Vandaag is mijn jaar vol. Vorig jaar ben ik op 2 november begonnen met elke dag een stukje te schrijven en eigenlijk is het toen als een uitdaging begonnen. Maar ik moet zeggen dat ik in het afgelopen jaar veel dingen heb geleerd, veel kennis heb opgedaan en zeker niet in de laatste plaats, ook zelf zeer gezegend ben door de dingen die ik geleerd heb. Ik heb vorig jaar de beslissing genomen iedere dag om zes uur op te staan en het eerste uurtje van mijn dag aan de Here te wijden, te bidden, mijn bijbel te lezen en ik kan niet anders zeggen dan dat het een goede beslissing was, dat ik het een goed en mooi begin van mijn dag vind zodat ik nu niet anders meer zou willen. Ik heb vorig jaar gezegd dat ik wilde proberen om het jaar vol te maken, maar ik had er zo mijn twijfels over. Toch ben ik nu dan écht een jaar verder en heb ik het afgelopen jaar geen dag overgeslagen en iedere dag een stukje op de site gezet, waarvoor alle eer aan de Here, want van mijzelf heb ik niets te brengen. Daar zit ook niemand op te wachten, geloof me

Eigenlijk had ik me voorgenomen om te stoppen als het jaar vol zou zijn. Maar ik heb gezien dat er steeds meer mensen zijn die dagelijks de site bezoeken om het stukje te lezen. Dat vind ik mooi en ik hoop dat het voor velen ook echt tot een zegen mag zijn. Ik moet zeggen dat ik niet echt de vrijmoedigheid heb om er nu abrupt mee te stoppen. Dat zal ik dan ook niet doen. Echter is het wél zo dat ik momenteel door de sociale dienst achterna wordt gezeten om me aan het werk te krijgen. Vanaf het moment dat ik alleen ben komen te staan, heb ik altijd het voorrecht gehad om bij de kinderen thuis te mogen blijven. Zo waren er elke keer weer andere redenen waardoor men mij dan vrijstelling gaf van de arbeidsplicht. Ik ben de Here daar zeer dankbaar voor, want het gaf mij de mogelijkheid om er altijd voor de kinderen te zijn. Iets wat ik zeer belangrijk heb gevonden. Inmiddels zijn de regels aangescherpt en moet iedereen weer in het arbeidsproces teruggeplaatst worden, dus ook ik. Ik heb vandeweek al een paar gesprekken gehad en ben ook toegewezen aan een reïntegratie-coach, die mij moet begeleiden in het vinden van passend werk. Dus momenteel is de toekomst wat dat betreft nog onzeker.

Daarom kan het misschien best weleens gebeuren dat ik in de toekomst wat minder tijd zal hebben om elke dag een stukje te schrijven. Want hoewel dat in het begin om zes uur ’s morgens werd geschreven, is het van lieverlee een wat uitgebreider en soms ook dieper stukje geworden, waar ik best veel tijd in steek, en waar ik dan ook zowél ’s morgens vroeg alsook overdag, een poos mee bezig ben. In de eerste plaats in gebed, want zoals gezegd, de inspiratie moet toch van de Here komen. En dan is het zo dat je er echt je gedachten bij moet houden. Concentratie en ook de juiste motivatie is nodig. Dat is best weleens moeilijk, want net als ieder ander heb ik óók mijn tegenslagen, mijn problemen of verdriet of wat dan ook, waardoor mijn gevoel er dan soms helemaal niet naar is om een stukje te schrijven. Op zo’n moment moet ik er bewust voor kiezen om daar niet in mee te gaan, maar juist mijn hoofd op te heffen naar de Here, mijn blik en mijn hart op Hem te richten en wanneer ik dát doe, dan merk ik ook dat Hij mij daarin helpt en zegent. Wat is onze Here toch liefdevol en trouw hè?

In ieder geval blijf ik elke dag om zes uur opstaan, en blijf ik om inspiratie bidden en van daaruit mijn stukjes schrijven. Wat dat werk betreft, ik héb al een “Baas” en Hij zal wel zorgen dat alles in goede banen wordt geleid. Daar vertrouw ik volledig op. Zoals een lied het zegt: “Wat God doet, dat is welgedaan”. Als ik alle dingen in Zijn handen leg én laat, dan zal Hij overal voor zorgen en dan mag ik ook weten dat het goed is, of ik nou wél een baan krijg of niet.