Gisteren heb ik iets geschreven over Openbaring 22: 10-13 en even ter herinnering, daar staat deze tekst: En Hij zeide tot mij: Verzegel de woorden van de profetie van dit boek niet, want de tijd is nabij. Wie onrecht doet, hij doe nog meer onrecht; wie vuil is, hij worde nog vuiler; wie rechtvaardig is, hij bewijze nog meer rechtvaardigheid; wie heilig is, hij worde nog meer geheiligd. Zie, Ik kom spoedig en mijn loon is bij Mij om een ieder te vergelden, naar dat zijn werk is. Ik ben de alfa en de omega, de eerste en de laatste, het begin en het einde. Vandaag wil ik nog een vers verder lezen, nl. vers 14: Zalig zij, die hun gewaden wassen, opdat zij recht mogen hebben op het geboomte des levens en door de poorten ingaan in de stad. Ook hier heb ik al vaker iets over gezegd, maar telkens weer wordt het me zo groot hóé belangrijk deze woorden zijn. Het is een voorwaarde waarvan onze hele toekomst afhangt.

Gisteren heb ik verteld over het inleveren van ons eigen ik, over het belang van een gereinigd en geheiligd leven, en nu gaat het over het wassen van onze klederen, dus opnieuw over het steeds opnieuw reinigen van ons leven, het beleiden van onze zonden en het vragen van vergeving daarvoor. Maar wat me nu zo opviel toen ik opnieuw dit stukje las dat was dat er staat dat wij (wanneer onze gewaden schoon zijn) wij rechthebben op het geboomte des levens én dat we dan door de poorten mogen ingaan in de stad.

Lucas 13:23-24: En iemand zeide tot Hem (de Here Jezus) : Here, zijn het weinigen, die behouden worden? Hij zeide tot hen: Strijdt om in te gaan door de enge poort, want velen, zeg Ik u, zullen trachten in te gaan, doch het niet kunnen. Dit is een heel indringend hoofdstukje en misschien een aanrader om het zelf nog wat verder te lezen. Maar waar het mij om gaat is het volgende: Wat ik zie en hoor om mij heen is een enorme onverschilligheid ten opzichte van de dingen van God. Ten opzichte ook van onze toekomst, onze behoudenis. En hoe komt dat dan? Wel, ik denk dat het ons vaak in vele opzichten te goed gaat. Niet voor niets is er een spreekwoord dat zegt: In de nood leert men bidden. De christenen zijn zachtjesaan aan het inslapen, ach, zo heel nauw nemen we het niet meer, het komt allemaal wel goed. We horen veel te veel en veel te vaak dat God een God van liefde is…………is Hij dat dan niet?? Jawel, natúúrlijk is Hij dat wel, alleen op een andere manier dan dat wij maar al te graag onszelf wijs maken. Het is niet zo dat God wel vanalles door de vingers ziet omdat Hij nou eenmaal weet hoe we zijn en Hij daarvoor begrip heeft zodat we ons niet al te druk hoeven te maken om naar Zijn regels te leven. Hij past zich wel aan ons aan want Hij kent ons immers? En we vragen ons niet meer af of we wel goed zitten wanneer we in de bioscoop of voor de tv de ene vloek na de andere proberen te negeren. We vragen ons niet meer af of het nou wérkelijk wel zo belangrijk is dat we in Zijn woord lezen en dan ook de Heilige Geest vragen om ons wijsheid en inzicht daarin te geven daarin. Och welnee, soms heb je er toch gewoon de tijd niet voor? Dat begrijpt God best hoor. Ja, als er dingen zijn die voor ons belangrijk zijn, dan zijn we in staat om er tijd en ruimte voor te máken, maar als het om de dingen van God gaat? Wel, dan zien we wel of er tijd óver is. Daar doet God heus niet moeilijk over hoor…….toch? Hij is allang blij dát we af en toe eens een keer langskomen……..

Kom op zeg, het wordt tijd dat we wakker worden, dat we ons gaan realiseren dat we te maken hebben met een souverein en heilig God, dat Hij de éérste plaats in ons denken en doen verdient en dat Hij van óns verwacht dat wij ons aan Zijn regels houden. Dat we in ieder geval bezig zijn om daar ons best voor te doen. En dan is Hij zo liefdevol om ons daarin tegemoet te komen door ervoor te zorgen dat we telkens weer onze fouten mogen belijden en ons daarvan reinigen (onze gewaden wassen dus). En ook die reiniging is niet vanzelfsprekend, daar heeft de Here Jezus met Zijn leven voor betaald, het meest liefdevolle en kostbare wat iemand óóit voor ons heeft gedaan, ook daar mogen we best weleens wat meer van doordrongen raken. We zijn veel teveel bezig met ons eigen ik, met al ónze wensen en ónze verlangens, maar wat wil de Here God van ons? Wat zijn Zijn verlangens? Ga het Hem eens vragen, ga het eens lezen en leren uit Zijn boek en doe dan wat de Here Jezus daar in Lucas zegt, ga de strijd aan, de strijd éérst in je eigen leven.

Ook voor mezelf spreek ik deze woorden, óók ik moet de strijd aanbinden tegen al dat lakse gedrag, al die onverschilligheid en al die geestelijke luiheid. En misschien vind je dit harde woorden, prima! Het zijn inderdaad harde woorden, en ik hoop ook hard in de zin van “luid” want van een zachte  fluistering wordt niemand wakker en dat is nou juist wél de bedoeling. Toen de maagden in slaap gevallen waren werden ze ook wakker van een roep, en vijf van hen hadden olie in hun lamp en zij konden de bruidegom tegemoet, vijf van hen hadden dat niet en zij moesten buiten blijven staan, ze waren alsnog olie wezen kopen maar het was te laat. Och, waren ze toch maar eerder wakker geworden en hadden ze toch maar meer tijd gehad……Wakker worden jongens………..de Bruidegom komt eraan……..en nóg is er tijd……….

Een beetje lachend, maar toch zeker
vertel ik anderen van mijn reis,
een reis naar Vader in de Hemel
maar ‘k vergeet soms eventjes de prijs.
Want heus, er valt iets te betalen
geheel gratis is het niet
het kost mij heel mijn eigen ik
en dát zorgt soms wel voor verdriet.

                                         Ja, zo schreef ik dit gisteren
en wat vind ik vandaag?
Heb ik er dingen bijgeleerd?
want dat is echt mijn vraag.
Ik wil niet langer slapen
niet lui zijn en niet laks,
ik wil graag ingaan door die poort
    en mijn Vader ontmoeten straks.