Ik moest zo denken aan mijn zondagse ritjes, jaren en jarenlang heb ik op de zondagmorgen een oudere dame opgehaald voor de samenkomst, zij woonde in Vlissingen en iedere week haalde ik haar op en ik bracht haar na afloop van de samenkomst uiteraard ook weer terug naar huis en ik heb er nooit een hekel aan gehad, ik heb het altijd met veel plezier gedaan.
Op de heenweg was het heerlijk rustig op de weg en in de auto, en meestal zat er wel een cd in het apparaat met mooie muziek, en op de terugweg was ik met deze dame in gesprek en voor haar was het ook altijd weer een ritje waar zij van genoot omdat ze bijna nooit het huis uit kwam.

En zo was ik op een winterse morgen ook weer naar haar onderweg en hier in Zeeland heb je nog veel weilanden en terwijl ik daar zo langs reed, zag ik dat er over de weilanden een wit waas lag, alles was bedekt met een laagje ijs, de grassprietjes waren hard en koud en stijf en hoewel er een briesje stond, konden ze niet bewegen met hun ijsjasjes aan. En hoewel ik dit wel gezien had, stond ik er verder niet bij stil en ik reed door. En na de samenkomst ging ik deze dame weer naar huis brengen en terwijl ik opnieuw langs deze zelfde weilanden reed, zag ik dat er iets veranderd was. In de loop van de ochtend was de zon gaan schijnen en door de warmte van de zon was al dat ijs gaan smelten en was deze hele witte waas verdwenen en nu kon je de mooie groene grassprietjes weer zien en je zag hun mooie kleur en je zag hoe ze met het briesje meebewogen en er zat weer leven in.

In Richteren 5:31 staat: Maar die Hem liefhebben zijn als de opgaande zon in haar kracht. En toen ik dat las, drong het tot me door dat wij deze wereld iets te bieden hebben, we leven in een tijd waar, als je goed rond kijkt, ook overal een laagje ijs op gekomen is, op de hele samenleving, en waar vele mensenharten  verwond  en be- schadigd zijn en waar mensen bang zijn geworden om hun vertrouwen nog aan anderen te dúrven schenken omdat ze té vaak in dat vertrouwen zijn beschaamd. Bevroren mensenharten, en dan lees ik deze tekst en besef dat ik mag zijn als “de opgaande zon in haar kracht”, dat ik warmte mag verspreiden en daardoor ook de mogelijkheid in me heb, om bevroren harten te doen smelten……… tjonge, dat is wel heel erg mooi.

Maarre………in mijn enthousiasme wil ik nog weleens té snel gaan en dan ben ik als iemand die vroeg in de morgen met zijn bevroren auto weg wil gaan en driftig aan het krabben slaat om het ijs van de ruiten te krijgen. Ten eerste word je daar zelf ook heel erg koud van, ten tweede kost het nog behoorlijk wat inspanning en moeite en ten derde kun je met dat krabben ook de ruit nog beschadigen als je niet uitkijkt. Ik heb ze gisterochtend horen krassen op hun ruitjes hoor, maar ikzelf moest iets later weg en toen was inmiddels het zonnetje doorgekomen en de ruiten van mijn (vaders) auto waren keurig schoon, zónder moeite, zónder beschadiging, zónder kou. Ik hoef helemaal die moeite niet te doen, het enige wat ik mág doen is, die liefde, die God zelf in mijn hart legt, uitdragen naar die ander, en dan niet met mijn verstand, maar juist met mijn hárt het hart van die ander zoeken en daar Gods warmte brengen, zodat het ijs in de harten van mensen mag gaan smelten.

Wat is het kil in deze wereld
wat zijn veel harten toch versteend,
wat kan er in een mens kapot gaan                                .
door valse liefde, niet gemeend.
Oh ik heb, Heer, iets échts te brengen
alleen doordat ik van U houd,
‘k mag een kanaal zijn van Uw zegen,
Uw warmte laat geen mens meer koud.