Het is goed de Here te loven, Uw naam psalmen te zingen, o Allerhoogste, in de morgenstond Uw goedertierenheid te verkondigen en Uw trouw in de nachten, op het tiensnarig instrument en op de harp, bij snarenspel op de citer.
Want Gij, Here, hebt mij verheugd door Uw daden, over de werken Uwer handen zal ik jubelen. Psalm 92:2-5

Wat een positiviteit spreekt er uit deze eerste woorden van deze Psalm, en wat hier gezegd wordt is eigenlijk, dat het goed is om 24 uur per dag de Here te loven en Zijn goede daden te roemen en te prijzen, en voor Hem lofliederen te zingen.
In de morgenstond en in de nacht. Voortdurend dus.
En de woorden van het 5e vers hebben we gebruikt voor het geboortekaartje van onze jongste dochter, Joyce. Zij is afgelopen zaterdag 17 jaar geworden en toen ze geboren was hebben we dat vers op het geboortekaartje laten drukken: “Want Gij, Here, hebt mij verheugd door Uw daden, over de werken Uwer handen zal ik jubelen

We hebben haar de naam “Joyce” gegeven, hetgeen “vreugde” betekent en als je zo’n lief klein mensenkindje in je armen houdt, dan kún je ook niet anders dan God daarvoor danken, Hij die ook haar in de moederschoot geweven heeft, met Zijn eigen handen heeft Hij haar geformeerd. Ze was een heel lief kindje (nog hoor) maar in de eerste 4 jaren van haar leven was ze bijna altijd ziek, totdat ze 4 jaar was heb ik meer nachten met haar rondgelopen dan dat we geslapen hebben, ik kon ze heel gezond in haar bedje leggen en dan gebeurde het dat ze een uur later heel benauwd was en bijna geen adem kon krijgen en hoesten, hoesten en nog eens hoesten en dan huilde ze, maar daardoor werd ze dan nóg benauwder en dan liep ik zo een hele nacht met haar rond en dan voelde ik me soms zelf óók angstig, omdat ik met de kinderen alleen was (vanaf dat Joyce bijna 2 was) en vooral ’s nachts is dat allemaal nog angstiger natuurlijk.
En dan ging ik met haar naar de dokter en toen ze nog geen jaar was is ze helemaal onderzocht, toen hebben ze allergietesten gedaan, longfoto’s ze hebben testen gedaan om te kijken of ze geen CF (Cystic Fybrosis) had en bloedonderzoek maar alle testen waren negatief, en aan de éne kant is dat natuurlijk fijn, maar aan de andere kant ben je in onzekerheid wat het dan wél is. En ze had minstens één keer per maand zo’n aanval, die dan meer dan een week duurde voordat het weer wat over was, en soms ook vaker en doordat ze niet wisten wat het was, gaven ze de éne keer een medicijn wat tegen allergie werkte en de andere keer iets dat voor
haar longen moest werken en ze heeft zelfs weleens een Ventolinpompje ( astma ) gekregen, maar niets hielp en uiteindelijk moest ze dan weer een peniciline kuur.
En zo tobden we maar door, tótdat ik op een keer een weekendarts moest bellen en die hoorde zelfs door de telefoon al wat er aan de hand was, hij zei:”oh, ik hoor het al, dat is pseudo-krup, en hij is toen gekomen en heeft uitgelegd dat het absoluut niet gevaarlijk is, en dat je in zo’n geval moet stomen in de badkamer en verder kreeg ze een slijmoplossend drankje van hem en sindsdien wisten we wat het was en kreeg ze in het vervolg meteen zo’n drankje en liep het niet meer zo hoog op.

En ik moet eerlijk zeggen dat ik in die nachten, als ik daar zo met mijn kind bezig was vaak heb gebeden tot God en dan toch gaf Hij me rust en kracht om zo’n nacht door te komen en dan was ik in de morgen weer blij dát we de nacht weer zo goed doorgekomen waren.
En vanaf het moment dat ik wist dat het weliswaar vervelend, maar niet ernstig, was, is het beter gegaan, ik was meer ontspannen en ze hadden gezegd dat ze er met een jaar of zeven overheen zou groeien en dat is ook gebeurd uiteindelijk, en als ik daar nu op terugkijk, dan zeg ik, ik had reden om Zijn trouw in de nachten te verkondigen en Zijn goedertierenheid in de morgenstond, Hij was er altijd. En Joyce is net 17 geworden en ze is een mooie, lieve en gezonde meid en ik heb álle reden om Hem daarvoor te danken, voor Zijn grote trouw, en om te jubelen over het werk van Zijn handen!