In je enthousiasme kun je nog weleens wat dingetjes verkeerd doen, zo vond ik al die kabels en snoeren op en onder mijn bureau zo lelijk, snoeren van de computer en alles wat daarbij hoort. Dus had ik een soort klemmetjes gekocht waar je die snoeren in kon verzamelen en dat klemmetje kon je dan weer vastplakken aan de onderkant van je bureau. Ideaal en inderdaad zag dat er netter uit en daar was ik wel tevreden mee. Tótdat ik mijn toetsenbordje naar me toe wilde halen en dat niet ging omdat het vast zat… en de muis idem dito… oeps, tja, niet aan gedacht dat díé snoertjes nou net wat meer ruimte nodig hadden ach ja, al doende leert men.

Ruimte, wij mensen hebben ook ruimte nodig, en de Here God weet dat, Hij weet precies welke ruimte we nodig hebben. Tenslotte zijn we allemaal verschillende mensen, verschillende individuen met onze eigen behoeften en ons eigen karakter. En de ene heeft wat meer ruimte nodig om te kunnen groeien en bloeien dan de ander. Ik zag dat ook bij mijn eigen kinderen, hoe ouder ze werden, hoe meer ruimte ik ze ook gaf om ze tot zelfstandige volwassenen te laten opgroeien. Soms zou je ze het liefste strak houden, zodat ze geen verkeerde beslissingen kunnen nemen, je zou ze voor fouten willen behoeden, ze bewaren voor het kwaad. Maar zo werkt het niet, kinderen worden groot en hebben die ruimte nódig. En maken ze fouten? wel, dan kunnen ze ook daarvan weer een les leren en ook daardoor weer een stukje groeien. Als ouder zijnde sta je bovendien ook altijd klaar om ze op te vangen als er problemen zijn of zorgen of verdriet. Zo is het ook bij ons, onze hemelse Vader is wijs en geeft ons ruimte maar anderzijds is Hij toch altijd dichtbij om áls we Hem nodig hebben, altijd weer op te mogen terugvallen.

Het is een teken van liefde om je kinderen los te laten, want daarmee laat je ze zien dat je ze vertrouwt en dat je ze oud en wijs genoeg acht om zelfstandig beslissingen te nemen. Dat loslaten begint al heel jong en de ruimte die je je kinderen geeft wordt ook telkens groter en meer. Als ik naar mijn kleinkinderen kijk dan hebben ze allemaal zo’n periode gehad dat ze bij alles zeiden “sef doen”, zelf eten, zelf drinken, als ze onder de douche gingen zelf de douchekop vasthouden enz. Alles willen ze zelf en als mijn dochters dan tegen hen zeiden en zeggen dat ze iets zo goed kunnen dan stralen ze. Zo wordt hun zelfvertrouwen opgebouwd en zijn ze trots op alles wat ze al zelf kunnen.

In Psalm 18 zegt David in vers 37: Gij hebt mij ruimte gegeven voor mijn schreden en mijn enkels wankelden niet. David was trots op  het feit dat hij het zo goed had gedaan en de Here God was vast en zeker trots op David, want zo werkt dat.

Laten wij zo leven dat we ook trots mogen zijn op de manier waarop wij in Gods ruimte leven, maar tegelijkertijd ervan bewust dat Hij er altijd is en dat Zijn oog altijd op ons rust, dat geeft zo’n fijn en veilig gevoel.