Sommige dingen die zo vanzelfsprekend kunnen lijken blijken in werkelijkheid toch weleens ietsje anders uit te pakken…tenminste… bij mij dan…:-)

Vrijdag was er een stuk van een kies afgebroken en pasgeleden was dat ook al gebeurd met een andere kies. Toen ik een afspraak wilde maken moest ik nog een paar weken wachten voor ik aan de beurt was dus gistermorgen belde ik vrij relaxt op om een afspraak te maken. Tot mijn schrik kon ik binnen een kwartier al terecht en aangezien de tandarts in dezelfde flat zit als waar ik woon was dát op zich geen probleem en ach, mijn gedachte was: dan ben ik er maar vanaf. Jaja…

Ik begaf mij op weg en eenmaal daar aangekomen nam ik in de wachtkamer plaats. Na enkele minuten stak de tandarts zijn hoofd om de deur en zei me dat het nog even ging duren want de technieker (’t is een Belg) voor de stoel was nog even bezig. Oké, tot zover nog geen probleem. Ik zat maar helemaal alleen in de wachtkamer en het gesprek in de spreekkamer drong tot de wachtkamer door. Ik hoorde de monteur zeggen: “Kijk dan, hier zijn de gaten gewoon in gevallen” en even later: “hier onder de zitting hoort het een ronde schijf te zijn en moet je eens kijken hoe het eruit ziet, hoe oud is de stoel?” Oeps, slik, help!!! De tandarts gaf mompelend, en voor mij onverstaanbaar, antwoord (ja, hij wist natuurlijk dat ik in die wachtkamer zat).

Onderwijl had ik al hele mr. Bean achtige scenario’s in mijn hoofd van alles wat er tijdens de behandeling mis kon gaan. De monteur vroeg of de tandarts een onderhoudscontract had, nee dat had hij niet (dat hoorde ik dan weer wel, hahaha) en vervolgens zegt de monteur: “Tja, het systeem lekt behoorlijk hoor, en het is nu maart en in februari ben ik ook al geweest……” De tandarts mompelde nog iets wat ik wederom niet verstond en even later vertrok de monteur. Nu werd de deur van de wachtkamer geopend en de tandarts nodigde mij vriendelijk uit binnen te komen en plaats te nemen… du-uh. Ik had mijn jas nog aan en mijn telefoon en sleutels zaten in mijn zak en die wogen best zwaar dus ik heb eerst die jas uit gedaan, dat scheelde in gewicht zo overlegde ik bij mijzelf, en vervolgens ben ik héééél voorzichtig op een puntje van de stoel gaan zitten en ben zachtjes naar achteren geschoven, wachtend op de klap die mij met stoel en al naar de bodem zou doen zinken maar vooralsnog hield ‘ie me. Op een gegeven moment pakte de tandarts zijn boor, en die dingen zijn behoorlijk zwaar, en liet hem uit zijn handen vallen bovenop mij. Gelukkig niet op mijn tanden (die natuurlijk in mijn opengesperde mond een gemakkelijk doelwit waren). Daarnaast had hij me ook een verdoving gegeven die echt totaal niet gewerkt heeft, zelfs niet achteraf, maar uiteindelijk heb ik het overleefd hoor, ach ja het leven is soms hard

Dit hele gebeuren deed me wel denken aan een andere keer dat ik bij de tandarts kwam. Ik had een afspraak en nog voor ik de wachtkamer inging hoorde ik al een kind, dat in de behandelkamer was, gillen en roepen: néé, néé, ik wil niet meer. En iedere keer hoorde ik de tandarts zeggen, dit is echt de laatste keer, waarop het kind dan weer au, au, au riep en nog harder huilde, en op een gegeven moment hoorde ik de tandarts zelf, heel hard au roepen, waarschijnlijk had het kind hem gebeten. Voor het kind was dit geen leuke ervaring, want je hebt misschien al pijn van die gaatjes en dan doet de tandarts je nóg meer pijn, maar uiteindelijk wordt het gebit er wel beter van en zal deze behandeling haar bewaren voor latere pijn en een slecht gebit. Het is gewoon nodig om regelmatig je gebit te laten controleren en bijhouden.

Ook in de natuur is regelmatig onderhoud nodig, neem bijv. vruchtbomen, deze worden geplant en als ze dan net een beetje leuk in de takken en bladeren komen te zitten, worden ze gesnoeid, en ik heb me zo eens bedacht, als een boom kon spreken,dan zou hij ook vast protesteren. Maar ook dat snoeien is nodig, zodat de boom sterker wordt en mooi vrucht gaat dragen, als je zo’n boom maar zou laten groeien, dan zou alle kracht die hij heeft in al die takjes en blaadjes gaan zitten en zou hij geen kracht meer over hebben voor behoorlijke vruchten en áls er dan al vrucht aan zo’n boom komt heeft hij geen kracht genoeg om het vast te houden, te “dragen”. Wat ik wel mooi vind is dat deze bomen een bepaalde tijd hebben waarin ze gesnoeid kunnen worden, dat kan niet zomaar in het wilde weg, die bomen worden gesnoeid op het moment dat de groei even stilstaat, en dat is nodig, want als je die boom middenin zijn groei- en bloeiseizoen zou snoeien, dan zou hij “doodbloeden” m.a.w. al zijn sappen zouden via de geamputeerde takken wegvloeien.

In Johannes 15:1 en 2 daar zegt de Here Jezus: Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de landman. Elke rank aan Mij, die geen vrucht draagt, neemt Hij weg, en elke die wel vrucht draagt, snoeit Hij, opdat zij meer vrucht drage. 

Wij kunnen ook weleens in ons leven zo’n tijd hebben dat de groei een beetje stil staat, een tijd dat alles wat moeizaam gaat en dan lijkt ineens wel álles mis te gaan en we hebben verdriet, want we hébben het al zo moeilijk en om dan nóg meer moeite te hebben, dat kunnen we haast niet verdragen en soms heb je de neiging om, net als dat kind bij de tandarts, te gaan “bijten”, God de schuld te gaan geven en Hem min of meer, ter verantwoording te roepen. Maar het is de bedoeling dat we door deze tijd heen, tóch geworteld en gegrond in Hem blijven, onze hoop en ons vertrouwen in Hem blijven stellen. Ooit kreeg ik eens een kaart en daar stond op: “Heer, al begrijp ik U niet, ik vertrouw U wel” En dat vind ik een mooie spreuk, soms kunnen we de dingen niet begrijpen, maar ook dan mogen we erop vertrouwen dat God álles weet en álles ziet en dat Hij álle dingen uiteindelijk kan gebruiken om ons steviger en standvastiger te maken. En mijn ervaring is dat het soms inderdaad heel moeizaam en zwaar kan gaan, maar nog nooit, nog niet ene keer heeft de Here God mijn vertrouwen beschaamd!

Morgen wil ik even terugkomen op die kaart die ik kreeg en in welke situatie dat was, een verhaal van Gods nabijheid en wonderen