Soms zijn er mensen die het idee hebben dat ze eigenlijk maar beter niet geboren hadden kunnen worden. Hun leven is een aaneenschakeling van narigheid, ze voelen zich ongewenst en onbemind, het liefste zouden ze stilletjes verdwijnen, met in hun hart de zekerheid dat er niemand zou zijn die ze zou missen.

Er was een keer dat ik zo’n verhaal hoorde, en je kunt iets wel vaker horen zonder dat het je echt pakt, maar deze keer trof het me diep in mijn hart. Ik heb er toen een gedicht over gemaakt, omdat ik me tegelijkertijd realiseerde hóé verdrietig het is voor onze Vader God. Hij heeft immers ieder mensenkind gemaakt? Allemaal zijn we het werk van Zijn handen. Vorige week hadden we het er op een vrouwenmorgen nog over dat er wat God betreft geen “ongelukjes” bestaan. Er zijn mensen die al hun hele leven moeten horen dat ze een “ongelukje” zijn. Dat ze er eigenlijk niet horen te zijn, zoiets kan veel schade aanbrengen in je hart. Vader God heeft ieder mens, die op deze aarde rondloopt zélf gemaakt én gewild. Het is goed om dát vast te houden in ons hart.

Wat fijn dat je er bent.

Sorry, dat ik besta,
Toen ik die woorden hoorde heeft het iets geraakt in mij,
ik dacht erover na
en vroeg aan God, heeft U hier een verklaring bij?
Sorry dat ik besta,
Dieper kan een mens toch haast niet zinken,
kan de boze dan een leven zo verminken?
Als je het mij vraagt, zeg ik heel hartstocht’lijk: Ja.

Een leven dat door God eens werd geschapen
werd kapot gemaakt, verminkt, totaal verrot,
het valt uiteen in stukjes, haast niet op te rapen
en soms dan hoor ik zeggen: dat is nu mijn lot.
Ons leven is geen lotje, uit de loterij,
misschien de hoofdprijs, misschien je leven lang een niet,
misschien was met jouw komst niemand ooit echt blij
en heb je daarom al je leven lang verdriet.

Misschien probeer je met veel pijn
jezelf steeds weer te accepteren,
je wilt graag worden wat je niet kunt zijn,
maar ondanks alles, blijf je ’t steeds proberen.
Totdat je moedeloos, teneergeslagen, alle hoop laat varen,
je geeft het op en laat jezelf steeds verder zinken,
je hebt vergeefs getracht om zelf ‘t karwei te klaren,
maar God laat jou toch zeker niet verdrinken?

Zolang je zelf maar telkens weer blijft strijden
zak je steeds verder weg in het moeras,
God zegt: Wees stil, Ik zal je hieruit leiden
Ik, die zal komen, Ik die er ben en die er altijd was.
Ik heb gezien, je strijd en je wanhopig pogen,
omhoog  te klimmen uit die donk’re poel,
maar telkens weer wordt je omlaag gezogen,
meegetrokken door je emoties en gevoel.

Mijn kind, zie niet op de omstandigheden,
maar sla je ogen op naar Mij,
zoek niet naar ongerechtigheden
maar verheug je, wees als een kind zo blij.
Een kind dat uitziet vol verlangen
en luistert naar wat Vader zegt,
die, door geen enk’le vrees bevangen
vol vertrouwen alles in Zijn handen legt.

Laat Mij je zachtjes mogen dragen
uit dat zuigende moeras,
op dit moment wil Ik je vragen,
je weet toch dat Ik er altijd was?
Ik moest alleen nog even wachten
totdat jijzelf eens stil zou zijn,
aan het einde van je krachten
ja, aan het eind van je latijn.

En in deze situatie,
kan Ik pas ten volle werken,
Ik verander je leven radikaal
van nu af aan zul je dat merken.
Houd jij alleen Mijn hand maar vast,
voor al het and’re zal Ik zorgen,
Ik heel je pijn, Ik draag je last
Ik ben er nu en Ik ben er morgen.
En al wat is kapotgemaakt
zal Ik helemaal nieuw gaan maken,
Ik heb je leven aangeraakt
en zelf zal Ik erover waken.

Ik wil graag dat je rust in Mij,
dat je ’t al aan Mij zult overlaten,
Mijn kind, met jou ben Ik zo blij,
Het liefst riep Ik het op de straten:
mensen kijk toch, naar Mijn kind,
dat hier stilletjes naast Mij gaat,
dat door Mij zeer wordt bemind
en Ik zeg je, : Ik ben blij dat je bestaat!