Een zoon heeft eerbied voor zijn vader en een knecht voor zijn heer. Maar als Ik uw Vader ben, waar blijft dan de eerbied voor Mij? En als Ik uw Heer ben, waarom is er dan geen ontzag?” vraagt de Here van de hemelse legers. “Zelfs de priesters minachten Mij”. “Wat, doen wij dat?” zegt u. “Wanneer hebben wij minachting voor U gehad?” “Door op Mijn altaar minderwaardig voedsel te offeren.” “Minderwaardig voedsel? Wanneer is dat dan voorgekomen?” “Dat gebeurt telkens wanneer wordt gezegd: ‘Het offer voor de Here hoeft niet zo waardevol te zijn”.Maleachi 1:6-7 (uit
Het Boek).

Dit sprak God tegen het volk van Israël, maar ook voor ons vandaag aan de dag zijn dit nog belangrijke woorden.”Het offer voor de Here hoeft niet zo waardevol te zijn” misschien wordt het niet met dezelfde woorden gezegd, maar gezegd wórdt het wél. Hoe vaak hoor ik het niet om me heen, dingen als “ach God weet wie ik ben en Hij houdt heus wel rekening met mij”  of  “nou, je moet dat zo streng allemaal niet zien”

Even een eerlijke vraag, (ook aan mezelf) hoe vaak gebeurt het dat wij slechts datgene geven wat er óverblijft? Van onze tijd, van ons geld, van onze aandacht….? En zijn deze “minderwaardige” gaven dan niet een weerspiegeling van onze ware liefde voor Hem? Is Hij dan degene die het moet doen met de kruimeltjes die van onze tafel afvallen? Hoeveel excuses hebben we vaak voor ons gedrag? En dan heb ik nóg eens een eerlijke vraag, (en zoals gezegd, aan mezelf in de eerste plaats hoor!) hoe vaak hebben we het al uitgesproken of zelfs uitgeroepen, “Heer, ik wil álles aan U overgeven 100% Heer, neem het maar allemaal…..?” En hoeveel procent hebben we nu daadwerkelijk aan Hem gegeven?

Weet je dat je voorzichtig moet zijn met het uitspreken van zulke dingen? Ik denk aan het verhaal van Ananias en Safira, je kunt het lezen in Handelingen 5:1-11. Deze mensen hadden een stuk land verkocht en van de opbrengst daarvan een gedeelte achtergehouden, en in die tijd was het zo dat de mensen van de gemeente alles gemeenschappelijk hadden en alles met elkaar deelden, en er waren ook anderen die hun bezittingen hadden verkocht en het geld bij de discipelen brachten. Zo kwam dus ook Ananias, en Petrus werd door de Heilige Geest geleid en sprak Ananias erop aan dat hij bezig was om God te bedriegen, en Ananias viel terstond dood neer. Enkele uren later kwam zijn vrouw en Petrus vraagt aan haar, is dit de hele opbrengst van jullie land? Zij antwoord bevestigend, terwijl ook zij wist van het geld dat ze hadden achtergehouden, en dan valt ook zij dood neer voor de voeten van de discipelen. Ze zéí dus dat ze alles gaf, maar hield toch iets achter. Dit was dus nádat de Here Jezus aan het kruis was gegaan, dit even ter verduidelijking, omdat er vaak gezegd wordt van bepaalde voorbeelden uit de bijbel: ja, dat was oud-testamentisch, nu is de Here Jezus voor onze zonden gestorven, we leven onder de genade….Maar heus, Gód is niet veranderd hoor, wat Hij in het oude testament belangrijk vond, vindt Hij nog steeds belangrijk.

Het is goed om eens over deze woorden na te denken, en om er eens bij stil te staan in hoeverre wij God beloften hebben gedaan, en in hoeverre wij deze beloften zijn nagekomen. Prediker 5:3-4 zegt: Als gij God een gelofte gedaan hebt, talm er dan niet mee die in te lossen, want Hij heeft geen welgevallen aan de dwazen; wat gij beloofd hebt, moet gij inlossen. Het is beter dat gij níét belooft dan dat gij belooft en niet inlost.

God zélf offerde het állerliefste wat Hij bezat, we mogen dat in deze dagen voor het Paasfeest nog eens extra gedenken. Hij heeft ons niet afgescheept met iets minderwaardigs….Hij gaf álles voor ons, is Hij dan voor ons ook niet álles waard? Zijn wijzelf belangrijker dan Hij? Dat wij geld en tijd en aandacht voor onszelf achterhouden en Hem geven wat er toevallig net zo overblijft of voorhanden is?

…Het is zomaar een vraag…