Voor de leeuwen gegooid.

Ik moet vandaag denken aan een vrouw. Zij was mijn allereerste “eigen” cliënte in de tijd dat ik werkte in de verslavingszorg. Ik weet nog goed hoe ik daar eigenlijk voor de leeuwen werd gegooid. Degene die oorspronkelijk het gesprek met deze vrouw zou doen (en waar ik dan bij zou zijn op de achtergrond) werd weggeroepen en mij werd gevraagd het “even” over te nemen. Tja, uiteraard!

Vol verwachting keek ik uit naar deze nieuwe cliënte die voor een eerste gesprek zou komen. Omstreeks de afgesproken tijd kwam ze binnen en ik ging haar voor naar het spreekkamertje, vroeg of ze koffie of thee wilde en haalde dat voor haar. We gingen zitten, de deur van het kamertje dicht, en al snel hing er een enorme alcoholdamp die me bijna de adem benam. De vrouw zat met glazige ogen naar me te kijken en heel eerlijk gezegd vroeg ik me op dat moment wanhopig af wat ik híér nou mee moest? Ik begon met een kort gesprekje en begon haar wat dingen te vragen. Ze hing ongeïnteresseerd in haar stoel en liet me onomwonden weten dat ze geen zin had om mij iets te vertellen. Op de vragen die ik stelde ving ik bot, ze vertelde mij absoluut niets. Als dit dan je eerste cliënte is voel je je best wel onzeker en als ze dan ook nog geen mond opendoet weet je niet meer hoe nu verder. Bovendien sprak ze met dubbele tong en kwam er sowieso niet veel zinnigs uit. Na kort overleg met mezelf besloot ik het gesprek te beëindigen en haar een nieuwe afspraak te geven in de hoop dat ze dan wat helderder en mededeelzamer zou zijn. Maar voordat ik het gesprek beëindigde vroeg ik haar of ze het fijn zou vinden als ik voor haar zou bidden. De vrouw leek uit haar roes te ontwaken en keek me vol verwarring aan, het was alsof ze zich moest inspannen om uit de nevel van haar gedachten iets naar boven te halen. Ze zei, met een deels verbaasde- en deels verwachtingsvolle blik naar mij: “Goh, dit is nou ook bijzonder, voor ik van huis ging heb ik gedacht, ik heb geen zin om daarheen te gaan…maar stel nou dat er daar iemand zou zijn die voor me zou willen bidden?…” Ze wist dat wij een christelijke organisatie waren en vandaar dat ze had gehoopt dat er misschien wel voor haar gebeden zou kunnen worden. en dat was de reden geweest dat ze tóch gekomen was.

Hoe bijzonder was dat, ik kreeg er kippenvel van, en ik héb gebeden, ik heb haar hand in de mijne genomen en haar voor de troon van God gedragen. Mijn hart was ontroerd en ik voelde hoe Gods liefde in deze ruimte was en hoe Hij vol ontferming was voor deze vrouw. Toen ze wegging bedankte ze mij en we maakten een nieuwe afspraak.

’s Avonds zat ik bij mijn computer, mijn bid, huil, denk en ontmoetingsplekje, een heel speciaal plekje in mijn huis, en ik dacht terug aan dit gesprek en wat ik daar gezien en ervaren had en heb daar op dat moment een gedicht over geschreven, één van mijn manieren om de dingen van mij af te schrijven, een manier ook om mijn gedachten onder woorden te brengen waardoor ik een veel duidelijker beeld van mijn eigen gedachten en gevoelens krijg.

Uw hand.

Ik zag vandaag een mens, oh Vader,
wanhopig zoekend naar Uw hand,
een hart vol pijn en vol van wonden
het vertrouwen zo geschonden,
een leven zo totaal gestrand.

Ik zag twee ogen naar mij kijken
boordevol van wanhoop Heer,
‘t  was als een schreeuw die niemand hoorde
toen die blik mijn hart doorboorde,
roepend: “help mij, ik kan niet meer”.

Ik voelde hoe een vraag zich vormde
binnenin dit mensenkind,
“is er iemand die kan helpen
om mijn pijn en leed te stelpen,
iemand die mij waardig vindt?”

Zo troosteloos was heel dit leven,
donker, elke deur op slot,
maar vanbinnen kwam dat vragen
naar die hand, om mee te dragen,
die schreeuw: “waar bent U toch, oh God?”

Ik zag twee andere ogen kijken,
hun blik ging dwars door alles heen,
die ogen schenen mij te vragen:
“jij kind, kunt toch helpen dragen?”
en dat ontroerde mij meteen.

Ik voelde hoe mijn hart zich vulde
met een liefde warm en goed,
hoe mijn handen opengingen
en daar kracht van Hem ontvingen,
en dat gaf mij zoveel moed.

ik reikte daar vandaag mijn hand
aan een gevallen mensenkind,
en hand in hand gaan wij nu verder
tot we komen bij de “Herder”
waar dit hart weer vrede vindt

Er volgden nog veel gesprekken met deze vrouw, en evenzoveel gebeden samen. Ze opende haar hart telkens een stukje meer, en door die opening kon er veel pijn en leed naar buiten, maar ook een stuk van Gods liefde naar binnen. Ze ging zich interesseren voor het geloof en ik had haar een keer opgehaald voor een liefdemaaltijd bij ons in de kerk. Ze genoot hiervan en zo kwam het dat ze ook op zondagmorgen wel graag wilde komen. Ik heb haar menig keer opgehaald en ook werd ze wel gebracht door haar man. Ze raakte van de drank af en haar leven begon zich totaal te veranderen. Soms belde ze me op, dan had ze het moeilijk en had een stukje steun nodig. Dan sprak ik met haar en bad door de telefoon. Ze werd geopereerd aan haar heup en toen ben ik wekelijks bij haar thuis geweest voor de gesprekken. Ze was echt gegrepen door het geloof en hoewel ze uiteraard ook best af en toe wel nukkig kon zijn kon ik daar ook best wel mee omgaan. Af en toe moest ik streng tegen haar zijn en haar min of meer op haar nummer zetten, maar dat kon ze wel hebben, en altijd eindigden we positief met een gebed en een arm om haar heen. Ze had dit zo hard nodig.

Wat is God toch liefdevol en groot! Op een gegeven moment wilde ze ook graag naar de diensten van David Maasbach en haar man zou haar daarheen brengen. Wat later is ze gestopt met de gesprekken en dan komt ook de tijd om mensen weer los te laten. Ik hoop en bid dat ze de Here God niet losgelaten heeft en dat ze nog steeds bij Hem mag schuilen! Regelmatig komt haar naam nog in mijn gedachten en dan bid ik voor haar, zoals ook vandaag…

Er zijn veel van deze mensen, ze lopen overal om ons heen en we mogen de Here God vragen ons te gebruiken zodat we Zijn hart bij de mensen mogen brengen.

Ik wens een ieder een mooie en gezegende dag toe!