Het blogje van vandaag stamt uit 2011 en is geschreven door mijn broer. Hij had het als reactie op een andere reactie geschreven aan iemand die met vragen omtrent dit onderwerp zat. Nu ik het opnieuw las vond ik het wel mooi om het vandaag als blogje hier te plaatsen:

Ik kijk wel eens naar ‘Spoorloos’. Het weerzien van de familieleden die elkaar vele jaren niet hadden gezien emotioneert mij – zelfs als wildvreemde toeschouwer – enorm! Hoe is het mogelijk, ik ken die mensen niet eens! Het is dus niet moeilijk voor te stellen hoe groot de vreugde van een vader of moeder is, wanneer hun kinderen elkaar terugvinden. Na de veelbelovende videoboodschap wordt het vol ongeduld uitzien naar de hereniging bijna even ondraaglijk als opwindend en als het moment eindelijk daar is… Dat gevoel kan niet eens omschreven worden!

Veel mensen kunnen het bij het zien van die beelden niet meer drooghouden. Dat is niet zo raar, want iedereen herkent dit, omdat het in de natuur van mensen is gelegd; het ‘bij elkaar horen’. Het is een fundamentele behoefte van ieder mens, jong of oud, om bij iemand te horen, je thuis/welkom/vertrouwd te voelen.

Op sommige vragen die wij hebben is weliswaar niet altijd een antwoord te vinden in de bijbel, maar daarmee is niet alles gezegd. De bijbel staat vol met voorbeelden van God’s voorliefde voor relatie, Zijn verlangen om een relatie met Zijn kinderen te hebben.

In Jeremia 3:19 verzucht God dat Hij tegen beter weten had gehoopt dat Zijn kinderen hem zouden ‘(h)erkennen’ als zijnde hun vader. Zijn verlangen hiernaar was zo groot dat het pijn deed.

Ook in het verhaal van de verloren zoon (lucas 15:12)schetst de Here Jezus een ontroostbare vader, die dag en nacht uitziet naar zijn zoon. Het vooruitzicht van een mogelijk weerzien geeft de vader moed en houdt hem op de been. Het verdriet van de vader in de gelijkenis kon niet worden weggenomen door zijn geheugen uit te wissen. Het was de kracht van het weerzien, voorafgegaan door de pijn van het gemis, wat ervoor zorgde dat de vreugde onbeschrijflijk was!

God heeft ons naar Zijn beeld geschapen, we hebben Zíjn aanleg om emoties te voelen, om lief te hebben. De diepste emoties die mensen kunnen beleven, hebben bovendien altijd te maken met relaties! (en dan met name die van ouder-kind, kind-ouder, broer-zus)

God schiep de mens om relatie met ons te hebben. Heel opvallend is ook dat, ondanks dat Adam God had en dus eigenlijk meer niet nodig had, het God was die besloot dat het ‘niet goed was’ als de mens alleen zou zijn. Eventueel argument dat we elkaar niet meer nodig zouden hebben, omdat we dan God al kennen, is dan niet consistent met de eerste verzen van de bijbel

De bijbel zegt ons niet of er herkenning zal zijn in de hemel, dat is waar… Maar we mogen met gerustheid vaststellen dat we een God hebben die de fundamentele behoefte aan herkenning, relatie, liefde, thuiskomen niet alleen begrijpt, maar zelf in ons heeft gelegd. Ik ben vader van 4 kinderen. Ik zou het wel weten als ik mocht kiezen. Zou onze Hemelse Vader, wiens goede gaven die van ons als aardse ouders oneindig overtreffen, ons de vreugde van het weerzien onthouden? Niemand kan het antwoord met zekerheid geven, dus is de beste oplossing om God’s vaderhart iedere dag een beetje beter te leren kennen!

P.s. Lees eens Johannes 17:24 Vader, u hebt hen aan mij geschonken, laat hen dan zijn waar ik ben. Dan zullen zij de grootheid zien die u mij gegeven hebt omdat u mij al liefhad voordat de wereld gegrondvest werd.

Jezus zegt hier min of meer: Vader, zij horen bij mij, want u hebt hen aan mij gegeven. Wat zou het leuk zijn als zij daar zouden komen waar ik ben en mij (eindelijk echt) zouden herkennen