Stel je voor dat je de chauffeur van een auto bent en je zomaar rond zou rijden zonder het stuur in handen te houden, er zouden de grootste ongelukken kunnen gebeuren en bovendien zou je nooit op de goede plaats van bestemming komen, want zonder sturen rijdt je zo ergens tegenaan en komt tot stilstand.Het is dus heel tegennatuurlijk om niet het stuur vast te houden als je de bestuurder bent van een voertuig, en ook heel dom als je ooit aan je doel wilt komen.

En tóch, in de geestelijke wereld is het juist andersom, wij hebben ook een doel, of liever gezegd, God heeft een doel met het leven van een ieder van ons. En Hij wil ons ook leiden om aan dat doel te komen, Hij wil ons aanwijzingen geven welke richting we mogen gaan, en dan is het maar aan ons om goed te luisteren en op te letten. Maar eigenlijk is het allerbeste dat we zouden kunnen doen, ónze handen van het stuur afhalen en God zélf de richting van ons leven laten bepalen. Maar dát is nou juist zo verschrikkelijk moeilijk voor ons, want we hebben zo onze eigen ideëen over de route die wij zouden moeten volgen.

We willen aan de ene kant dat God ons zal leiden, maar aan de andere kant zijn we vaak veel te eigenwijs en gaan tóch onze eigen richting uit. We willen persé zelf onze handen aan het stuur houden en zó rijden zoals wij denken dat het voor ons het beste is. Pas als het te laat is en we ergens gekomen zijn waar we zelf geen uitweg meer weten, dán pas gaan we vragen of God ons er weer uithaalt en ons de juiste richting wijst. Eigenlijk is dat een gebrek aan vertrouwen,  wij hebben vaak té weinig vertrouwen om blindelings te gehoorzamen aan wat God van ons vraagt. Zo hebben we soms meer tijd nodig om daar te komen waar God ons wil hebben en zélfs gebeurt het dat we kansen missen omdát we zo eigenwijs zijn. Maar tóch is daar dan weer die grote liefde van God, Hij gaat niet op ons mopperen, maar Hij helpt ons om er weer uit te komen. Een heel mooi vers vind ik Psalm 68:20-21a : Geprezen zij de Here. Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil. Die God is een God van uitreddingen.

Een God van uitreddingen, ik moest denken aan dat verhaal van die voetstappen in het zand, hoe daar die twee paar voetstappen in één paar overgaan en hoe het dan de Here is die ons op de moeilijke stukjes draagt. Maar ik zou het ook nog anders willen zien, toen mijn oudste dochter nog maar 11 maanden oud was, kon ze al zelfstandig lopen, en dan mocht ze weleens lopend mee naar de winkel die dichtbij ons huis was. Maar zodra je haar los liet, ging ze zomaar een kant op en meestal de verkeerde. Dan pakte ik haar vaak op en droeg haar naar de winkel. Zij vond dat prima en stribbelde niet tegen, zij had een onbegrensd vertrouwen, zij sloeg dan haar armpjes om mijn nek en liet zich daar brengen waar ik haar hebben wilde.

God heeft een plan met ons leven, Hij weet de weg waarlangs wij het beste kunnen gaan en wij mogen het stuur van ons leven loslaten en het in Zijn handen geven, zomaar blindelings vertrouwen dat Hij ons dáár brengt waar Hij ons hebben wil. Is dat moeilijk? Ja, ik denk het wel, maar Hij is ons vertrouwen meer dan waard en we mogen weten dat Hij ons vertrouwen nóóit zal beschamen!