papa vertelt het haar en Marieke kijkt haar grote zus sensatiebelust aan, “spannend hè Jo? Nou als ze hier willen inbreken zal ik ze weleens te pakken nemen hoor”. Marieke zit nog vol kinderlijke fantasie en is de held in haar eigen verhaal. Er komt een glimlachje op het gezich van Joëlle, die Marieke toch. Ze houdt, ondanks de kritiek die ze soms heeft, erg veel van haar zusjes.

Als de meisjes even later alle drie het huis verlaten om naar school te gaan gaat ook papa de deur uit naar zijn werk. Elleke blijft achter en besluit om, voordat ze aan de was begint, eerst nog maar eens een lekker bakje koffie te nemen. Hè, heerlijk!

Buiten is het bar koud. Er is in de nacht een gure wind opgestoken en de lucht is grijs alsof er elk moment sneeuw uit kan komen vallen. Tegen de wind in trappen de drie hun fiets in de richting van school. Marieke is al snel bij de afslag die naar haar school voert en roept de anderen toe: “Tot vanmiddag!”. De andere twee moeten nog een eindje verder. Bij school aangekomen zetten ze hun fiets in de fietsenrekken en gaan ieder naar hun eigen vriendinnen. Anne, enthousiast als ze is, rent al luid roepend op haar vriendinnen af maar Joëlle aarzelt. Ze blijft een poosje bij de fietsen staan in de hoop dat de  bel gaat en ze allemaal naar binnen moeten. Wanneer de bel gaat glipt ze snel met de massa mee naar binnen. Zo vlug als ze kan loopt ze naar haar klaslokaal en gaat aan een tafeltje zitten. De andere kinderen druppelen de klas binnen en als Carlien binnenkomt blijft ze met een brutale blik bij Joëlle staan. Wacht maar jij, wij spreken elkaar zodadelijk wel!! Joëlle is geschrokken, ze is bang van Carlien. Carlien is een ruziemaakster en verschrikkelijk bazig. Eigenlijk is iedereen wel een beetje bang voor Carlien. Joëlle kan haar aandacht niet meer bij de les houden, steeds denkt ze weer aan de woorden die Carlien tegen haar sprak en met angst wacht ze de bel voor de pauze af.

Als de bel klinkt staan de kinderen op van hun tafels, nemen hun tassen mee en gaan de gang op. Joëlle probeert ongezien mee te lopen met een paar grote jongens maar zodra ze het lokaal uit komt ziet ze Carlien al staan en schoorvoetend loopt ze verder…

Met de handen in de zij, de voeten stevig op de grond geplant staat Carlien te wachten tot Joëlle de klas uit komt. Zodra ze haar in de gaten krijgt loopt ze op haar af en trekt haar aan haar trui opzij. “Hier jij” klinkt het uit de brutale mond van Carlien. “Zo, nou moet jij eens heel goed naar me luisteren”. Joëlle krimpt in elkaar bij deze woorden en kijkt schuw naar het meisje tegenover haar. Opnieuw bekruipt haar het gevoel dat ze zich in een wespennest heeft gestoken waar ze niet meer uitkomt. Er loopt een rilling van angst langs haar rug. Hoe is het toch ooit zover gekomen?