Ik heb weleens op een keer een doosje meegenomen naar een samenkomst en gezegd tegen de mensen dat ik lekkere roomboterkoekjes bij me had, en ik vroeg of ze er wat van wilden hebben, nou dat wilden ze wel en toen heb ik het doosje rondgegeven en de eerste maakte het open en trok zijn neus ervoor op, want er zat een soort van rommeltje in dat doosje, er zat een stuk boter in, een bergje suiker, een hoopje meel wat zout, wat ei en dat lag allemaal door elkaar in dat doosje en zag er tamelijk onsmakelijk uit. En niemand wilde er iets van hebben. Maar wat er in dat doosje zat, dat wáren de ingrediënten van roomboterkoekjes. Alleen waren ze nog niet klaar, en toen heb ik uitgelegd dat die ingrediënten eerst gekneed moesten worden en daarvoor moest ik ze eerst in mijn handen nemen en stevig doorelkaar kneden, en dan moest ik dat deeg vorm gaan geven en daarna moest het op de bakplaat in de oven geschoven worden, het moest in de hitte en daar in die oven werden het pas echte koekjes ( en geloof me, als die koekjes hadden kunnen spreken dan hadden ze vast geroepen dat ze eruit wilden, weg uit die hitte) maar het was nodig, en er kwam kleur en geur aan en uiteindelijk waren het heerlijke en mooie bruine, geurende, smakelijke koekjes geworden, die ik in een ander trommeltje ook bij me had, en zodra dát trommeltje open ging riep iedereen dat ze dáár wel wat van wilden hebben en ze hebben er allemaal heel erg smakelijk van gegeten… En ze waren wél mooi bruin, maar absoluut niet verbrand omdat ik ze goed in de gaten heb gehouden.

Ik heb eens een uitspraak gehoord “wij zijn de bijbel die de wereld leest” met andere woorden, aan ons en in ons zouden de mensen de liefde en de grootheid van God moeten kunnen zien. Men zit niet te wachten op onze woorden, de mensheid snakt naar de échtheid van het evangelie en die echtheid kun je alleen maar uitstralen als het echt een deel van jezelf is, als je God echt de kans hebt gegeven om je te kneden, je te vormen, en door zelfs in het vuur van de strijd nog erop te vertrouwen dat Hij “alle dingen laat medewerken ten goede”. Als je echt je leven in Zijn handen legt én laat, kan Hij Zijn werk doen. En uiteindelijk mag het dan zo zijn dat we een “aangename geur van Christus” gaan verspreiden en dat we er “smakelijk” gaan uitzien en dat de mensen “trek” in ons krijgen en dat we zo openingen mogen creëren om de mensen te bereiken en te verrijken met de liefde van onze hemelse Vader.

Die oven lijkt me wel wat heet
is dat nou echt wel nodig?
ben ‘k niet al klaar, en goed genoeg?
is die hitte dan niet overbodig?
Ach kom, ik maak mezelf wat wijs
‘k kan nog heel wat hulp gebruiken,
totdat ik eindelijk zóver ben
dan men Christus aan mij kan “ruiken”.