Willekeurige bemoediging
  • Ach, zonde…
    Ik heb het al vaak gehoord als je met mensen over het Evangelie spreekt dat men zegt: “Ik heb heel …
Recente reacties
Archief

CD: U bent er altijd

Here is the Music Player. You need to installl flash player to show this cool thing!

Ma-am!

roepen[1]

Met de volgende vraag ben ik zo eens bezig geweest: Hoe ver weg, of hoe dichtbij is God eigenlijk?

Is mijn bidden een “spreken” of is het een “roepen” tot God? Toen Adam en Eva nog in de hof van Eden woonden, kwam de Here God elke avond om met Adam te wandelen, en te spreken, ze waren dicht bij elkaar. Maar na de zondeval is er natuurlijk die verwijdering gekomen en dan zie je heel vaak, vooral ook in de Psalmen, maar ook in de andere Bijbelboeken, dat de mensen tot God “roepen”, David zegt het dikwijls “ik riep luide tot de Here”. Maar na de kruisdood van de Here Jezus hebben wij weer de mogelijkheid gekregen om gemeenschap met God te mogen hebben, dus wij kunnen Hem zeer dicht naderen. En dan hóéven we niet tot Hem te roepen, maar dan mogen we gewoon met Hem spréken.

Mijn kinderen hadden er vroeger vaak een handje van om mij te roepen, dan was ik beneden en boven klonk luide muziek en dan hoorde ik “ma-am”. Ik antwoordde dan wel, maar ze konden me niet verstaan en bleven maar roepen in de verwachting dat ik dan wel naar boven zou komen zodat ze me wél konden verstaan. Vroeger, toen ze kleiner waren deed ik dat dan wel, maar aangezien ze zowat volwassen waren vond ik dat niet echt meer nodig. Mijn gedachte was, als ze me niet verstaan, nou jammer. In de eerste plaats zou het zaak zijn dat ze die muziek afzetten, zodat alle herrie van de achtergrond verdwijnt en dan zouden ze me wel kunnen horen, simpel toch?

In ons eigen leven is dit soms ook best wel herkenbaar, er zijn vaak zoveel dingen die ons bezighouden, zoveel gedachten die door ons hoofd dwarrelen, zoveel momenten dat we wat afdwalen, maar dan ineens komt er een moment waarop wij God zó hard nodig hebben, en dan lijkt Hij ver weg, dan roepen we…en dan verwachten we soms dat Hij midden in de “herrie” ineens voor ons staat. Net zoals die kinderen verwachten we dat Hij naar óns komt. In de brief van Jacobus, staat er in vers 8::Nadert tot God, en Hij zal tot u naderen. Reinigt uw handen, zondaars, en zuivert uw harten, gij, die innerlijk verdeeld zijt.

Dit Bijbelgedeelte, waar ik dit vers uitgehaald heb, gaat over wereldliefde en over de belangrijkheid van een zuiver leven. Wij willen zo graag dicht bij God zijn, met Hem kunnen spreken, de dingen met Hem delen, maar het is heel erg belangrijk om te beseffen dat we alléén in contact met God kunnen komen als we gereinigd zijn. Maar dan mogen we ook héél dichtbij komen. Wat een voorrecht is dat voor ons.

gevouwen-handen[1]In de Efezenbrief (hoofdstuk 2 vanaf vers 11) wordt daarover gesproken, dat de Here Jezus de tussenmuur heeft weggebroken, zodat we toegang hebben tot de Vader en dan staat er: Zo zijt gij dan geen vreemdelingen en bijwoners meer, maar medeburgers der heiligen en huisgenoten Gods. Ef.2:19.

Huisgenoten Gods, nou, dichterbij kan toch al niet hè? En dan hoef je niet meer te roepen tot God, want als Hij zó dichtbij is, dan kun je zelfs Zijn gefluister nog verstaan. Wat een heerlijk en veilig gevoel.

 

facebooktwittergoogle_plusredditpinterestmail


7 + = 13