Het is nog zondag als ik dit schrijf, maar het was vandaag een bijzondere zondag.

Als je haar maar goed zit.

De dag begon vanmorgen met iets grappigs, ik was met iemand in gesprek die tegen mij zei dat het maar goed was dat ik hem niet kon zien want hij was onder de douche geweest en had zijn haar nog niet gekamd en volgens hem zag dat er niet erg charmant uit. Hij moest ook naar de dienst en zei dat hij dan dus wel iets aan dat haar moest doen want al het andere is niet belangrijk, als je haar maar goed zit. Wel grappig, ik stak de gek er nog mee en zei dat ik het jammer vond dat ik niet even een foto kon maken want dan kon ik er een leuk blogje over maken en dat ontplofte kapsel gezellig erbij zetten. Hahaha. Zomaar een beetje gekkigheid. (niet wetende dat ik het inderdaad nog in een blogje ging gebruikenJ

Even later ging ik naar de dienst en ik had besloten om lekker te gaan fietsen vanwege het mooie weer. Nu is zo’n fietstochtje, net als de wandelingen met Simon, een uitgelezen kans om eens lekker je gedachten de vrije loop te laten en toen kwam ik weer terug op dat haar. Ik bedacht me dat er in Matth. 10:30 staat:  En de haren van uw hoofd zijn ook alle geteld. Ik moest er eigenlijk  een beetje om lachen want ik dacht eraan dat er genoeg kale mannen zijn waar niets meer te tellen valt.  Maar van daaruit kwam ik in wat ernstiger vaarwater en toen bedacht ik me dat het eigenlijk zo enorm mooi is dat dit soort dingen in de Bijbel staan. Ze geven een inkijkje in het hart van Vader God. Hij is degene die ons gemaakt heeft in de moederschoot en waarschijnlijk dat Hij daarbij onze haren wel geteld heeft maar het feit dat het in de Bijbel zo specifiek vermeld staat zorg ervoor dat je er zo’n geweldige ontferming en interesse in proeft. Wat maakt het nou uit of je één haar meer of minder hebt? Maar de Here God laat hiermee zien dat echt álles op- aan- en in- ons voor Hem belangrijk is. Door heel de Bijbel heen lees je dat keer op keer, en hoe bemoedigend is dat. Neem bijv. nog maar weer eens Psalm 139, duidelijker dan daar kun je het niet vinden. Het maakte mijn hart echt blij om hier weer eens even zo bewust bij stil te staan!

Al fietsend en nadenkend was ik in Oost-Souburg aangekomen en als ik daar een bepaald pad afkom ga ik altijd rechtdoor, ik ben nog nooit anders gegaan dan rechtdoor maar vanmorgen ging ik in een impuls rechtsaf. Ik verbaasde me er zelf over maar het gaf niet want ook deze weg bracht me wel waar ik wezen moest. Ik was net de bocht doorgereden toen ik iemand op het fietspad zag lopen die ook mijn richting uit ging. Ik wilde hem passeren en zag, toen ik naast hem kwam, dat het een hele lieve vriend was die ook op weg was naar de samenkomst. Het was de man met wie ik had samengewerkt in de verslavingszorg en sindsdien zijn hij en zijn vrouw, en ik, echt hele hechte vrienden geworden. Ik stopte, stapte af en besloot met hem verder lopend mee te gaan naar Vlissingen. Hij nam mijn fiets over en zodra we aan de praat raken gaat het altijd heel diep. Op een gegeven moment vertelde hij me iets wat me zo diep raakte:

Hij moest vorige week één van zijn dochters ophalen in Vlissingen en was met de scooter onderweg. Het goot werkelijk de spreekwoordelijke bakken van de hemel en terwijl hij aan het rijden was zag hij bij het spoor een meisje staan. Ze was helemaal doorweekt en hij vertelde dat hij er echt naartoe getrokken werd. Hij zette zijn scooter neer en liep naar het meisje toe. Hij schatte haar op een jaar of zestien. Ze stond daar bij het spoor en huilde. Op zijn vraag wat er aan de hand was antwoordde het meisje dat ze zó graag naar haar moeder wilde. Mijn vriend begreep het niet helemaal want het stuk spoor waar zij stond was niet bij het station. Hij vroeg waar haar moeder dan woonde en toen vertelde ze dat haar moeder een paar maanden geleden overleden was… Haar ogen waren vol wanhoop en verdriet.  Hij schrok en heeft haar eerst een eind van de rails vandaan gehaald en toen is hij met haar gaan praten. Hij heeft naar haar geluisterd en met haar gesproken over de Here Jezus. Later heeft hij haar zijn telefoonnummer en adres gegeven zodat ze altijd bij hem terecht kan en hij heeft haar weggebracht. Hij vertelde hoe hij aan het einde van het gesprek een verandering in haar gezien heeft, het was alsof er een knop in haar gedachten om gegaan was.

Dit verhaal bezorgde me kippenvel, het bracht me ook terug bij mijn eerdere gedachten hoe de Here God alles van ons weet, hoe groot Zijn interesse is in een ieder mens persoonlijk. Hij had het verdriet en de wanhoop van dat meisje gezien, en Hij had op dat moment mijn vriend gestuurd om haar bij die rails vandaan te halen. De vraag in hoeverre ikzelf bereikbaar ben voor de stem van God, voor de leiding van de Heilige Geest, drong diep tot me door. Het is zo belangrijk dat wij onze plaats in nemen in deze wereld waar zoveel mensen zijn die het evangelie en de liefde van de Here God zo nodig hebben.

Rom.8:19 zegt: Want met reikhalzend verlangen wacht de schepping op het openbaar worden der zonen Gods. Wat mij hier opvalt is dat er staat dat de schepping wacht op het “openbaar” worden, met andere woorden, ze zijn er al wel maar dikwijls nog niet zichtbaar. De Here God heeft alle benodigde “ingrediënten” al in ons gelegd maar het is aan ons om dat te voeden opdat het kan groeien. Het wordt hoog tijd dat de “kinderen” tot “zonen” worden, dat er groei naar volwassenheid zal zijn. Maar wie zijn dan die zonen Gods? Dat staat in hetzelfde hoofdstuk nl. in vers 14: Want allen, die door de Geest Gods geleid worden, zijn zonen Gods..

In de dienst aangekomen bleek er een doopdienst te zijn, hoe mooi als mensen hun leven willen afleggen en door de doop in nieuwheid des levens weer op mogen staan, ook ik heb dat vele jaren geleden mogen meemaken. En terwijl de mensen gedoopt werden gingen mijn gedachten opnieuw verder met wat er die ochtend gebeurd was. Dit meisje was bereid haar leven te geven om bij haar moeder te komen (niet beseffend dat dit niet de weg was) de dopelingen wilden hun eigen leven afleggen, verliezen, om dat nieuwe leven van de Here Jezus aan te doen. En hoe dikwijls zeg ik het of zing ik het in een lied dat ik mij écht voor 100% wil geven voor de Here God  en hoeveel procent daarvan geef ik daadwerkelijk als het op mijn keuzes aankomt, hoeveel van mijzelf ben ik bereid te verliezen…? In hoeverre ben ik afgestemd op- en gehoorzaam aan- die Goddelijke leiding?

Trouwe Vader in de hemel, ik bid U voor dit jonge meisje, wilt U haar vasthouden, haar vertroosten, haar verder helpen, laat ze U mogen vinden en toelaten in haar hart en haar leven en dank U wel dat U haar hebt bewaard toen ze daar stond, doorweekt, wanhopig en eenzaam, U stuurde één van Uw zonen om haar Uw liefde en warmte, en ontferming te brengen. Deze dag ben ik mij er diep van bewust geworden hóé belangrijk het is om te allen tijde open te zijn voor de stem en de leiding van Uw Heilige Geest. Heil’ge Geest doet U uw werk in mij en spreek tot mijn hart, ik luister…