Soms kunnen er dingen in ons leven gebeuren die een enorme impact op je kunnen hebben. Op zulke momenten kan het lijken dat zelfs gebed niets meer doet, dat je net zo goed niet hoeft te bidden. Je maakt zulke moeilijke dingen mee en kunt dan het gevoel hebben verdoofd te zijn, alsof er een stukje bevroren is in je hart.

Ik ken dit ook uit mijn eigen leven, zoals in de tijd dat mijn schoonzoon ziek was en overleed. Er was zoveel gebeurd, zoveel verdriet en pijn in ons leven gekomen dat alles gewoon zo ver weg leek, zo zinloos. Maar toch, aan de andere kant heb ik al zo dikwijls Gods trouw en goedheid mogen ervaren dat ik dát niet echt kwijt was, ik voelde het gewoon even niet. Je zou kunnen zeggen dat het op de achtergrond van mijn leven terecht was gekomen maar langzaam maar zeker kwam dat ook weer terug en toen heb ik een gedicht gemaakt dat mijn gevoel verwoordde:

Mijn hart heeft haast geen kleuren meer,
wat rest is slechts een schaduw,
een schaduw van herinnering
aan de kleuren van weleer…….

Die mooie warme kleurenpracht.
waar is die toch gebleven,
en waarom zijn die kleuren
minder sterk dan ik ooit dacht?

;k Herinner mij het diepe rood,
zo vurig en zo warm,
het zachte blauw, het zonnig geel,
van een kracht intens en groot.

Mijn hart is door de strijd verwond,
gehavend en geschonden,
de aanval was uitputtend fel
ofschoon ik hem doorstond.

Het lijkt alsof ik ben verdoofd,
en elke kleur mij is ontnomen,
door de scheuren in mijn hart
ben ik geënterd en beroofd. 

Maar door die waas, die grijze mist,
gloort licht en hoop naarbinnen,
want ik ontdek een nieuwe laag
waarvan ik het bestaan niet wist.

Mijn Vader God, Heer van mijn leven,
heeft immers hoogst persoonlijk
ieder stukje van mijn hart
een eigen kleur gegeven.

Ik hef mijn ogen op naar boven,
herinnering wordt opnieuw realiteit,
God zelf gaf mij Zijn kleurenpracht
die niemand ooit kan roven!

Wat God creëert houdt eeuwig stand,
aan Hem geef ik mij over,
Zijn liefde raakt mijn wonden aan,
Hij houdt mijn leven in Zijn hand!

Je zou die periode kunnen vergelijken met een boom. In het najaar verdorren de blaadjes en als er dan een storm komt vallen ze van de boom af. In de winter zijn de takken kaal en leeg, het lijkt alsof er geen leven meer in de boom zit, maar de wortels zijn het die de boom sterk maken en als er dan een nieuwe lente komt komen er nieuwe knopjes aan de boom, nieuwe blaadjes en nieuwe vrucht. De goede tijden van ons leven moeten we gebruiken om onze wortels in de Here God te verdiepen zodat wanneer er stormen komen, wij stevig blijven staan en dan kunnen we weleens buigen, maar nooit breken!

Wat er ook in ons leven gebeurt, we kunnen niet veiliger en beter op onze plaats zijn als in Gods hand, voor mij is dat de allerbeste plek die ik me kan bedenken. De Here God is de Koning van mijn leven, Hij is mijn houvast, mijn hoop, mijn toevlucht, mijn schuilplaats, mijn kracht, de bron van mijn leven! Hij is getrouw en goed, bij Hem vind ik rust en vrede voor iedere dag. Hij laat ons nooit alleen, geen enkele dag, geen moment, geen seconde!

Met onze hand in Gods hand vinden we houvast op de weg die voor ons ligt.