De Here is mijn licht en mijn heil, voor wie zou ik vrezen? De Here is mijn levens veste, voor wie zou ik vervaard zijn? Toen boosdoeners op mij afkwamen om mijn vlees te eten, mijn tegenstanders en mijn vijanden, zijn zij zelf gestruikeld en gevallen. Al legert zich een leger tegen mij, mijn hart vreest niet; al verheft zich een krijg tegen mij, nochtans blijf ik vertrouwen. Psalm 27:1-3.

Een prachtige Psalm van David, wat een belijdenis spreekt hij hier uit. Het maakt hem niet uit, hóé alles er ook uitziet en wíé hem ook onderuit wil halen, zijn vertrouwen is én blijft op de Here. Mooi is dat. De afgelopen dagen, vooral zo vroeg in de morgen, als er nog niemand op is, of ’s avonds als alles opnieuw stil is geworden in huis, dan hoor je de wind loeien en gieren om het huis. En dan vind ik het fijn dat ik in zo’n warm en veilig huis woon, dat is dan weer iets om je extra over te verheugen. Je hoort af en toe weleens een deur een beetje klepperen, en buiten vliegt er weleens iets van zijn plaats in één van de tuinen, maar zelf zit ik dan hoog en droog binnen en dat is een plezierig idee.

Als je een kind van God geworden bent, dan kan het soms óók weleens tekeer gaan in je leven. Dan stormt het ook en dan is het moeilijk om staande te blijven. Je voelt je als het ware als iemand die temidden van zo’n loeiende storm, in een open vlakte staat. De wind rukt aan alle kanten aan je kleren en wil je meesleuren, maar je wil je niet mee laten sleuren, je wilt standvastig zijn, je wilt verder op de weg waarop je wandelt. Maar hoe je ook probeert, je kómt er gewoonweg niet tegenin. De storm is té sterk, en dan kan het gebeuren dat het je beangstigd. Dan ineens kun je je voorstellen hoe de discipelen zich gevoeld moeten hebben toen ze op dat meer waren en de storm zó hevig werd dat ze er allemaal bang van werden. Tegelijkertijd mag datzelfde verhaal óók een bemoediging zijn, want de Here Jezus kwam en Hij hoefde slechts één woord te spreken en alles was stil. De wind en het water gehoorzaamden en het werd rustig.

Stilte in de storm.

’t Is avond geworden en binnen in huis is het stil,
buiten loeit de wind en rukt aan alle huizen
je voelt de warmte gaan door de verwarmingsbuizen
en binnen, in huis, is het stil.

’t Is avond geworden en buiten is kabaal,
de storm giert om de hoeken van de straten,
er zijn geen mensen die je buiten nog hoort praten
nee, er is niemand die naar buiten wil,
maar binnen, in huis, is het stil.

’t Is avond geworden en buiten zwiepen alle bomen,
afgebroken takken worden door een rukwind meegenomen.
Ik kijk naar buiten , daar regent het en is het kil,
maar binnen, in huis, is alles stil.

’t Is avond geworden en juist in deze stilte
wil mijn Vader met mij spreken,
Hij slaat Zijn armen om mij heen
en ondanks al mijn fouten en gebreken
heeft Hij me lief en zegt:” jij bent het die ‘K gebruiken wil”
en daarvan word ik toch wel stil.

Hij zegt:” jijzelf bent ook een boom
waar soms de stormwind aan wil rukken,
maar als je vastgeworteld staat
dan zal het zeker niet gelukken
jou weg te blazen van die plaats waar Ik je hebben wil,
dan spreek je slechts één woord “zwijg”
en alles wordt weer stil.

Wanneer je in Mijn weg wilt gaan
dan zal Ik altijd naast je staan,
Mijn Geest zal je geleiden
en Ikzelf zal voor je strijden.
Ik draag jouw lasten en Ik heel jouw pijn
en jij mag stille zijn.

Ik wil je maken tot een bron, een springende fontein,
een helper in Mijn Koninkrijk, al voel je je soms klein.
Mijn liefde is ’t die Ik door jou heen
aan and’ren tonen wil,
weer maar niet bang, Ik doe het werk,
blijf jij maar rustig, stil”.

Oh Heer, wilt U mij in Uw dienst gebruiken meer en meer
en wilt U mij door alles heen toch heel standvastig maken
zodat, wanneer er stormwind komt, geen takje zelfs zal kraken.
En als de boze mij belaagt en mij verbreken wil,
ik steeds mag weten, buiten stormt ‘t, maar binnenin mij…………..is het stil.