Joëlle vertelt haar moeder wat er die dag op school is gebeurd en laat daarbij van Carlien geen spaan heel. Ze maakt haar zwart waar ze maar kan maar ze laat zorgvuldig haar eigen rol totaal buiten beschouwing. Als ze haar moeder vertelt wat Carlien Lieke’s moeder allemaal heeft toevertrouwd wordt ook Elleke’s hart bewogen over dit mensenkind. Joëlle ziet hoe haar moeders gezicht verandert als ze deze dingen over Carlien vertelt en ze wordt vanbinnen heel boos! “Nee hè? Zij ook al? Oh wat háát ze die Carlien!” Joëlle heeft geen zin meer om verder te vertellen maar Elleke vraagt verder net zolang tot ze alles weet. “Lieke’s moeder heeft gelijk” zegt ze, “ik ga contact met haar opnemen want we moeten inderdaad proberen om Carlien en haar papa te helpen”. “Helemaal niet nodig hoor, Carlien staat haar mannetje heus wel, die zit niet op hulp te wachten!” Joëlle gooit de woorden er verachtelijk uit. Elleke neemt haar dochter eens opmerkzaam op. “Heeft Carlien jou óók gepest Joëlle?” vraagt ze. Joëlle’s gezicht wordt vuurrood, “nee, helemaal niet, dat hoeft ze bij mij heus niet te proberen”, liegt ze vlot. “Maar waarom heb je dan zo’n grondige afkeer van haar”, Joëlle voelt zich in het nauw gedreven, ze weet niets te zeggen en haalt haar schouders op, “ach, zomaar” reageert ze flauwtjes en meteen is ze verdwenen, de trap op naar de veiligheid van haar kamertje, daar waar niemand haar vragen kan stellen…denkt ze…

Elleke pakt, meteen nadat Joëlle naar boven is verdwenen, de telefoon en belt Lieke’s moeder op. Ze overleggen samen over de mogelijkheden om Carlien en haar vader te helpen. Lieke’s moeder stelt voor om eerst zelf naar Carlien”s vader te gaan en hem te vragen of Carlien een nachtje bij Lieke mag blijven slapen. Daarna zullen Elleke en Lieke’s moeder met de voorganger van hun kerk gaan praten en hem het probleem voorleggen, wellicht dat hij hen verder kan helpen met het plan om Carlien en haar vader te helpen. Carlien”s vader doet niet moeilijk, hij vindt het best als Carlien bij Lieke blijft slapen, dan kan hij tenminste zijn gang gaan. Carlien is helemaal verrast en kleurt donkerrood van blijdschap als ze hoort dat ze bij Lieke mag blijven slapen. Ze geniet in dit warme huis met de lieve mensen en wat haar met haar grote mond niet gelukt is lukt haar nu, in al haar schamele eerlijkheid wel, Lieke voelt zich aangetrokken tot dit meisje en biedt haar haar vriendschap aan. Carlien weet niet wat ze hoort, dit heeft ze niet verdiend en dat zegt ze ook tegen Lieke. Ze vraag eerlijk om vergeving en Lieke slaat een arm om Carlien heen en geeft haar een zoen op de wang, “vergeven en vergeten Carlien, we beginnen met een schone lei!” Heeft Carlien zich ooit zó gelukkig gevoeld? Zelf denkt ze van niet. Ze voelt zich zoveel lichter nu ze schoon schip gemaakt heeft, ze heeft er ook alle vertrouwen in dat Lieke’s moeder haar en haar vader echt zal helpen. Wat is Carlien blij!

In de dagen die volgen wordt er veel geregeld voor Carlien en haar vader. Zoals afgesproken zijn Elleke en Lieke’s moeder samen naar de voorganger gegaan om hem de hele situatie uit de doeken te doen en de voorganger heeft meteen actie ondernomen. Hij is met Carlien’s vader gaan praten en het werd al snel duidelijk dat deze zelf verschrikkelijk met alles in zijn maag zat. Als hij nuchter was begreep hij wat hij zijn dochter aandeed maar om dit schuldgevoel weer weg te krijgen was steeds meer drank nodig. Hij voelde zich ellendig en toen de voorganger hem vertelde van Carlien’s verdriet, om hem maar ook omdat ze haar moeder moet missen, lijkt het toch wel tot hem door te dringen, ja hij móést echt veranderen en nu was daar die handreiking door die voorganger die hij niet mócht weigeren, voor zichzelf niet maar al helemaal niet voor Carlien. Zo wordt er dus een plan opgemaakt om deze man te helpen. De voorganger heeft contact opgenomen met mensen die hem zouden kunnen helpen en Lieke’s moeder heeft voorgesteld dat Carlien voorlopig bij hen mag blijven. Papa is gisteren vertrokken en bij het weggaan heeft hij Carlien in zijn armen getrokken en haar beloofd dat hij heel hard ging knokken om weer helemaal de oude papa te worden. Hij heeft haar om vergeving gevraagd en Carlien voelde eventjes de papa van vroeger weer. Met tranen in haar ogen heeft ze afscheid van hem genomen maar ondanks de tranen is ze toch blij met hoe alles nu geregeld is. Ze voelt zich rijk.

Joëlle heeft zowel Lieke als Carlien zoveel mogelijk ontweken de laatste dagen. Als haar moeder thuis wilde vertellen hoe ze alles geregeld hadden voor Carlien en haar vader wilde ze niet luisteren. Ze trekt zich zoveel mogelijk terug op haar eigen kamertje en lijkt onbereikbaar te zijn voor iedereen. Elleke en Marco zien het met lede ogen aan en hun gebed is voortdurend voor  deze grote dochter deze dagen.

Zo is het ongemerkt 24 december geworden. Vanavond zullen ze met het hele gezin weer naar de kerstnachtdienst gaan. Het was door de jaren heen een goede traditie geworden. Ze gingen iedere zondag naar de kerk en ook met kerst, maar deze nachtdienst was elk jaar weer een bijzondere gebeurtenis. Joëlle en haar zusjes genoten er ieder jaar van maar dit jaar ziet Joëlle er tegenop. Wat heeft ze daar te zoeken? En natuurlijk komt Lieke ook met haar ouders en Carlien, bah, die wil ze niet tegenkomen en zéker niet in de kerk.  Ze heeft al van alles bedacht om er onder uit te komen, maar ze kan niets zinnigs bedenken en met tegenzin schikt ze zich in haar lot.

“Mam, pap, gaan we lekker lopen?” Het is Marieke die het vraagt. “Kijk dan, het heeft zo heerlijk gesneeuwd en het is zo fijn om door de sneeuw te lopen”. Papa en mama kijken elkaar aan en knikken dan toestemmend, “Ja hoor Marieke, heerlijk hè?” Ook Anne is blij, zij houdt net zoveel van sneeuw als haar zusje en samen genieten die twee meiskes alvast van de voorpret. Joëlle is hier niet bij, die zit nog op haar kamertje. Het is haar schuilplaats geworden, een plaats waar niemand haar ziet, niemand haar vragen stelt en niemand er dus ook achter kon komen dat ze zoiets lelijks gedaan had. Toch vergist Joëlle zich, er is er wel Één die van alle dingen weet, en alles ziet. De Here God is het die met ontferming kijkt naar dit meisje dat zo met zichzelf worstelt. Zijn ogen zijn liefdevol op haar gericht en hoewel Joëlle er niets van merkt knikt Hij vol goede moed. Jawel, vanavond zal een bijzondere avond worden…

p.s. (Even een speciaal berichtje voor mijn christengroei lezer(essen) morgen het, naar ik verwacht extra lange, slot van dit verhaal