Vandaag kwamen ze weer zo in mijn gedachten en ervoer ik Gods bewogenheid over deze levens…

Op een dag werd er opgebeld naar het werk, er was een  jonge vrouw aan de telefoon, ze had een dringende vraag. Ze lag in het ziekenhuis en was net de dag ervoor bevallen van een zoon. Jeugdzorg was langs geweest in het ziekenhuis en had aangekondigd dat haar zoon direct vanuit het ziekenhuis in kortdurende pleegzorg geplaatst zou worden en dat haar andere kindje, een meisje van 2, bij de grootouders moest blijven waar ze i.v.m. de bevalling tijdelijk gebracht was. Ze mocht niet naar huis en de jonge vrouw en haar partner moesten hulp zoeken voor hun verslaving. Dat was de reden dat ze direct gebeld had.

We hebben de vrouw en haar partner hulp aangeboden, ze vonden het wel jammer dat ze hun kindjes niet thuis mochten hebben maar heel erg eronder lijden deden ze niet. In het begin werkten ze goed mee, kwamen hun afspraken na, kwamen elke week voor een drugstest en zagen er ook de noodzaak wel van in om voor opname te gaan en zo intensief aan hun problemen te werken. Ze wilden hun kinderen dolgraag thuis hebben, maar van lieverlee verdween de motivatie, werd de behoefte aan de middelen te groot en lieten ze meer en meer verstek gaan. De kleine jongen kwam in langdurende pleegzorg en ging dus naar een ander adres, en de kleine meid bleef bij haar grootouders (van vaders kant). Deze mensen hadden al jaren alles gedaan om hun zoon en zijn jonge gezin te helpen maar ze werden keer op keer op hun hart getrapt en ook naar hen toe werd geen belofte ooit gehouden. De grootouders waren er kapot van maar stonden nu ook met hun rug tegen de muur.

Wat wij konden doen hebben we gedaan, en daarna zijn we voor deze mensen blijven bidden. Ook nu nog bid ik regelmatig voor deze mensen. Ik ken hun namen nog, ik ken de namen van hun kinderen en ik breng ze bij de Here God. Ik weet niet hoe het hen vergaan is, hoe het nu gaat… En nu? Moeten we ze verder maar vergeten? Stoppen met bidden? Ze afschrijven als hopeloze gevallen? Ze wilden immers zelf niet? Nee, voor de Here God bestaan er geen hopeloze gevallen, Hij ziet altijd mogelijkheden daar waar onze mogelijkheden zijn uitgeput, Hij ziet wegen daar waar wij ze niet zien en Hij geeft de moed nooit op!

Deze jonge mensen hadden zo’n triest verleden en de verslaving was niet het grootste probleem, dat lag veel en veel dieper.Van buitenaf lijken de feiten soms zo overduidelijk en brengt het ons misschien tot veroordelende gedachten of uitspraken maar in werkelijkheid kan er zó’n enorme pijn en ellende achter verscholen zitten. Laten wij toch met ontferming bidden voor deze wanhopige mensenkinderen, ook al zijn de dingen voor ons vaak onbegrijpelijk… ik heb destijds een gedicht gemaakt naar aanleiding van deze geschiedenis, dat jonge vrouwtje dat eigenlijk nooit een eerlijke kans had gehad, haar verhaal trof me tot diep in mijn ziel en dat is iets wat ik niet zomaar weg kan schuiven, zij en haar gezin hebben God nodig én ons gebed!

Gebroken bloem.

Bedoeld om te stralen, maar in de knop reeds geknakt,
bedolven onder lasten die op jouw rug zijn gepakt.
Je kon je niet weren, je had geen enkel woord,
en jouw stille schreeuw werd door niemand gehoord.
Nu is het míjn schreeuw, die ik opzend naar boven
omdat ik de moed heb voor jou te geloven.
De Vader die jou heeft bedoeld om te leven,
Hem stuur ik mijn schreeuw, om jou mensen te geven,
mensen die komen in jouw schraal bestaan
en je vertellen wat Jezus ook voor jou heeft gedaan.
Maar bovenal bid ik om armen van liefde,
om handen die strelen en woorden die helen.

Mijn hart is met jou, jij kleine gebroken bloem,
jij kreeg nooit de kans om te bloeien,  geen grond om te groeien,
ik breng je in mijn gebed daar waar liefde is en rust,
en waar Vaders hand je zachtjes oppakt en kust,

Hij heeft je zo lief!