Stel je eens voor, je leert iemand kennen, en in het begin ga je een keertje een wandelingetje maken, of een kopje koffie ergens drinken en na een tijdje wordt je verliefd. En dan ga je elkaar vaker zien, je praat met elkaar, je deelt dingen met elkaar, je ziet elkanders zwakke punten, maar ook elkanders sterke punten.
En mettertijd leer je elkaar steeds beter kennen, je krijgt samen een relatie.
En je verandert hierdoor ook, je gaat naar elkaar toegroeien.

Hoe zit dat eigenlijk met ons? Zijn wij veranderd sinds we tot bekering gekomen zijn? En wat nog belangrijker is, vinden anderen dat ook?

Efeze 4:20 zegt: Maar gij geheel anders, Gij hebt Christus leren kennen.

Wij hebben Christus leren kennen, maar is het alleen bij een vluchtig kennen gebleven? Of is er meer uit voortgekomen?
Hebben wij een echte relatie met Hem? Brengen we tijd met Hem door zodat we Hem steeds béter gaan leren kennen? Maakt Hij echt deel uit van ons leven?
Dat zijn dingen die ik mezelf afvraag als ik deze tekst lees.
Het is de bedoeling dat we dan veranderen “geheel anders” zullen zijn, Hij wil Zijn werk doen in ons leven, Hij wil ons leren en onderwijzen, helpen om onze verkeerde gewoonten te veranderen, maar bovenal wil Hij zich aan ons openbaren, Zichzelf laten zien in al Zijn mooie facetten, Hij wil een relatie met ons aangaan, naar ons luisteren, met ons spreken, gewoon “samen zijn”.

Heel dicht bij U zijn
aan mijn relatie met U bouwen,
Uw woord onderzoeken
en mij daaraan dan ook houden.
Ik wil U écht leren kennen
ook door mijn tijd aan U te geven,
zodat ‘k steeds dichter naar U toegroei
en ik “geheel anders” mag gaan leven.