Gisteren was ik eventjes bij mijn moeder alwaar ook mijn broer en schoonzus op visite waren. Het is altijd gezellig om elkaar weer eventjes te ontmoeten en in onze familie is er altijd wel iets te vertellen, iets te lachen, iets te delen. We hebben gewoon een heerlijke familie. We kunnen met elkaar huilen en lachen en gisteren was het dat laatste. We hebben enorm gelachen om iets dat mijn broer vertelde. Een voorval uit zijn eigen leven. Ik zal om privacy-redenen niet vertellen om welk van mijn 4 broers het hier gaat.(ha,ha) Het kan elk van hen zijn, ze zijn alle vier getrouwd en hebben alle vier een vrouw dus……………..;-))

Hij (mijn broer dus) vertelde dat hij laatst bezig was om voor zijn gezin (oei, hier valt alvast 1 broer af, die heeft nog geen gezin;-)))) patatjes te maken. Hij stond in de keuken bij de frietpan en had nogal honger. Wel, daar was iets op te vinden zo dacht hij, hij deed als eerste een kroket in de frietpan en bakte die lekker bruin. Dan kon hij die alvast even gauw opeten terwijl hij op de patatjes stond te wachten. Zo gezegd zo gedaan. De kroket was lekker gaar en mijn broer had hem net dampend uit het hete vet gehaald toen hij tot zijn schrik iemand de trap af hoorde komen. Hij wilde natuurlijk niet betrapt worden, al kroketetende in de keuken en het beste wat hij kon bedenken was, snel het keukenkastje open en de kroket in de meest naar achteren staande soepkom deponeren. Kastje weer dicht en alles veilig………………..zo dacht hij……….

Degene die de trap afkwam was zijn vrouw, ze kwam de keuken in (waar mijn broer uiterst onschuldig bij de frietpan stond) en deed het keukenkastje open om……..jawel, een soepkom te pakken. Och heden, grote schrik bij mijn broer, hij zag het voor zijn ogen gebeuren, zijn vrouw pakte nu júíst precies die soepkom waar die heerlijk dampende kroket in lag. Ze keek stomverbaasd naar dat ding, een krokét???? In het keukenkastje??? Gebakken en wel??? Maar ze begreep ook meteen hoe e.e.a. in elkaar stak. Mijn broer probeerde nog om een geloofwaardige verklaring te bedenken maar zeg nou zelf, die vind je nooit natuurlijk. Schitterend! En weet je wat nog het ergste is? Hij weet niet eens meer of hij nou uiteindelijk die kroket nog opgegeten heeft of niet, dá’s pas zonde. Oh, oh, wat hébben we gelachen om dit voorval, echt prachtig zoiets. Mijn moeder waarschuwde nog dat hij dit soort dingen niet moest vertellen in mijn bijzijn omdat het gevaar dan bestaat dat je op de site komt natuurlijk, tja. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit verhaal zo leuk vond dat ik het best graag wilde gebruiken maar ik zat te bedenken wat ik er dan verder mee kon. Toen had ik mijn zus gisteravond aan de telefoon die ik ook dit verhaal vertelde (met toestemming hoor) en zij deed me een idee aan de hand. Ze zei dat God ook altijd meteen de hand op de juiste plaats legt en dat is ook zo, dus daar ben ik verder over na gaan denken.

Wat mijn broer zei was: Het lijkt wel alsof ……..(naam van zijn vrouw) alwetend is, of alomtegenwoordig ofzo. Dit was een grapje natuurlijk, maar als we dan even serieus worden, dan kun je dat van de Here God wél zeggen. Hij is alwetend én ook alomtegenwoordig. Dus wanneer we soms dingen doen in het verborgene, dan is Hij Degene die onmiddellijk weet waar de fout zit en waarom we dingen doen. Ook wanneer we dan smoesjes staan te bedenken is Hij zélfs daar al van op de hoogte nog voor we ze hebben uitgesproken. Hij kent ons echt door en door. Is het een griezelig idee dat voor God geen ding verborgen is en dat Hij echt alles en alles weet? David zegt in één van de Psalmen : O God, Gij kent mijn verdwaasdheid, mijn schuldige daden zijn voor U niet verborgen. Psalm 69:6. Deze tekst kun je als een soort dreiging ervaren, zo’n gevoel van angst om fouten te maken en te weten dat de Here God ze ziet en je er weleens voor zou kunnen straffen. Maar wanneer je echt een relatie met de Here God krijgt dan verandert dat gevoel, dan is er geen angst meer voor de alwetendheid van God, maar juist een blijdschap en dankbaarheid, zoals David het ook later zegt in Psalm 139, daar begint hij de Psalm met te zeggen “Here Gij doorgrondt en kent mij” en dan volgt er een hele opsomming van David, en in het laatste vers van die Psalm zegt hij: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, toets mij en ken mijn gedachten; zie of bij mij een heilloze weg is, en leid mij op de eeuwige weg.(vs.24) Het klinkt zo vertrouwelijk, en David ging ook vertrouwelijk met de Here God om. Ook wij mogen die vertrouwelijke omgang met de Here God hebben en het is toch een heerlijk idee dat we ons niet anders hoeven voor te doen dan we zijn. Dat is best relaxed, toch? De oprechte vraag die David daar aan de Here God stelt mag ook onze vraag aan Hem zijn, want ook wij willen graag op die eeuwige weg wandelen………toch?

Zo’n heerlijk warm kroketje,
het keek mijn broer haast smekend aan,
pak me, proef me, eet me,
laat me snel naar binnen gaan:-)))
Er kwam niets van zijn plannen
zijn “zonde” kwam aan het licht,
en voor zijn verschrikte neus,
deed zijn vrouw het deurtje dicht:-))))