Dat is een vreemde gewaarwording. Je zit gezellig Everybody dance now te kijken, bakje pelpinda’s op je schoot, en midden in een dans valt ineens alle stroom uit. Alles was in één keer echt aardedonker, geen hand voor ogen kon ik zien. Ik had nog één pelpinda in mijn bakje dus die heb ik op de tast nog eerst maar even opgegeten, hahaha. Maar ik had net een whatsappje gekregen dus had mijn telefoon nog bij de hand en daar zit een zaklamp functie op. Die heb ik aangedaan en ben toen op zoek gegaan naar een echte zaklamp (die ik gelukkig net pasgeleden gekocht had). Toen richting de meterkast, maar daar leek alles in orde te zijn. In eerste instantie dacht ik dat het alleen in mijn huis was omdat ik door het raampje in mijn voordeur zag dat er in de hal van de flat nog wel licht brandde. Maar toen ik de hal in ging bleek dat dat waarschijnlijk noodlampen zijn want de meeste lampen waren uit, de twee gangen links en rechts waren aardedonker, de automatische deuropener deed het niet en de hele flat was donker. Tja, dan maar terug naar binnen en wachten tot het weer licht wordt. Het enige dat het nog deed was mijn mobiel en het mobiele internet op de mobiel.

Ik zat daar in het aardedonker, want ik wilde de batterijen van de zaklamp zoveel mogelijk sparen, je weet nooit hoelang je ze nodig hebt. Kaarsen had ik niet aan gedaan dus ik zag echt helemaal niets. En ik bedacht me dat het eigenlijk best heel bijzonder was dat ik helemaal niet bang was. Niet toen het licht uitviel, en ook niet nu ik daar zo in het donker zat. Dat is nog wel heel anders geweest hoor, vroeger was ik echt heel bang in het donker, maar nu was ik volkomen op mijn gemak. Er was rust, rust en vrede in mijn hart en in mijn huis en dat realiseerde ik me heel sterk op dat moment. Ook mijn trouwe maatje Simon bleef heerlijk in zijn mandje liggen en zo zaten we met z’n tweeën in alle rust bij elkaar, en eigenlijk genoot ik best wel van die rust, zelfs in het aardedonker, ik wist dat het de vrede van de Here God was die voor die rust zorgde en automatisch komt mijn hart dan in gesprek met Hem, dat is zo mooi.

Ik bedacht me hoe vanzelfsprekend we de dingen toch nemen, lekker de verwarming aan, even koffie zetten, tv kijken, stukje achter de computer schrijven, muziekje erbij, een koel drankje uit de koelkast of een voorraadje in de diepvries, maar op het moment dat dan de stroom uitvalt werkt er helemaal niets meer, dan kun je de meest mooie en dure apparaten in je huis hebben maar dan heeft dat op zo’n moment absoluut geen enkele waarde. Ze doen niet waarvoor ze bedoeld zijn…

Dat deed me denken aan dat Bijbelgedeelte I Cor. 13:1-8a: Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak,maar had de liefde niet, ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal. Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette,maar ik had de liefde niet, ik ware niets. Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets. De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen, zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe. Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid. Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij. De liefde vergaat nimmermeer.

Als ik dit bijbelgedeelte lees, en het is een gedeelte dat de meesten heel goed kennen, dan zie ik dat de liefde zoals de Here God die bedoeld heeft, zoveel inhoudt. Als we al die bovengenoemde punten voor onszelf eens zouden opschrijven, en afstrepen hoeveel wij persoonlijk ervan in de praktijk brengen, zouden er dan nog veel overblijven op ons lijstje?

Het is net als met de apparaten in mijn huis, stuk voor stuk kunnen ze heel waardevol zijn, maar zonder die stroom, die door het snoer naar het apparaat loopt, is het apparaat waardeloos. Zo is het ook met ons, we kunnen nóg zo mooi praten, nóg zulke goede ideeën hebben, nóg zo lief en aardig overkomen maar als die echte, onbaatzuchtige liefde er niet is, dan is het waardeloos!

Ikzelf ben heel fijngevoelig als het erom gaat of mensen écht geïnteresseerd zijn in mij en in wat ik zeg, of dat ze alleen maar ja en nee knikken of zeggen en ondertussen niet echt luisteren. Ik merk dat, of het nou in een persoonlijk gesprek is, of door de telefoon, je merkt dat gewoon. Niet altijd zeg ik daar iets van maar ik merk het wel degelijk. En zo merken anderen dat ook als ikzelf niet goed zou luisteren, als ikzelf niet echt geïnteresseerd ben, of me er gemakkelijk vanaf wil maken.

In mijn werk in de verslavingszorg heb ik zó diep de liefde van de Here God voor de mensen mogen ervaren en het is mijn verlangen dat ik díé diepe en echte liefde mag voelen voor een ieder en dat ik die ook mag uitdragen in wat ik zeg, wat ik doe en wat ik uitstraal. Maar ik weet ook dat ik daar nog maar al te vaak in tekort schiet. Toch is het de wens van mijn hart dat dat meer en meer zichtbaar en voelbaar mag worden door mij heen naar anderen toe. Maar dat kan alleen als ik aangesloten ben op de bron waaruit ik datgene kan putten dat nodig is bij alles wat ik doe, de liefde, Zijn liefde!

Ik ben er nog niet, maar ik ben er wel bewust mee bezig en als ik dan met mijn gedachten op dit punt ben aangeland gaat de stroom weer aan, er brandt weer licht, en mijn gesprek met de Here God eindigt met een gebed: “Trouwe Vader in de hemel, ik wil graag met een open en eerlijk hart naar mezelf kijken in het licht van dit Bijbelgedeelte en dan is het verlangen van mijn hart dat ik die edele, onbaatzuchtige liefde die van U komt, meer en meer de ruimte zal geven in mijn leven. Maar wilt U mij helpen om daarvoor alles wat dat in de weg staat op te ruimen. Ik hou van U Vader!”