Mijn kleindochter Noa, 7 jaar oud, herhaalt voor de zoveelste keer: ” Ik móét het gewoon hebben oma, ik ben dol op knuffels en die pinguïn móét ik hebben”.

Zij en haar broertje hebben zelf zakgeld en mogen deze week, als ik er ben, iets van dat geld kopen en voor Noa is dat dus die bewuste pinguïn.   Nou had ik het er met mijn dochter nog over gehad voor ze wegging dat de kinderen vaak zo weinig beseffen hóé goed ze het hebben en hóé veel ze hebben en dus liet ik al mijn opvoedkundige talenten er op los toen ik de kinders naar school bracht.  Ik hield ze voor dat zij een hééééle kamer vol knuffels hebben, vaak leuke dingen mogen doen, van allerlei lekkers hebben én dus ook nog zakgeld, en dat er kinderen zijn die vaak niet eens iets te eten hebben. “O ja, dat zijn de arme kindjes hè oma?” “Ja dat klopt Noa” zei ik en ik vertelde haar dat er veel organisaties zijn die voor deze kindjes willen zorgen en dat wij ze kunnen helpen door spullen of geld te geven.  De kinderen vonden het toch wel erg zielig en opperden dat ze dan wel spullen konden uitzoeken die ze aan de arme kindjes konden geven. ” Ik kan wel speelgoed en knuffels uitzoeken die ik zelf niet meer wil oma” zei Noa en zelf ga ik dan die pinguïn kopen… Oké we waren bij school en ik liet het onderwerp rusten verder.

Toen ik ze ’s middags uit school gehaald had zei Noa: “ik heb zin in morgen en dan die dag en dan die dag met jou oma en natuurlijk óók omdat we elke dag een cadeautje uit de doos mogen halen”.  Ik keek haar aan en zei nadenkend: “Nou weet je Noa, ik heb me net bedacht dat ik gewoon alle cadeautjes zélf neem” Noa keek me peilend aan of ik dat nou echt meende en zei: “Nee oma, en wij dan? Krijgen wij dan geen cadeautjes meer?” Ik zei: “Ja hoor, weet je wat, de dingen waar ik zelf niks aan vind díé geef ik dan wel aan jullie, is dat geen goed idee?” Noa keek me aan en aarzelde met een antwoord en ik zág gewoon aan haar dat ze precies begreep waar ik op aan stuurde en terwijl ze nog aarzelend “nee” knikte, ten teken dat ze het dus géén goed idee vond vroeg ik haar of ze begreep wat ik hiermee bedoelde. “Ja, de arme kindjes oma” juist dat had ze goed begrepen. De pinguïn is er gekomen maar óók het spontane voorstel van beide rakkers vanuit hun heerlijke en eerlijke hartje dat ze voortaan iets van hun zakgeld willen offeren om aan de arme kindjes te geven.

De andere dag hebben we een spaarpot gekocht en samen een doel uitgekozen waarvoor ze gaan sparen. We hebben verhalen gelezen en foto’s gezien en de kinderen waren diep onder de indruk. Meteen werden de spaarpotten tevoorschijn gehaald en ik moest ze zelfs afremmen om niet te veel erin te doen, dát moesten ze eerst met mama bespreken. Oké dat zouden ze doen maar in ieder geval kon ik ze niet tegenhouden om toch samen zo’n 17 euro in de spaarpot te doen. Heel spontaan en met hun hele hart hebben ze dat geld gegeven.

Met zoveel liefde gegeven.

Zo’n kleine lieve prinses van 7 die meteen de les begreep. Begrijpen wij hem ook? Wat zijn onze gaven aan de Here  God en aan de mensen waard? Spullen die we zelf niet meer willen, tijd die we “misschien” overhouden, geld áls er al iets overblijft? Of liefdesgaven recht uit ons hart zónder enig eigenbelang daarin mee te laten spelen… ? Dat kan best nog weleens lastig zijn maar zó waardevol op alle fronten!