Tjonge, ik was gisteren écht goed bezig. Ik ging boodschappen doen en in de smalle straatjes van Middelburg kwam er een vader met twee kinderen, ééntje aan zijn hand en ééntje achter hem op een fietsje. Ik ben, terwijl ik eigenlijk eerst zou mogen, (en dat hád nog wel gekund ook) keurig voor hen gestopt en heb ze in alle rust laten oversteken. Het is toch al zo oppassen als je met twee van die kleintjes onderweg bent, en als automobilisten dan ook nog zo ongeduldig zijn is dat geen pretje. Dus dat was eigenlijk al een goede daad!

Toen ging ik naar de supermarkt alwaar een klein meisje onvruchtbare pogingen deed om een diepvriestas te pakken die boven de vrieskast hing en té ver weg was voor haar, nog korte, armpjes. Ik vroeg haar of ik de tas even voor haar zou pakken en dat wilde ze wel, dus heb ik haar de tas gegeven.

Even later was ik in een andere supermarkt en stond al in de rij voor de kassa toen er een meneer achter me kwam staan met slechts 4 boodschapjes in zijn hand. Ik zei hem dat hij wel voor mij mocht gaan waarop hij mij verheugd bedankte en daarbij eventjes mijn schouder aanraakte. Tja, waarom niet, het is toch maar zo’n kleine moeite om eventjes op te letten en zoiemand dan voor te laten gaan?

Maar al met al heb ik mijn goede daden wel weer gedaan dacht ik zo………….toch?
Ach dat is natuurlijk maar een grapje hè?

Maar ik moest er ’s middags wel aan denken dat het weleens zo zou kunnen zijn dat je op zo’n manier mensen ontmoet die je, wellicht pas veel later, tóch ooit tegenkomt in een omgeving waar je je christen zijn, beleeft. Hetzij in de kerk of gemeente waar je komt, hetzij op een andere plaats. En ik moet eerlijk zeggen dat ik óók weleens ongeduldig ben hoor, als ik haast heb en je staat maar te wachten omdat degene voor in de rij zonodig met al zijn of haar kleingeld wil betalen, of omdat iemand persé de boodschappen keurig in de tas wil doen inplaats van ze éventjes zo los in de kar te gooien en ze ietsje verder in de tas te doen. Óf je bent onderweg met de auto en fietsers blijven met twee naast elkaar rijden zodat jij er niet langs kunt. Of bij het stoplicht zijn ze zo traag dat jij voor de tweede keer voor rood moet stoppen. En zo kunnen er zóveel dagelijkse kleine ergernissen zijn die je ertoe kunnen brengen om een boze opmerking te maken of een boos gezicht naar iemand te trekken.

En nou leert de bijbel ons dat onze vriendelijkheid bij een ieder bekend moet worden, en als ik dan aan gisteren denk dan is het eigenljik zó simpel en zó eenvoudig om hier en daar met vriendelijkheid de medemens te bejegenen. Het enige wat je ervoor nodig hebt is rust. Want dát is vaak de stressfactor in het leven, haast, haast, haast.
Nergens is meer tijd voor, nergens is rust, alles moet snel, jachtig, haastig. Het is mijn ervaring dat, als je de dag begint op een tijdstip dat er nog niemand is die je nodig heeft, en er nog niemand is die je kan claimen, op een tijdstip dat je écht die rust kunt nemen om te bidden en te praten met de Here God, dáár die rust in je
hart komt. Rust die je de hele dag mag meenemen om alles te doen waar jouw dag zo mee gevuld is. Rust om eens om je heen te kijken en te zien of je ook een stukje van Gods vriendelijkheid kunt uitdelen. En áls je dan later zoiemand zou tegenkomen in je kerk of gemeente bijv. dan is het fijn dat je een getuigenis bent geweest, een goed voorbeeld in een paar doodgewone simpele situaties. Maar het geeft je zelf wél een blij gevoel!

Phil.4:5 ; Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend, De Here is nabij.

Spr.15:30a ; Vriendelijk stralende ogen verheugen het hart…….

Een vriendelijk gezicht brengt overal licht,
zo heb ik het vroeger gehoord,
en als je dan ziet hoe het ons wordt geleerd,
dan vind ik dat terug in Gods woord.
In de stilte bij God zijn, draagt ervoor zorg
dat de haast en de stress moeten wijken,
zodat Zijn vrede onze harten vervult
waarmee we werkelijk iets kunnen bereiken.