Wat een engeltje…

Echt, dit is een verhaal onder het kopje “Dát heb ik weer!”

Een poosje terug zou ik, na ruim een week op mijn kleinkinderen gepast te hebben, weer richting huis gaan. Mijn dochter bracht me naar de trein met een hele zware koffer, een zware tas en een nog zwaardere tas en daarbij ook nog Simon… de hond…

We kwamen bij het station maar ik moest eerst nog mijn OV opwaarderen én een hondenkaartje opladen en dat nam teveel tijd in beslag waardoor de trein net voor onze neus wegreed. Dat betekende een half uur wachten in de kou op een tochtig perron. Om 20.27 kwam de trein en ik stapte erin mét hele zware koffer, hele zware tas en nóg zwaardere tas en Simon… de hond… máár gelukkig is het een route waar ik niet hoefde over te stappen dus dat was een meevaller. Ik werd gebracht op het ene station en zou worden opgehaald op het andere dus genoeg assistentie bij het gezeul… dacht ik toen nog blij… 

Omdat ik zoveel bagage bij me had was ik al bij voorbaat in een treinstel gestapt waar er in het halletje 2 banken stonden zodat ik niet met al die zware spullen een trapje op of af moest. Ik had me met alle spullen geïnstalleerd en Simon lag aan mijn voeten op de grond. Ik had de riem vast, dat doe ik altijd als ik hem meeneem in de trein, ik houd de riem om mijn pols, en ook de riem van mijn handtas had ik om mijn arm geslagen. Op een gegeven moment kreeg ik een appje van iemand en ik las het en beantwoorde het en we deden zo over en weer wat berichtjes. Ik kwam van Dordrecht en de eerste stop was Roosendaal maar tijdens de stop in Roosendaal zat ik dus te appen. Ik appte vrolijk door, had niet eens in de gaten dat we alweer verder reden en midden in een berichtje ging de telefoon ineens. Ik keek op mijn scherm en zag een onbekend nummer. Ik nam netjes op en hoorde aan de andere kant iemand zeggen dat hij een medewerker van “service en veiligheid van de NS” was en dat mijn hond, Simon, bij hem was. Ik keek stomverbaasd naar de vloer en inderdaad was Simon weg en ik had helemaal niets gemerkt!!! Op dat moment nam ik nog aan dat de man aan de telefoon in dezelfde trein zat als ik en dat hij Simon had gevonden en dus zei ik hem waar ik zat. Maar nee, Simon bleek in Roosendaal úít de trein geglipt te zijn en deze medewerker had hem te pakken gekregen en gezien dat aan zijn halsband zijn naam en mijn telefoonnummer stond en mij dus gebeld. Ik voelde een paniekgolf, wat moet ik nou?? Ik zat in de trein naar Middelburg en Simon was in Roosendaal!!

Er zat niets anders op dan in Bergen op Zoom uit te stappen en de volgende trein terug naar Roosendaal te nemen. Ik stapte dus uit mét mijn hele zware koffer, mijn zware tas en mijn nóg zwaardere tas en moest opnieuw een half uur wachten voordat er een trein richting Roosendaal kwam. Ik belde de man nog even terug om te vragen of hij Simon niet met de eerstvolgende trein mee kom geven, het was maar 1 stationnetje en dan kon ik hem weer over nemen, maar nee, dat kon niet helaas. Brrr, het was echt koud en na een half uur ging ik dus mét al die zware zooi weer richting Roosendaal alwaar ik dan de meneer zou ontmoeten die Simon gevonden had. Hij stond al klaar, samen met een collega, op het perron waar ik aankwam en overhandigde mij Simon. Zijn collega vertelde dat ze al een rondje met hem hadden gelopen en dat hij óók al op het perron had gepoept, nee!!! Wat erg, zoiets heeft hij nog nooit gedaan en ik heb uiteraard mijn excuses voor al deze ellende aangeboden. Afijn, na nog weer een kwartier wachten in de kou kon ik aan boord van de volgende trein richting Middelburg, mét mijn hele zware koffer, mijn zware tas, mijn nóg zwaardere tas én Simon… de hond… grrrr. Al met al was het een enerverend en lang ritje geworden en was ik rond 11 uur pas op mijn stationnetje.

Hahaha, achteraf kon ik er wel om lachen hoor en in gedachten zag ik die keurige medewerker van de NS met zijn zwarte handschoentjes de poep van Simon opruimen, daar had ik wel een klein binnenpretje om hoewel dat niet netjes is natuurlijk!

Toch zou ik ik niet zijn als ik er niet ook een stukje geestelijke les in zou zien. Weet je, soms gaan we op weg, we hebben een doel, een visie, een opdracht misschien, en daarmee gaan we aan de slag. Maar dan kan het gebeuren dat we ergens op de route iets kwijtraken, dat we een stukje moed, positiviteit, inzet, volharding, visie, of noem het maar op, kwijtraken. Het doel lijkt minder duidelijk, dingen stagneren of worden ons bij de handen afgebroken, dat wat eerst leek op te bloeien gaat kopje onder en we zijn wellicht gauw geneigd om daar de satan de schuld van te geven. Hij is het immers die de kinderen van God dwarsboomt en ontmoedigt waar hij maar kan? Toch is dat niet altijd de oorzaak als dingen niet lopen zoals we het in gedachten hadden. Het kan ook onze eigen schuld zijn dat dingen niet goed gaan. Misschien door een stuk zonde, of door ongehoorzaamheid of eigenzinnigheid, er kunnen vele oorzaken zijn maar waar het op aan komt is, om áls we merken dat we in zo’n situatie terecht komen, we bij onszelf te rade gaan. Dat we terugdenken en terugkijken op de weg die we gekomen zijn om te zien of er onderweg ergens iets gebeurd is, of we ergens iets gedaan hebben dat niet (helemaal) volgens Gods plan was en zo ja dat we dan terug gaan, de dingen belijden bij de Here God en opnieuw op weg gaan naar dat doel dat Hij in ons hart gelegd heeft.

Uiteindelijk bén ik met Simon thuis gekomen, wel een stuk later dan gepland maar ik héb mijn einddoel bereikt. Het is beter om wat later aan ons doel te komen dan helemaal niet… toch? Wat jij?