Ik moest zo denken aan Elia. Hij was op de berg Karmel helemaal in zijn eentje tegenover 450 Baäl priesters en hij was daar gekomen om het volk, dat allang weer van God afgedwaald was, tot andere gedachten te brengen. Hij daagt daar die Baäl priesters uit, door hen voor te stellen ieder een offer klaar te maken, en die god die zou antwoorden met vuur, en die dat offer verteren zou, díé god zou de ware God zijn.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik, als ik Elia was geweest, best nog wel aarzelend geweest zou zijn hoor. Kijk, natuurlijk wist Elia dat zijn God, de ware God was, en dáár zou ik ook niet aan twijfelen. En ook zou ik er niet bang voor zijn dat die Baäl god met vuur zou antwoorden. Maar waar ik dan wel bang voor zou zijn? Of God écht wel met vuur zou antwoorden … en is dat eigenlijk niet een heel groot probleem voor vele kinderen van God vandaag?

Ik zou gedacht hebben, oké Heer, ik wéét dat U het kúnt áls U het zou willen …. Komt het je bekend voor? In principe roepen we, tegen elkaar vooral, dat onze God een God is bij wie géén ding onmogelijk is. Hij kán alles, geen twijfel over mogelijk, maar tóch hebben we een soort van afwachtende, aarzelende houding die we ons eigen hebben gemaakt. Want ja, God doet alles op Zijn tijd, en wij kunnen niets afdwingen. En zo creëren wij ons eigen (on)geloof. Een soort van vrijblijvende boodschap waarbij we een ruimte hebben ingebouwd, een eigen “zekerheid” om onze “ónzekerheid” achter te verbergen, zodat wij toch maar niet voor gek staan als misschien de dingen, die we zo stellig geloven (……?) niet zichtbaar worden. En dús maken wij van God de boeman!! Want als de dingen niet gebeuren dan is Hij toch zeker Degene die het niet gewild heeft? die de tijd er nog niet rijp voor achtte, die niet hoort naar ons, of weet ik veel. In ieder geval is Hij Degene die álles kán en het niet deed!

Elia stond daar op die berg, helemaal alleen tegenover al die priesters en tegenover een volk dat hun God was kwijtgeraakt. En hij gelóófde niet alleen dat God dat vuur van de hemel kon zenden, hij maakte het wonder nóg groter door water eroverheen te laten gieten, niet zo maar een beetje, maar heel veel. Hij hándelde puur in het geloof, zijn geloof was dát geloof waarvan geschreven staat dat het een zékerheid is!

Jacobus 1:5-8 : Indien echter iemand van u in wijsheid te kort schiet, dan bidde hij God daarom, die aan allen geeft, eenvoudigweg en zonder verwijt; en zij zal hem gegeven worden. Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende, want wie twijfelt, gelijkt op een golf der zee, die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt. Want zulk een mens moet niet menen dat hij iets van de Here zal ontvangen, innerlijk verdeeld als hij is, ongestadig op al zijn wegen.

Elia had óók zijn wijsheid van God gekregen, wijsheid om te onderscheiden, wijsheid om de juiste keuzes te maken, wijsheid om een manier te bedenken om dit volk terug bij God te brengen. Hij gebruikte die wijsheid en hij was overtuigd dat God zou horen, en God hoorde én antwoordde op het gebed van Elia. Zó wil ik graag dat mijn geloof óók zal zijn!