Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here. Rom.8:38-39.

Toen ik deze tekst opnieuw las viel me het volgende op, er staat hier dat al deze dingen ons niet kunnen “scheiden” van de liefde Gods. Met andere woorden, wij hébben deze liefde al en wát er ook gebeurt, niets zal in staat zijn om die liefde bij ons weg te nemen.

Ik vind dit zo mooi om te lezen, want het is zo vaak zo dat als wij in de moeite zitten, we dikwijls de schuld geven aan de omstandigheden, aan de aanvallen van de machten der duisternis, aan problemen die je hebt en die je toekomst beïnvloeden, aan dingen die anderen ons aandoen of tegen ons zeggen, en dat zorgt er voor dat we die liefde van God weleens een beetje kwijt zijn. Maar hier staat dat er niets is dat ons kán scheiden van die liefde van God. We hebben het dus in onze eigen hand en die verantwoording mogen we, kunnen we en móéten we nemen. Staan we sterk? Laten we ons beïnvloeden door de omstandigheden óf beïnvloeden wijzélf onze omstandigheden?

Stel je voor dat je op de fiets onderweg bent en iemand anders rijdt jouw fiets kapot, zelf loop je geen schade op maar je fiets wel. En stel nou dat je naar de brokstukken kijkt en erbij gaat zitten huilen, maar er verder niets mee doet? Dan zou ieder weldenkend mens toch zeggen: Hé, kop op, breng die fiets maar weg en de verzekering betaalt de onkosten zodat die fiets weer prima in orde komt? Want dát belooft de maatschappij namelijk. Je hoeft geen genoegen te nemen met die kapotte fiets. Moeten wij dan wél genoegen nemen met een scheiding van Gods liefde? Moeten we de omstandigheden de schuld geven, bij de brokstukken van ons leven neerzitten en erom huilen maar er verder niets mee doen? Nee, we mogen het wegbrengen, het tussen ons en God weghalen en ons koesteren in Zijn liefde. Mooi is dat hè?