Enkele dagen geleden had ik de auto van mijn zus geleend. Ik moest weer voor een gesprek (over werk) naar Middelburg en had gelijk een paar boodschapjes gedaan. Nadat ik thuis kwam heb ik haar auto keurig aan de stoeprand geparkeerd, niet in de bocht maar gewoon een eind voorbij de bocht netjes achter een andere auto. Ik was ongeveer anderhalf uur thuis en bedacht me dat ik nog wel even naar een winkeltje hier in het dorp kon gaan om snel nog even een kleinigheidje te halen dat ik nodig had. Ik stap naar buiten en loop op haar auto toe en dacht: dit kan niet wáár zijn. De auto was totaal beschadigd. Over de rechterdeur liep een brede, diepe band waar alle verf totaal af was van wel 5 cm. breed en gelijk achter de deur zat een diepe deuk die tot aan het wiel liep. Ik schrok me echt wild, ze heeft die auto nog maar net twee weken, en omdat ik in eerste instantie niets of niemand in de buurt van die auto zag, dacht ik óók nog eens dat men gewoon doorgereden was. Dit bleek echter niet zo te zijn want onder de ruitenwisser zat een klein briefje waarop een naam en telefoonnummer vermeld waren en de boodschap “misschien (?) tegen uw auto gezeten”. Ik dacht, ja “misschien” is leuk, ik weet het wel zeker. Ik heb het nummer dat op het briefje stond meteen gebeld en kreeg een man aan de telefoon die me vertelde dat het zijn vrouw geweest was die dit veroorzaakt had en we spraken af dat mijn zus na haar werk even bij hem langs zou gaan om de zaken te regelen. Het bleek overigens dat de vrouw die dit veroorzaakt had, samen met een vriendin in de auto zat, en achteruit wilde parkeren. Maar ze had zo zitten praten met haar vriendin dat ze niet had opgelet en zodoende tegen de auto van mijn zus aan had gezeten.

Toch is dat jammer hè? Als je net een andere auto hebt, weliswaar geen nieuwe maar wél een hele mooie in keurige staat, en een ander rijdt hem dan kapot. Mijn zus is diezelfde middag nog bij een autoschadebedrijf geweest om de schade te laten ramen en daarna is ze naar die mensen gegaan om alles verder te regelen. Deze man had zijn verzekerings maatschappij al ingelicht en mijn zus moest datzelfde doen bij haar eigen maatschappij, en verder moet het dan in orde komen.

Wat ik nou zo raar vond aan het verhaal was, dat er op dat briefje stond dat die vrouw “misschien” tegen de auto aanhad gezeten. Overigens heb ik wel onmiddellijk deze man bedankt dát ze uberhaupt een briefje onder de ruitenwisser hadden gedaan, dat vond ik erg netjes. Maar dat “misschien” …………. dat is toch gek hè? Je ziet én voelt dat je tegen die ander aanzit en dan hóóp je maar dat jij het tóch niet was…….?  Zeg nou zelf………dat is toch raar?

En toch……………heel veel christenen doen precies hetzelfde. Ze/we  maken fouten, zien dat en voelen dat, en dan tóch proberen we om onder de schuld uit te komen. Een gedééltelijke schuldbekentenis, ónder voorbehoud, want ja, het kwám uiteindelijk doordat….en dan komt er een reeks verontschuldigende omstandigheden. “En als jij niet net op dat moment……dan had ik niet…..” Ja, als ik die auto daar niet had geparkeerd, dan had die vrouw er nooit tegenaan kunnen rijden, flauwekul natuurlijk. We staan we veel te snel klaar met al onze verhalen over hoe het nou toch zover gekomen is. Maar we vergeten daarbij dat de Here God dat totaal niet nodig heeft. Ik had niet gezien hoe die vrouw tegen die auto aangereden was, maar de Here God ziet wél alles, Hij weet precies hoe we tot bepaalde dingen komen. Hij neemt het ons ook niet kwalijk dát we fouten maken, want tenslotte heeft Hij Zijn Zoon naar deze aarde laten gaan om júíst voor die fouten te betalen. Hij neemt het ons echter wél kwalijk als we er een potje van maken, als we onze fouten ontkennen, of als we denken dat we er wel mee wegkomen omdát…….vul maar een excuus in.

Zolang deze mensen níét erkennen dat zij schuld hebben aan die schade, zal de verzekering ook niets uitkeren, pas als ze aangeven dat het wél hun schuld was, zal dat allemaal geregeld kunnen worden. Zo werkt het ook bij de Here God, Hij kan pas in ons leven werken wanneer we erkénnen dat we fouten hebben gemaakt. In ieder mens heeft de Here God een geweten gelegd, en we voelen het drommels goed als we iets verkeerd doen. Het is alleen zaak om er eerlijk voor uit te komen. En in dit geval zijn wij het zélf die schade oplopen. Als wij fouten maken, dan zijn wijzélf daarvan de dupe, ook al kunnen wij anderen ook snel pijn doen met onze daden of uitspraken, en ook al is het uiteráárd zaak om júíst ook tegen hen onze schuld te erkennen en vergeving te vragen. Maar wijzelf zijn de grootste verliezers als we onze schuld niet erkennen. Kijk, de Here Jezus is Degene die voor al onze schuld heeft betaald, en elke keer als wij fouten maken, dan mogen we naar Hem toegaan en dan “keert Hij genade uit”. Maar zolang we niet eerlijk zijn, kan Hij niets doen en blijft de schuld ons aankleven. We brengen onze eeuwigheid hierdoor in gevaar en dat kan toch nooit de bedoeling zijn?

Wanneer ik toch weer fouten maak
dan doet dat mij vaak pijn,
want ik wil graag het goede doen
‘k zou een voorbeeld willen zijn.
Maar als ik met een eerlijk hart
mijn schuld oprecht belijd,
en de Here om vergeving vraag,
keert Hij genade uit, altijd!