Een kindje, liggend op het strand,

door de branding meegevoerd.

Als ik dat beeld voorbij zie komen

maakt het mij tot in mijn ziel beroerd!

—

Een kind dat nooit de kans kreeg op te groeien,

geboren in een land van oorlog en geweld.

Met de volwassenen op de vlucht geslagen,

weg van die plaats waar een mensenleven niet meer telt.

—

Mijn hart huilt als ik naar die foto kijk,

en ik weet zeker, God huilt mee!

Hoe vreselijk, dit kleine mensje

dat uitgespuugd werd door de zee.

—

Eén voorbeeld slechts, maar er zijn er zóvelen

die ditzelfde noodlot ondergaan,

zovele mensen die de overkant nooit halen

en op hun eindbestemming komen zij nooit aan…

—

Het breekt mijn hart om elke keer weer die foto van dat kleine jongetje te zien voorbijkomen. Een kindje van 3 jaar oud dat dood aanspoelt op het strand. Een vluchtelingetje, een onschuldig kind dat de dood vond in de golven. Ik zit dit hier te schrijven terwijl de tranen over mijn gezicht lopen. In wat voor wereld leven we toch? Overal ellende, oorlog, geweld, dood en verderf en er is maar zo bitter weinig dat we kunnen doen om te helpen.

Dit kind staat symbool voor al die vluchtelingen die door zoveel ellende heengaan en waarvan er zovelen de dood vinden onderweg, en dan staat er bij de foto in het bericht dat men hoopt dat de wereld wakker geschud wordt en de ernst van het probleem zal gaan inzien. Vluchtelingen die gestikt zijn in een truck, die in handen van mensenhandelaars komen, of die mensen die op het stationsterrein in Boedapest verblijven omdat ze niet verder mogen. Mensen die niets meer hebben en die daar als oud vuil op de straat liggen. Maar wat kunnen wij dan doen?

Ik zou het niet weten, bidden, dat kunnen we in ieder geval!! Maar het geeft zo’n machteloos gevoel als je het leed zo regelrecht in zo’n schokkend beeld getoond krijgt…

En toch… weet je, als ik denk aan deze mensen, die vluchtelingen die zo dikwijls onderweg de dood vinden, die hun eindbestemming niet halen, en voor wie we zo weinig kunnen doen, dan denk ik verder. Onze maatschappij is een gebroken maatschappij en er gebeuren dagelijks zoveel ellendige dingen. Dingen die de krant halen en waarover we kunnen lezen. Maar er is ook dat andere leed, dat leed dat veel dichterbij is. Als we allemaal om ons heen kijken, gewoon in onze vrienden en kennissenkringen, in de straat, misschien zelfs in de familie, op het werk, op het schoolplein, en zelfs in de kerk, dan zijn daar zoveel mensen in nood, mensen die zoveel zorgen, pijn, verdriet en problemen hebben dat ze de moed opgeven.  Er zijn er ook nog zovelen die de Here God nog niet kennen en die het gevaar lopen om nooit op hun eindbestemming aan te komen. Dat zijn de mensen van dichtbij, mensen die we met de daad kunnen helpen, ondersteunen, vertroosten, bemoedigen, een luisterend oor mogen bieden en aan wie wij Gods liefde mogen laten zien en voelen. Mensen die we op deze manier kunnen redden van de (geestelijke) dood. Ik denk dat daar een taak ligt voor ieder kind van God, een taak die we niet lichtvaardig naast ons neer mogen leggen maar die we serieus moeten oppakken.

Als ik die foto van dat kleine jongetje zie dan zou ik het liefste mijn ogen dichtdoen en het beeld uitbannen, maar tegelijkertijd is het een appél aan mijn hart, een roep regelrecht uit het hart van God! En dan kan mijn hart niet anders dan daar antwoord op geven:

Oh God, ontferm U over al die mensenharten

die zo wanhopig zijn dat zij de moed opgeven.

Laat ik toch bruikbaar mogen zijn,

om een verschil te maken Here, in hun leven.

—

Geef mij een hart dat uitgaat naar die ander,

help mij de weg te vinden door de nacht,

zodat ik vele mensen nog mag brengen

aan dat doel, waar U al op ons wacht.