Toen ik bijna 40 jaar geleden (wow wat word ik oud mijn rijbewijs gehaald had, kreeg ik van iemand geld om mijn eerste auto te kopen. Het geld was van een tante die ik dan iedere week op kon halen, tesamen met mijn oma, om naar de samenkomst te komen. Een oom had een collega en die had wel een auto die hij wilde verkopen en voor een klein prijsje heb ik deze auto toen gekocht. Een Simca 1000, ofwel een “koektrommel”. Maar deze auto was de fijnste die ik ooit gehad heb en in dat eerste jaar heb ik er 33000 km. mee gereden, overal naartoe.

Toen ik hem pas had zou ik op een vrijdagmiddag met mijn moeder naar de “cash & carry” gaan voor boodschappen. We hadden een kar vol met boodschappen en we kwamen terug bij de auto en wilden de boodschappen in de kofferbak doen. Ik opende de klep van achteren… en stond stomverbaasd, want daar was helemaal geen ruimte voor boodschappen, daar zat namelijk de motor! Huh? Waar was dan de kofferbak? Wel, die zou dan aan de voorkant moeten zitten. En ik ging op zoek naar een knopje, een handeltje, of wat dan ook, om dat ding open te krijgen. Niks, ik kon helemaal niks vinden waarmee ik die klep open kon krijgen. Uiteindelijk hebben we aan diverse voorbijgangers gevraagd of zij toevallig wisten hoe die klep open moest, en niemand wist het, totdat er een man kwam die zelf ooit zo’n Simca gehad had, en hij had het meteen gevonden. Een handeltje in het midden onder het dashboard, even trekken en jawel, dáár was dan eindelijk de kofferbak. We hebben er wel hartelijk om gelachen hoor. Het was een fraai staaltje van “vrouwelijkeonwetendheid”.

Toen ik hier zo aan terugdacht, kwam me nog een andere gedachte. De Bijbel spreekt erover dat we het woord van God moeten “horen” en er daarna ook iets mee moeten “doen”. Dat willen we ook graag, maar soms is dat weleens moeilijk. We krijgen via de Bijbel, via de prediking en in onze stille tijd, vaak veel informatie en die willen we “opbergen” maar het lijkt weleens alsof er geen plaatsje te vinden is om al deze kennis op te slaan. Er móét ergens een plek zijn waar dat kan, maar we kunnen het handeltje of knopje om die ruimte te openen, niet vinden.

Joh.12:23 : Indien iemand Mij liefheeft zal hij Mijn woord bewaren en Mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en bij hem wonen. Hier zien we dus dat we het woord niet alleen moeten hóren, doch dat we het óók moeten “bewaren”. Dan is de volgende vraag natuurlijk, wáár moet ik dat bewaren?  Psalm 119:11 zegt: Ik berg Uw woord in mijn hart, opdat ik tegen U niet zondige.

De plaats om het woord van God te bewaren is dus het hart. Onze vroegere voorganger had altijd een tas vol attributen bij zich als hij ergens ging prediken. Dat was altijd heel erg duidelijk en goed te begrijpen en omdat het zo mooi uitgebeeld werd, kon je het ook zo goed onthouden. Één van de dingen die me is bijgebleven was een deurkruk die hij uit zijn tas haalde. Het was slechts één kruk. Hij hield de kruk in de hoogte en haalde een tekst aan, nl. Openb. 3:20: Zie, Ik sta aan de deur en ik klop. Indien iemand naar Mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij. Onze voorganger zei, de Here is geen inbreker, Hij klopt netjes en wij zijn de enigen die Hem binnen kunnen laten, want de deur van je hart kan maar van één kant open, van de binnenkant. Dáár zit bij ons het handeltje om de deur te openen.

Ik had die boodschappen in de kofferbak van mijn auto geborgen en eenmaal thuisgekomen kon ik ze eruit nemen en gebruiken om de maaltijden te bereiden. Als wij Gods woorden in ons hart bergen, dan mogen we, samen met de Here Jezus, ze eruit halen en ze nuttigen, maaltijd houden met Hem, opdat we groeien. Het is zo belangrijk om in de gaten te houden wát we allemaal in ons hart binnenlaten, want er wordt ons van alle kanten vuiligheid aangeboden, en dán is het zaak om de deur gesloten te houden, want van deze dingen wordt je (letterlijk) ziek. Het goede voedsel, het levende woord, dát is wat wij nodig hebben. Als we maar één ding vasthouden, letterlijk en figuurlijk, dat is de deurkruk. Opdat we mét de Psalmist kunnen zeggen dat wij Gods woord in ons hart bergen, opdat wij niet zondigen.