“Oma, ga je even mee naar mijn kamer?” Het is mijn kleinzoon Boaz die me dat vraagt. Ik ben in ‘s-Gravendeel bij Stefanie en de kinderen. Het is zaterdagochtend, ik ben net aangekomen, morgen viert Noa’tje haar 5e verjaardag, ze was dinsdag jarig maar viert het morgen. De kinderen en ik hebben net een stevige knuffelpartij gehad en nu vraagt Boaz of ik mee naar zijn kamer ga, natuurlijk ga ik mee.

Oma's kleine man ❤

Boven, in zijn kamer gekomen, zegt hij: ” we doen wel de deur even dicht oma”. Na het sluiten van de deur nodigt hij me uit om samen met hem op het bed plaats te nemen. Hij wil graag even met me praten. ” ik wil even alleen met je zijn oma”. Hiermee grijpt deze kleine man, van net 6, terug op de periode dat ik hier de zorg voor hem en zijn zusje heb overgenomen.

Na het overlijden van mijn schoonzoon hebben Stefanie en de kinderen een hele zware tijd gehad die zelfs uitmondde in een opname voor Stefanie. Van de ene op de andere dag moest ik er in springen om voor de kinderen de boel draaiende te houden. afgewisseld door de andere opa en oma en een tante. Een moeilijke tijd en toen Stefanie weer thuis kwam ben ik ook nog weken gebleven om haar te helpen alles stapje voor stapje weer op te pakken. Ik ben trots op haar!

Boaz had in die tijd professionele hulp gekregen van een kinderpsycholoog. Hij was, zo klein als hij was, depressief. Hij liep letterlijk gebogen door het huis en kwam telkens vertellen dat hij zich ” niet lekker” voelde. Als je dan vroeg wat hem mankeerde kon hij dat niet benoemen, hij was echt ziek van verdriet, kon nergens van genieten en zonderde zich af. Hij had al een heel aantal gesprekken gehad maar dat was in een soort speelomgeving en dat had nog niets opgeleverd. Toen ik erover begon zei hij met duidelijke boosheid en afkeer dat hij dáár niet meer heen wilde. Ik vroeg hem waarom hij niet wilde en na wat vragen kwam eruit dat hij daar over zijn papa moest praten en dat wilde hij niet. Hij was echt opstandig en boos.

Denkertje.

Daar zit je dan als oma bij twee kleuters van 4 en 5 jaar oud, wat moet je doen, wat zeggen? Ik wist het niet en kon alleen maar mijn gebed opzenden en de Here God om wijsheid vragen. En wat is Hij dan toch liefdevol en wijs! Ik heb mijn kleine man op schoot genomen en hem gevraagd of hij zich dat liedje herinnerde van : is je deur nog op slot? Jazeker oma! Nou dan wist hij ook wel dat er dan gezongen wordt: je hart is net een huisje? Ja dat wist hij ook. Toen heb ik hem verteld dat zijn hartje óók een huisje is, maar in dat huisje was een heleboel verdriet gekomen. Verdriet omdat papa dood was gegaan en verdriet omdat nu mama ook nog weg was. Hij knikte, ja zo was het. Ik vertelde hem dat dat verdriet eigenlijk naarbuiten zou moeten en dat zijn mondje het deurtje was om dat verdriet uit zijn hartje naar buiten te laten, dat als hij wel over papa zou kunnen praten, het verdriet in zijn hartje minder zou worden. Hij keek me heel aandachtig en nadenkend aan en ik vroeg of hij het begreep, ja wel een beetje. Toen ik hem ’s avonds naar bed bracht kwam hij erop terug. ” Hoe kan het dan dat het verdriet uit mijn hartje gaat oma?” Opnieuw vroeg ik in stilte om wijsheid en mijn oog viel op de speelgoedkist in zijn kamer. Ik liet hem zien hoe vol die kist was, en ook bleef als ik het deksel erop liet zitten. Toen maakte ik hem open en haalde er een paar dingen uit. Ik vroeg hem in de kist te kijken en me te vertellen wat hij zag. Hij keek me met stralende ogen aan en zei: ” Dat er veel minder in zit”. Nu had hij het ten volle begrepen.

Vertrouwelijk.

Vanaf die dag vroeg hij me elke avond of we nog even over papa konden praten en elke avond zat ik op de rand van zijn bedje en praatte met hem over zijn papa. Hij had veel vragen, soms kon ik ze beantwoorden maar soms ook niet. Dan zei ik hem dat ik daar geen antwoord op had of het zelf ook niet begreep en ook daar nam hij genoegen mee. Boaz heeft sinds die dag geen enkele keer meer geklaagd dat hij zich niet lekker voelde. Hij ging steeds meer praten, ook met opa en oma, en hij heeft geen professionele hulp meer nodig gehad.

Vanmorgen wilde hij even ouderwets met me praten en gaf aan dat hij me even voor zichzelf wilde hebben. Hij kroop op mijn schoot en vertelde me dingen waar hij het moeilijk mee had, die hij aan niemand verteld had, en zo zaten we daar samen. Kostbare momenten!! Wat later hebben we samen nog een hele lange wandeling gemaakt en hij genoot en ik ook! Zijn zus prefereerde een Disney filmpje op de iPad, dus die wilde niet mee lopen wat Boaz goed uitkwam, nu had hij me helemaal voor zichzelf.

Samen genieten.

Wat ben ik dankbaar voor Gods grote liefde en voor de wijsheid en de hulp die Hij geeft!! Wat houd ik van Hem!

Ik wil dit blogje afsluiten met een vraag. Heb jij ook een overvol hart? Een hart waar verdriet of pijn is binnengekomen waar je geen weg mee weet? Probeer het bij Vader God te brengen, laat Hij jouw helper, jouw trooster mogen zijn. Ik wil je aanmoedigen om jouw deurtje te openen en met Hem over alles te spreken wat je bezighoudt. Hij houdt zó onvoorstelbaar veel van je!