Gistermorgen in de dienst werden we opgeschrikt door de mededeling dat één van de gemeenteleden in de afgelopen week overleden was. Het was een vrouw van slechts 38 jaar oud. Doordat ik nog niet zo heel lang in deze gemeente kom, wist ik wel dat zij ernstig ziek was geweest, maar de laatste maanden kwam ze weer in de dienst en nog zelfs twee zondagen geleden was ze er nog en ik had er geen idee van dat het zo slecht met haar ging. Ik ben er erg van geschrokken, ook het feit dat ze een dochtertje van misschien 11 of 12 jaar oud achterlaat is heel erg verdrietig. Toen de voorganger het bekendmaakte zei hij dat er soms momenten kunnen zijn dat je de dingen helemaal niet meer begrijpt, dat je God niet meer begrijpt. Dat je boos en opstandig kunt zijn. En ik dacht eraan dat er zoveel vragen overblijven, waarom moest dit gebeuren, waarom werd ze niet genezen, er is zoveel gebed omheen geweest, ze had zo’n vast vertrouwen op God, en waarom moet zo’n jong meisje zonder moeder achterblijven…………..vragen waar niemand een antwoord op heeft…. of geeft. Vragen die de moeder van deze vrouw in haar hart heeft, vragen die de dochter van deze vrouw in haar hart draagt, vragen die zó herkenbaar en begrijpelijk zijn, vragen die we God mogen voorleggen, maar Hij heeft zo Zijn eigen antwoord, een antwoord aan de moeder en de dochter en aan een ieder die worstelt met eenzelfde soort pijn of verdriet………..

Waarom…….?

Waarom o God, moest dit gebeuren
waarom greep U niet machtig in,
elke roep bleef onbeantwoord,
wat heeft dit alles toch voor zin?
Dit kan toch nooit door U bedoeld zijn?
dus wáárom liet U het tóch toe?
de pijn, ’t verdriet, de machteloosheid,
al het strijden, ’t maakt een mens zo moe.

Ik weet wel dat dit niet Uw wil was
maar wél kneep U een oogje dicht,
U bent almachtig, U kon helpen,
zocht men vergeefs Uw aangezicht…………?
Of dient dit alles toch een doel
iets hogers dan wij kunnen zien?
Is er een reden voor zoveel ellende,
bestaat er toch een plan…..misschien?

Mijn kind, Ik ken toch ál je vragen,
Ik zie je tranen, Ik voel je pijn,
En Ik beloof je, jou te dragen
en élk moment dichtbij te zijn.
Ik kán je nu geen antwoord geven
daarvoor is het nog wat te vroeg,
maar wéét dat Ik onze geliefde,
in Mijn armen, Mijn huis binnendroeg.

Soms blijft er zóveel onbegrepen,
en ’t leven lijkt zo hard en wreed,
want jij blijft achter in de kilte
terwijl Ik stil was, en niets deed.
Mijn pijn en Mijn verdriet is peilloos,
omdat Ik niets verklaren kan,
het enige dat Ik je kan zeggen:
Ik was erbij, Ik weet ervan……..

Denk je dat je nog kúnt geloven
in Mijn liefde en Mijn trouw?
Mag Ik Mijn liefdevolle armen
opendoen, speciaal voor jou?
En mag Ik dan tegen je zeggen:
Mijn kind, Mijn lieverd, kom bij Mij
en wát je voelt en denkt en meemaakt,
Ik weet álles…….Ik ben erbij……….!