Vanmorgen moest ik even naar de tandarts en nadat ik daar geweest was (is lekker gemakkelijk in dezelfde flat als waar ik woon heb ik even Simon opgepikt voor een wandeling. Heerlijk ruikt het buiten, het ruikt echt naar “herfst”. De geur van afgevallen bladeren, af en toe een zweempje mist, hier en daar een klein zonnestraaltje en de gouden gloed van de bomen die zo kort geleden nog groen waren.

Goud, daar lijkt het op als ik door de bomenboog, die gevormd wordt door 2 rijen bomen aan weerszijden van het pad, loop. Prachtig om te zien en om zo in de natuur je gedachten de vrije loop te laten. Hoe mooi is alles toch door de Here God geschapen, alles heeft kleur en geur en ieder seizoen is op zijn beurt prachtig met specifieke kenmerken. Ik kan daar intens van genieten en dat deed ik ook vanmorgen.

Zo liepen Simon en ik te genieten toen het opeens begon te regenen. Aaah, jammer, ik was er niet op gekleed en wat met een spettertje begon werd al snel een stortbui en dus haastten Simon en ik ons huiswaarts waar het lekker warm en droog was en waar ik gelijk even een kopje onder mijn Senseo heb gezet om een vers bakje troost te tappen…

Wat hebben we het toch goed en hoe komt het dan toch dat we het dikwijls te weinig zien?

Ik zelf denk dat we in deze hectische wereld van vandaag te weinig tijd vrij (kunnen) maken om eens stil te staan. Stil te staan bij al die zegeningen waar we elke dag opnieuw van mogen genieten.

Misschien is het goed om er vandaag eens extra op te letten?