Het kan een geur zijn, een situatie, een woord, of, zoals gisteren in de auto waren het een paar regels van een liedje die recht mijn hart binnendrongen en me onverwacht overvielen en maakten dat ik mijn tranen niet meer de baas was.

I hope he buys you flowers,

I hope he holds your hand

give you all his hours

when he has the chance

Ik ken het hele liedje niet en ik heb het opgezocht en het gaat eigenlijk over een man die spijt heeft dat hij zijn vrouw niet meer van zijn aandacht en liefde heeft gegeven in het verleden, die spijt heeft dat hij meer aan zichzelf dacht dan aan haar en nu tot zijn spijt moet constateren dat zij een andere man heeft ontmoet. En dan zijn dit de woorden die hij aan het einde zingt en net die woorden ving ik op en het waren die paar regels die me zo diep troffen.

Deze periode was de laatste twee jaren een hele moeilijke periode. 2 jaar terug was het de periode dat mijn schoonzoon naar het einde van zijn leven ging en ik was daar maanden in huis en het verdriet, de spanning, de pijn, de hoop, de gebeden, de wanhoop, de machteloosheid, het wisselde elkaar voortdurend af. Het was verschrikkelijk moeilijk. Vorig jaar ben ik weer, steeds afgewisseld door haar schoonouders, maanden in het huis van mijn dochter geweest omdat zij opgenomen was en er voor de kinderen gezorgd moest worden, opnieuw een donkere tijd vol verdriet en pijn en als moeder zou je het liefste alle pijn voor je kind en voor je kleinkinderen wegnemen, maar dat kun je niet.

Mijn dochter en schoonzoon waren gek op elkaar, met de kinderen samen vormden ze een heerlijk gezinnetje en och hóé had ik het ze gegund om samen oud te mogen worden… De realiteit van nu is dat het nog steeds erg moeilijk is, dat mijn dochter en de kinderen nog zoveel verdriet hebben en zo verschrikkelijk naar hun man en papa verlangen. Aan de ene kant zijn we dankbaar dat Matthijs bij de Here thuis mag zijn, dat zijn lijden voorbij is, dat hij daar is waar hij zo naar verlangde, maar aan de andere kant zijn daar Stefanie, Boaz en Noa die zoveel verdriet hebben. Het is heel dubbel en op het moment dat ik die regels van dat lied opving moest ik zo aan Matthijs denken. Stefanie is pas 29 en het is heel goed voor te stellen dat er op een moment een nieuwe man in haar leven komt. En met die gedachte kwamen die woorden bij mij binnen en overvielen me want dit waren de dingen die Matthijs voor zijn Stefanie deed, met zoveel liefde.

Door dit soort dingen merk ik aan mezelf dat ik in de afgelopen jaren de tijd niet heb gehad om aan mijn eigen verdriet toe te komen. Ik heb het in de wacht gezet omdat ik er moest zijn voor Stefanie en de kinderen en ik ben ook blij dát ik dat gedaan heb. Maar nu merk ik dat ik zelf bezig ben met een stukje rouwverwerking. De pijn en het verdriet dat dit teweeg brengt is moeilijk, het brengt je terug in de tijd en eigenlijk wil je die pijn niet voelen maar het vraagt geen toegang, het is er gewoon en door ervaringen in het verleden weet ik dat het ook goed is om het dan maar toe te laten, het hoort ook bij de verwerking. Als je dan alle dingen weer overdenkt is het allemaal nog zo vers en dichtbij, maar als je er té diep in gaat word je mee naar beneden gezogen en ik weet (ook uit ervaring) dat het beter is om dan heel bewust deze pijn in de handen van de Here God over te dragen. Het is een keuze om dat te doen, geen gemakkelijke keuze, het is soms een gevecht om zover te komen, maar voor mij is het de enige juiste keuze die ik in zo’n situatie kan maken. En zo heb ik ook deze pijn en dit verdriet bij de Here God gebracht en Hem gevraagd Zijn vrede en Zijn rust in mijn hart te leggen. En Hij heeft dat gedaan.

Zo’n liefdevolle Vader is de Here God, als ik dit opschrijf en aan Hem denk komen opnieuw de tranen. Tranen van liefde en dankbaarheid omdat ik Zijn kind mag zijn. En mijn gebed is vandaag voor Stefanie en voor alle andere mensen die pijn hebben, die verdriet hebben, die geliefden verloren hebben en in diepe rouw gedompeld zijn. Ik bid dat je de kracht zult hebben om omhoog te kijken, de kracht om je pijn en je verdriet bij Vader God uit te huilen en het bij Hem te laten, en dan bid ik dat ook jij die rust en die vrede mag ervaren die Hij ervoor in de plaats wil geven. Dan wil ik eindigen met mijn eigen versie van die paar regels die ik vandaag opving. Die regels zijn voor jou:

I know He will send you flowers

I know He will hold your hands,

I know He will give you all His hours

He uses every chance.

Ik wens je Vaders zegen toe, Zijn rust en Zijn vrede, Zijn liefde en Zijn warmte. En ik bid dat je Zijn armen om je heen mag voelen en Zijn stem mag horen die jou vertelt hóéveel Hij van je houdt!