We zitten midden in de kersttijd en het leek me leuk om weer een kerstvervolgverhaal te maken net als vorige jaren. Wel weer een beetje spannend want ik heb ook deze keer (zoals gebruikelijk) geen verhaallijn, weet nog niet waar het naartoe zal gaan of hoe het afloopt, niet eens hoe het begint. Hahaha, ik ga er gewoon aan beginnen en zie wel hoe het zich ontwikkelt. Ik hoop dat het een mooi verhaal wordt waar jong en oud van kan genieten. Ik heb er in ieder geval zin in!

Overigens kun je in de linkerkolom onderaan, de andere kerstverhaaltjes vinden.

Veel leesplezier!

De schuilhoeken van het hart.

Jingle bells, jingle bells, vrolijke kerstliedjes klinken door de kamer die Elleke bezig is te versieren. Het is bijna kerstfeest en het gaat er steeds gezelliger uitzien. Kerstkleedjes op de tafels, mooie kerststukjes, groenslingers met lichtjes erin, kaarsjes overal en stukje bij beetje wordt het wel wat. Hè gezellig toch deze adventstijd, Elleke kan er elk jaar weer zo van genieten. Met voldoening bekijkt ze haar werk, ja, zo is het goed.

Ze is nog maar net klaar of daar komt de jongste dochter binnen. “Hoi mam, wow gezellig”, zegt Marieke genietend. Ze ziet een schaaltje met kerstchocolade op tafel staan en vist er snel eentje uit en al kauwend gaat ze haar jas ophangen. Elleke glimlacht, wat houdt ze van dit heerlijke ongecompliceerde kind! Even later komen de twee oudere zusjes binnen. Anne is 13 jaar en 4 jaar ouder dan Marieke van 9, en zit in de brugklas. Joëlle is nog 2 jaar ouder, zij is 15 en zit 2 klassen hoger dan Anne. Dat ze vandaag beiden op dezelfde tijd thuis zijn is bijzonder want meestal hebben ze andere schooltijden. Heerlijk fris van de kou die buiten heerst komen ze binnen. Anne kijkt om een hoekje met twinkelende ogen en zegt: “Mooi mam, ik had al gehoopt dat je vandaag de kerstspullen zou neerzetten”. Snel hangt ze haar jas op en doet haar schoenen uit, ze krult zich behaaglijk op op de bank en vraagt: “krijg ik lekker warme chocolademelk mam?” Elleke glimlacht en zegt: “Natuurlijk, zijn er nog meer liefhebbers?” Marieke, die de vraag gehoord heeft gilt enthousiast vanuit de gang: “ja ik!!” Vragend kijkt Elleke om een hoekje van de deur de gang in waar Joëlle nog bezig is haar jas op te hangen. Met trage handen doet ze ook haar schoenen uit, ze geeft geen antwoord, ze lijkt de vraag niet gehoord te hebben. “Joëlle?” vraagt Elleke, “wil jij ook warme chocolademelk?” Joëlle schrikt op uit haar gedachten en afwezig knikt ze van nee. Elleke loopt naar de keuken om de gevraagde chocolademelk te maken voor haar dochters maar op het net nog zo blije gezicht is een bezorgde trek gekomen. Joëlle doet al maanden vreemd, het lijkt alsof ze steeds verder bij de rest van het gezin vandaan komt te staan. Elleke weet hier niet zo goed raad mee, het maakt haar verdrietig dat ze niet weet wat er in het hoofd van haar dochter om gaat. Als ze probeert een gesprek met Joëlle aan te knopen weet deze altijd weer de moeilijke vragen te omzeilen en een echt bevredigend gesprek is er niet geweest. Vanavond toch nog maar eens met Marco bespreken denkt ze.

Als Elleke met de chocolademelk binnenkomt zitten Anne en Marieke samen gebogen over een artikeltje in de streekkrant, twee blonde hoofden eensgezind naast elkaar. Het ontroert Elleke als ze het ziet. “Kijk eens dames, de chocolademelk”. Blij pakken de meisjes de warme bekers aan en nippen voorzichtig van de nog hete chocolademelk. “Dit is toch echt wel kerstgevoel hè Mam?” zegt Marieke, en Anne knikt instemmend, ook zij is zichtbaar aan het genieten. Joëlle is in geen velden of wegen te bekennen, waarschijnlijk weer op haar kamer denkt Elleke een beetje geërgerd. Kan ze dan niet gewoon eens even gezellig meedoen?

Boven, alleen op haar kamertje, slaakt Joëlle een diepe zucht. Pffff, gelukkig weer ontsnapt aan de onderzoekende blikken van haar moeder. Bah, dat gezeur ook steeds, die blikken, die vragen, Joëlle is er helemaal klaar mee, ze wil rust, alleen zijn, en hier op haar eigen kamertje vindt ze die rust. Ze prijst zich gelukkig dat ze de oudste is want haar twee jongere zusjes moeten een kamer delen. Lekker puh. Die nesten kunnen soms ook zo irritant zijn, ze is blij dat ze eventjes iedereen beneden weet.

Straks komt papa Marco thuis, nog niet zo heel lang geleden kon Joëlle elke dag verlangend uitzien naar het moment dat hij thuis zou komen. Dan stond ze al voor het raam op de uitkijk en als ze dan zijn auto de straat in zag komen deed ze alvast de deur voor hem open en wachtte hem op. Papa genoot van het thuiskomen op deze manier en sloeg zijn armen om Joëlle heen en gaf haar een kus op haar wang. Als Joëlle hier gekomen is met haar gedachten worden haar ogen vochtig. Papa, ze houdt zo van hem, maar ook hem ontwijkt ze momenteel. Ze staat niet meer op wacht als hij thuiskomt, doet niet meer de deur voor hem open en papa voelt het als een gemis. Niemand hoeft te weten dat Joëlle nog steeds precies weet hoe laat papa thuis komt en dat ze stiekem voor het raam van haar slaapkamer op wacht staat tot ze zijn auto de straat in ziet rijden. Dan trekt ze zich snel terug van het raam want hij hoeft haar niet te zien…

Het is een verdrietige vijftienjarige die daar aan haar bureautje zit. Ze stut haar hoofd met haar handen en staart met een peinzende blik voor zich uit. Zoveel gedachten dwarrelen door haar hoofd, ze wordt er moe van en raakt erdoor geïrriteerd. “Joëlle, eten!” klinkt het van beneden. Met tegenzin staat Joëlle op en gaat naar beneden.