Tja, aangezien ik gisteren al twee berichtjes op de site heb gekregen om me te feliciteren met mijn verjaardag, kan ik er natuurlijk niet stilzwijgend overheen gaan hè?

Jawel, vandaag ben ik 50 jaar geworden, een halve eeuw:-)) Als je het zo zegt klinkt het wel oud al hè? Maar ik zit er niet mee hoor, ik vind het prima. Toch was ik er gisteravond wel even over aan het nadenken. Ik zat te kijken naar een reportage van de begrafenis van majoor Bosshardt. Ik vond het geweldig, wat een prachtige liederen had ze uitgezocht en wát een getuigenis is deze vrouw geweest in leven én in sterven. En toen ik ernaar zat te kijken dacht ik, dát is wat ik ook graag wil, dat de mensen in mij en door mij heen de Here God kunnen zien, dat ze Zijn liefde kunnen proeven en Zijn warmte kunnen voelen in- en door alles wat ik zeg of doe. Maar tegelijk besef ik dat ik daar nog maar al te dikwijls in tekort schiet en temidden van al deze gedachten kon ik alleen maar bidden en mijn verlangen bij de Here neerleggen. Hij kent mij door en door, van binnen en van buiten en Hij weet álles van mij, Hij ziet mijn hart en weet wat daarin leeft en daar ben ik blij mee. Voor Hem is geen ding verborgen, wat heerlijk om dat te weten. Daarom weet ik ook dat Hij de oprechtheid van mijn hart kent, ja de oprechtheid waarmee ik deze wens naar Hem toe heb geuit. Ik heb Hem lief met heel mijn hart en ik verlang naar dat moment dat ook ik oog in oog met Hem zal mogen staan, wát een heerlijk moment zal dat zijn, geweldig!

Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik hier en nu mijn leven leef en dat ik in dit leven graag een verschil wil maken. Een verschil in mensenlevens. Ik zag dat bij de rouwdienst van de majoor heel wat bekende Nederlanders zaten en deze vrouw heeft omgang gehad met al deze mensen en als je verschillende van hen hoort spreken over haar, dan merk je dat zij verschil heeft gemaakt in de levens van deze mensen. Maar niet alleen in het leven van deze bekende mensen, júíst ook in het leven van diegenen die door de maatschappij vaak uitgestoten en veracht worden, de zwervers, de prostituees, mensen zonder naam, zonder leven, zonder toekomst, maar wél mensen die door God zéér gewenst en bemind zijn. Het was mooi om te zien dat er van deze mensen ook een aantal aanwezig waren bij de rouwdienst. Ook langs de route stonden er velen om een laatste eerbetoon aan hun majoor te brengen. Ik heb gisteravond, terwijl ik daar voor de televisie zat, voor al deze mensen gebeden, dat ook dit stukje afscheid op hen een onuitwisbare indruk mag hebben gemaakt, en dat het, tesamen met alle herinneringen aan de majoor, iets mag zijn wat ze vast mogen houden en dat het zo mag zijn dat ze er  verder over na mogen denken. Deze vrouw, majoor Bosshardt, gaf de liefde van de Here God voor Zijn mensen, handen en voeten en zij is voor mij een groot voorbeeld.

De rouwauto reed speciaal over de wallen van Amsterdam en men noemde dat “het werkterrein van majoor Bosshardt” en toen dacht ik, hébben wij uberhaupt wel een werkterrein? Of is er maar weinig “werken” bij? Dat is ook weleens nuttig om over na te denken………toch?

Ja, als ik dan iets voor mijn 50e verjaardag zou mogen wensen bij de Here God, dan is dit het verlangen van mijn hart:

                           Laat mijn leven mogen zijn
vol dienstbaarheid voor U,
ja, een bruikbaar instrument
in dit leven, hier en nu.
Dat men in mij steeds U mag zien
dát is wat ik graag wil,
Uw warmte en liefde verspreiden,
want dát maakt het verschil!