Waarlijk, mijn ziel, keer u stil tot God, want van Hem is mijn verwachting; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet wankelen. Op God rust mijn heil en mijn eer, mijn sterke rots, mijn schuilplaats is in God. Psalm 62:6-8.

De ziel van de mens, David spreekt hier tot zijn ziel en geeft het de opdracht zich stil tot God te keren. “Stil” dus niet met allerlei vragen, of verwijten, of problemen of wat dan ook, gewoon stil… Dan spreekt hij verder en zegt wat God voor hem betekent, hoe hij op Hem vertrouwt en hoe hij daar zijn kracht en zekerheid uit put.

Is trouwens ook wel een leuk woord, ergens “uit putten” betekent dat je een bron hebt gevonden waaruit je dingen naar boven kunt halen, een krachtbron een inspiratiebron een bron van vreugde een bron van wijsheid een bron van levend water, dát is allemaal bij de Here God te vinden, maar als we de dingen bij onszelf willen zoeken, als we het allemaal in eigen kracht proberen te doen dan zal het ons alleen maar “uitputten”. Grappig én waar! (even zomaar een zijsprongetje :-))

De ziel van de mens, moeilijk te omschrijven denk ik, toch is de ziel een belangrijk onderdeel van het menselijk leven. Je kunt het omschrijven als dát stukje dat God in ieder mens gelegd heeft dat áltijd Hem blijft toebehoren. Het is dát stukje in de mens dat hóé dan ook door Hem bé-oordeeld en gé-oordeeld zal worden. Wij hebben als mens, zélf de keuze over hoe wij ons leven willen leiden, en ieder mens heeft de vrije keuze of hij wél of niet het offer van de Here Jezus wil aannemen. Wij hebben als mens, de vrijheid om ons leven te leven zoals wij dat willen, omdat God ons leven aan óns gegeven heeft. Maar de zíél is én blijft van Hem.

Er staat in Matth.10:28 : Weest niet bevreesd voor hen, die wél het lichaam doden, maar de ziel niet kunnen doden; weest veeleer bevreesd voor Hem, die beide, ziel en lichaam, kan verderven in de hel. Woorden die de Here Jezus spreekt tegen Zijn discipelen. Er is niemand die de ziel kan doden, omdat de ziel énkel en alléén aan God toebehoort. Hij heeft de ziel in de mens gelegd en Hij kan hem er óók weer uit wegnemen. De ziel is eigenlijk het “leven” in de mens.

We kennen allemaal we uitspraken als: hij was de ziel van de vereniging, of: zij is de ziel van haar gezin enz. De ziel, het middelpunt, datgene dat naar alle kanten zijn uitstraling heeft, het centrum waar alles om draait. Onze ziel is iets waar we rekening mee dienen te houden, David wist dat en spreekt daar in zijn Psalmen regelmatig over. Hoe wij ons voelen, hoe wij leven, hoe het met ons gaat, het is allemaal afhankelijk van de manier waarop wij ons bewust zijn van onze ziel en daarmee omgaan. III Joh.:2 : Geliefde, ik bid dat het u in alles welga en gij gezond zijt, gelijk het uw ziel wél gaat.…

De ziel is belangrijk en daarom zou ik willen zeggen, laten óók wij tegen onze ziel dezelfde woorden spreken als David deed en ons ervan bewust worden dat áls wij willen dat het ons wélgaat, wij onze ziel in voortdurend contact met God moeten brengen, en in alle stilheid van Hém ons heil mogen verwachten. Daarom nog maar een keertje:

Waarlijk, mijn ziel, keer u stil tot God, want van Hem is mijn verwachting; waarlijk, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn burcht, ik zal niet wankelen. Op God rust mijn heil en mijn eer, mijn sterke rots, mijn schuilplaats is in God. Psalm 62:6-8.