Gisterenmorgen kwam ik nogal vroeg in de samenkomst. Bij ons begint de dienst om half elf, maar vantevoren hebben wij dan om kwart voor tien een bidstond met een aantal mensen. Gisteren was ik er al om even over half tien en was dus nog even aan het wachten tot er meer mensen kwamen voor de bidstond. Op het moment dat ik daar de zaal binnenkwam waar je doorheen moet om bij de bidstondruimte te komen, werd mijn blik getrokken door een grote doos pleisters die daar stond. Ik zag die doos staan en gelijk kwam er een bijbeltekst in mijn gedachten nl. Psalm 147:3 : Hij geneest de verbrokenen van hart en verbindt hun wonden.

Dit woord kwam daar zo ineens in mijn gedachten bij het zien van die pleisters, en terwijl ik dit zo overdacht kwam er tegelijk een vraag in mij op die ik ook meteen gesteld heb aan de Here God: waarom geneest U het hart en verbindt de wonden? Waarom geneest U die wonden dan ook niet meteen? Het was echt een vraag die mij op dat moment bezighield. Wel, inmiddels waren de andere mensen ook aanwezig en we gingen naar de gebedsruimte. Terwijl we begonnen te bidden kwamen er zo meer gedachten over dit bijbelwoord, en ik vond het eigenlijk zo mooi.

Als je dit woord betrekt op het lichamelijke, dan is het zo dat het hart ervoor dient om het bloed in het lichaam rond te pompen. Wanneer dat hart dus “gebroken” zou zijn, “kapot” zeg maar, dan kan het zijn functie niet uitoefenen, geen bloed rondpompen, en dan gaat het lichaam dood. Geestelijk gezien vind ik dat een mooi beeld, God weet hoe belangrijk het hart van de mens is, kijk bijv. maar wat daarover in de Spreuken gezegd wordt: Spreuken 4:23: Behoed uw hart boven al wat te bewaren is, want daaruit zijn de oorsprongen des levens. Nu geeft de bijbel dus aan dat God een kapot hart, een hart dat niet meer werkt, heel maakt, in orde maakt, ervoor zorgt dat het zijn functie weer kan uitoefenen. Het bloed (van de Here Jezus) rondpompen in ons leven opdat we niet dood gaan maar leven!  Maar nu die wonden nog hè?

Weet je, heel veel mensen hebben in hun leven verwondingen opgedaan. Verwondingen die allerlei oorzaken kunnen hebben. Maar als je op dit punt ook eerst eens kijkt naar hoe dat lichamelijk gaat, dan is het zo dat wonden altijd pijn doen. Een pijn die verzacht kan worden wanneer we hem verbinden zodat niemand er meer direct aan kan raken, en zodat het lichaam de tijd krijgt om vanbinnenuit te helen. Maar het is júíst dat rondpompende bloed, dat “leven” in ons, dat ervoor zorgt dat zo’n wond gaat genezen, en de pijn is een teken dat er leven in ons is. Doch iedere verwonding heeft zijn tijd nodig óm te helen. Sommige wonden zijn zo diep dat ze echt een hele poos met rust gelaten moeten worden willen ze volledig kunnen herstellen. En dan zijn er ook nog de littekens.

Nu moet ik denken aan mijn eigen “verwonding” van afgelopen jaar. De beet van de hond in mijn hand. Wat héb ik daar een pijn aan gehad. Wekenlang heb ik er niet van kunnen slapen en 2 keer heb ik er een periode voor in het ziekenhuis gelegen. Maar uiteindelijk is het mooi geheeld en zie je alleen nog maar twee hele lichte lijntjes waar de chirurg het opengesneden heeft. Toch is het zo dat ik op bepaalde momenten nog dat litteken voel trekken. Als ik mijn hand veel gebruikt heb, of als er af en toe wat weersveranderingen zijn ofzo. maar de pijn is er nu wel uit. Wanneer ik dus nu mijn hand voel, dan word ik eraan herinnerd dat ik dat ongelukje heb gehad, maar tegelijk ben ik dankbaar dat de pijn nu uit de hand weg is en ik hem weer kan gebruiken.

God wil ons duidelijk maken dat Hij in ons leven wil ingrijpen. Wanneer we zó kapot zijn gegaan of gemaakt door mensen of omstandigheden, wil Hij komen en ons hart
aanraken en helen. En daarnaast wil Hij iedere wond met liefdevolle handen verbinden, hem afschermen van de buitenwereld zodat zo’n wond, wanneer hij misschien nog eens geraakt wordt, niet meer opnieuw opengehaald kan worden. Hij wil die “bron van leven” in ons herstellen, zodat die vanbinnenuit onze wonden kan helen. En het feit dát er staat dat God ze verbindt en niet meteen heelt, geeft al aan dat we daar de tijd ook voor mógen nemen, dat dat zelfs de bedoeling is. We hebben soms, als christen zijnde, het idee dat het niet hoort dat we een poos verdrietig zijn of dat het niet goed is als we ook weleens wat meer tijd nodig hebben om over bepaalde dingen heen te komen, maar niets is minder waar. Het is alleen wél zo dat we de Here God ook de mogelijkheid en de ruimte moeten geven om Zijn helend en vertroostend werk in ons leven te doen. Als één van mijn kinderen vroeger kwam met een verwonding, dan pakte ik ze op, vertroostte het huilende kind en verzorgde dan voorzichtig de wond door er een pleistertje op te plakken en er een kusje op te geven. Ze vertrouwden zichzelf aan mij toe en zo wil onze Vader God het ook graag met ons doen.  Wij mogen onze verwondingen in Gods handen leggen en ze door Hem laten verbinden, we mogen onszelf volkomen aan Hem toevertrouwen, Hij is onze grote én wijze Heelmeester.

Wanneer je deerlijk bent verwond,
beschadigd door het leven,
laat God Zijn werk dan mogen doen
en jou vertroosting geven.
Je tranen, pijn en je verdriet
wil Hij voor je verbinden,
en daarbij krijg je ook de tijd
jezelf weer te hervinden.