Vandaag is het voor nabije familie een hele moeilijke en verdrietige dag. Een dag waarop een dierbaar iemand wordt begraven en een dag waarop we als familie heel erg met hen meeleven en voor hen bidden. Bidden voor kracht, voor vertroosting en Gods nabijheid! Een moeilijke dag, een dag van gemis en tranen, maar ook een dag waarop dwars door de tranen heen er dankbaarheid is omdat deze dierbare persoon wist waar haar “thuis” was, bij Vader God!

Gisteravond moest ik er zo aan denken dat wij, Gods kinderen, zo bevoorrecht zijn. We hoeven er niet tegenop te zien als het leven hier op aarde eindigt, we mogen weten dat het geen einde is, maar juist een begin van een nieuw en véél beter leven. Wát een uitzicht hè? Hoe geweldig! Door dit soort dingen mee te maken ga je wat meer nadenken over de toekomst, en hoewel we vol plannen kunnen zijn is er toch maar één die de regie over ons leven in handen heeft, en dat is de Here God. Hij kent elke minuut van ons leven, Hij weet wat is geweest, wat er nu is, en ook wat er nog zal komen. Wij weten geen seconde van onze toekomst, behalve één ding, en dat is dat ons een eeuwig leven wacht bij Vader thuis. Dáár zijn we naar op reis en dáár mogen we eenmaal komen, bij de poort die ons toegang geeft tot dat eeuwige leven. Hoe heerlijk is het dan om Vader God te horen zeggen: “Welkom Mijn kind, Ik heb je al verwacht, wat ben ik blij dat je bent thuisgekomen” Zó was het toen deze dierbare persoon thuiskwam en zó zal het zijn wanneer wij eenmaal bij Vader thuis mogen komen.

En als we dan straks in Uw huis
voorgoed mogen binnenkomen,
wanneer Uw liefde en Uw licht
daar op ons af komt stromen,
dan vangt U zelf, o Heer, ons op
in Uw uitgespreide armen,
dán vindt onze ziel echt rust
en zult U zélf ons hart verwarmen.