Het is bemoedigend om te weten dat als we God toelaten in het diepst van ons verdriet dat Hij precies weet wat de pijn is die we hebben en dat Hij met ons mee kan voelen… zomaar een dooddoener? een loze uitspraak?

Wat ik hier schrijf zijn zomaar mijn eigen menselijke gedachten hoor, maar als God ons schiep naar Zijn beeld en Zijn gelijkenis, en wij hebben zoveel verschillende emoties, zou Hij die zelf dan ook niet hebben?  Ging alles bij Hem vanzelf? Nee, en door me hierin te verdiepen werd ik zó diep ontroerd en wilde ik hier een klein beeld van mijn gedachten schetsen:

Zo zag ik in gedachten Vader God, zittend aan een grote tafel. Voor Hem lag, op die tafel, een groot vel papier… blanco. Overal in het vertrek lagen in elkaar gefrommelde proppen waarop Hij begonnen was met Zijn plan, maar telkens weer had Hij ze verfrommeld en weggegooid. Nee!! Hij kon het niet! Niet Zijn Zoon! God begon het lege vel te beschrijven, een nieuw plan om de redding van ons allen te bewerkstelligen, maar weer moest Hij het weggooien want ook dit plan had geen kans van slagen.

Opnieuw lag er een blanco vel voor Hem op tafel, Hij keek ernaar, Hij keek ook naar Zijn Zoon die bij Hem in het vertrek was. De Zoon zei geen woord maar Hij wist waar Zijn Vader mee bezig was en toen de Vader naar Hem keek, met een smartelijke en wanhopige blik in Zijn ogen, knikte de Zoon Hem liefdevol en bemoedigend toe, toe maar papa… Vader God brak, Hij legde Zijn hoofd op Zijn armen en huilde wanhopige tranen die diep uit zijn ziel leken te komen. De Zoon legde Zijn hand op Vaders hoofd en streelde zijn haren. Hij pakte de pen die op de tafel lag en begon op het lege vel te schrijven: Maria, Eduard, Anja, Kevin, Tom, Nina, Els….

Vader God tilde Zijn hoofd op en zag wat Zijn Zoon schreef, Hij werd stil en volgde met Zijn ogen de regels met namen die de Zoon maar bleef schrijven en Hij wist dat het moest gebeuren. Hij rechtte zijn rug en nam de pen aan die de Zoon Hem voorhield, en zo ontstond er op dat vel met al die namen “Het” plan tot redding. Een papier dat hobbelig was omdat het doordrenkt was van de tranen die Vader God erboven gehuild had. Het waren niet alleen tranen van verdriet, het waren ook tranen van ontroering en ontferming omdat Hij bij elke naam op dat papier een mensenkind op Zijn netvlies had gehad, Hij kende ze allemaal en wist alles wat er in hun levens speelde en ook alles wat hen bezighield. Hij kende de diepste diepten van hun hart, Hij herinnerde Zich hoe Hij ieder van hen in Zijn handen had gehad, ze had gevormd in de schoot van hun moeder. Ja, voor deze kostbare mensen moest Hij Zijn plan gereed maken.

Het was een gebroken man die een poos later achter de tafel vandaan kwam, dit had Hem álles gekost. Hij liep naar Zijn Zoon toe en overhandigde Hem het plan. De Zoon las het en zei: “zo zal het gebeuren Vader”. De Vader kon niets zeggen, Hij huilde opnieuw en sloeg Zijn armen om Zijn Zoon heen: ” Jongen, Mijn jongen, ik kán je niet laten gaan, ik houd zóveel van je” . Ook de Zoon had het moeilijk, maar Hij maakte zacht de handen van Zijn Vader los … en Hij ging!

Op dat blanco vel papier schreef de Zoon mijn naam en de jouwe. Mijn hart gaat uit naar deze Vader, een Vader die met ons mee kan voelen in ons verdriet en in onze pijn…

Als jouw hart vol van pijn is, als jouw hart is gebroken van verdriet, dan mag je weten dat er een Vader is die met je meevoelt, een Vader die je begrijpt en die niets liever wil dan jou koesteren en vertroosten. Hij wacht op je, toe maar, ga maar ❤️