Het is zo dat wij geneigd zijn om een onderscheid te maken tussen verslavingen die echt erg zijn en verslavingen die “wel meevallen” en dus half zo erg zijn. Eén ding wil ik hier duidelijk maken, “omschuldige” verslaving bestaat niet! Iedere verslaving hoe groot of hoe klein ook, ( in onze eigen ogen), zal absoluut schade brengen, hetzij geestelijk, hetzij lichamelijk. Schade is namelijk de consequentie die onlosmakelijk verbonden is met verslaving. Het klinkt wel hard maar het is de simpele waarheid. Klein voorbeeld, iemand die totaal verslaafd was aan zijn telefoon en het sms”en, vrij onschuldig toch? maar op den duur lag zelfs ’s nachts het ding op zijn kussen en ook onderweg in de auto, tijdens het rijden, kon hij het niet laten er zijn aandacht op te houden en ermee bezig te zijn, het gevolg? een ongeluk waarbij hijzelf om het leven kwam en hij ook een ander de dood injoeg… hoe dikwijls denk je, ach het kan geen kwaad.

Wat belangrijk is om te weten, om te beseffen, is dat in de eerste plaats de Here Jezus ons niet tot slaven heeft gemaakt, dit wordt echt benadrukt in Rom 8:15 en wanneer wij dus op de ene of andere wijze ergens aan verslaafd zijn dan betekent dat dat wij een slaaf zijn geworden van de vijand, de duivel. Hij is degene die slaven maakt. Daarom bestaat er dus geen onschuldige verslaving. Daarbij komt nog dat wij, net als Adam en Eva, uit vrije wil zélf gekozen hebben om een slaaf van de duivel te worden en als je dus vóór de dingen van de duivel kiest, dan kies je automatisch tégen de dingen van God. Als je het zo zwart op wit leest klinkt het heel cru en ben je misschien geneigd om het wat te relativeren maar ik denk dat wij, en daarmee bedoel ik de kinderen Gods in het algemeen, al veel te veel hebben gerelativeerd in de afgelopen decennia en dat we mede daardoor verworden zijn tot een zwak volk, een zwak lichaam. We hebben de kracht weg laten vloeien, we hebben de Here God gemaakt tot een “moderne God” iemand die met Zijn tijd meegaat, die wel rekening houdt met onze karakters en zwakheden, iemand die af en toe wel een oogje dichtknijpt en die veel dingen echt “niet zo erg” vindt.  En daarbij komt nog dat we de genade hebben omgetoverd tot een soort van alverzoeningssaus. Bij alles waar we op aangesproken worden roepen we dat we niet meer onder de wet maar onder de genade leven. En nogmaals, niet iedereen wil ik over één kam scheren, maar laten we ons niet met een kluitje in het riet laten sturen, laten we ons niet in slaap laten sussen maar open, eerlijk en kritisch zijn naar onszelf. Laten we onszelf niet wijsmaken dat we óndanks zo’n klein verslavinkje toch heus wel goed bezig zijn, dat dénken we wel, maar de bijbel denkt daar heel anders over. Zo kun je bijvoorbeeld in Openbaring 3 lezen dat de Here God het verafschuwt dat men lauw is geworden, “ik spuw je uit Mijn mond” zegt Hij. Lauw, een beetje koud en een beetje heet, een beetje van God en een beetje van de wereld, het kan niet.

De Here Jezus zelf zegt in Matth.6:24: Niemand kan twee heren dienen, want hij zal òf de ene haten en de andere liefhebben, òf zich aan de ene hechten en de andere minachten; gij kunt niet God dienen èn Mammon. Het gaat mij hier om het principe dat niemand twee heren kan dienen, en ja, wie heeft er dan gelijk? de Here Jezus die zegt dat het absoluut niet kan, of wij die denken dat we goed bezig zijn? Zie je trouwens dat er staat dat hij zich aan de ene zal “hechten”? vastzitten?

De Here God wil dat wij met lichaam, ziel en geest Hem toegewijd zijn, en Paulus schrijft daarover in Rom.12:1-2: Ik vermaan u dan, broeders, met beroep op de barmhartigheden Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levend, heilig en Gode welgevallig offer: dit is uw redelijke eredienst. En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.

Morgen nog even verder?