Al een tijd volg ik een blogje van de zoon en schoondochter van een vriendin. Jonge mensen met een zoontje van een jaar of drie. Bij de jonge vrouw is nu ruim twee en een half jaar geleden, evenals bij mijn schoonzoon, een hersentumor vastgesteld. Ook bij haar is er een operatie gevolgd, bestralingen, chemo, nog meer bestralingen en uiteindelijk is er kortgeleden besloten dat er geen verdere behandeling meer zou plaatsvinden. Daarnet las ik op het blogje dat zij nu in een coma is geraakt waaruit zij waarschijnlijk, menselijk gesproken, niet meer zal ontwaken totdat zij zal ontwaken bij de Here God…

Deze berichten raken mij zo diep, dat komt omdat ik heel precies weet hoe het is om dit mee te maken, ik ben er bij geweest, ik heb het gezien, en ik zie nog steeds de gevolgen. In de blogjes heb ik gelezen hoe hoop, geloof, zorg, angst, wanhoop, pijn, verdriet en berusting elkaar aflosten. Ik heb daar gelezen hoeveel  mensen er biddend omheen staan, hoevelen er ook met de daad helpen en dat zijn dingen die een stukje troost geven, liefde overbrengen, en je het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Mooi als je dat mag ervaren.

Wellicht is er in jouw leven ook verdriet om een geliefde, is er ook pijn en wanhoop, zorg en nood. Als je in zo’n storm als deze terecht komt dan weet je het soms niet meer, je kunt je leven geen richting meer geven, je bent op de golven beland en je kunt niet anders doen dan je vasthouden zodat je niet overboord slaat. Toen de discipelen in de storm terecht kwamen met hun boot waren zij angstig en zij zochten de Here Jezus die onderin het schip rustig lag te slapen. Hij was niet angstig, Hij maakte Zich geen zorgen, Hij bewaarde Zijn kalmte te midden van de storm. Nadat ze Hem hadden gewekt ging Hij met ze mee naar het dek en bestrafte de wind en de golven en daarop werd het stil. In de stormen van ons leven roepen wij ook naar de Here Jezus, naar de Here God, en we willen dat de storm tot bedaren komt, Hij kan toch alles? Ja, dat klopt, maar niet altijd gaat het zoals wij het ons wensen en dat zijn dingen die wij met ons menselijk verstand niet kunnen vatten. Maar dan komt dat moment dat het voorbij is, dat diegene die jou zo lief is, van je weggedragen wordt en mag ontwaken bij de Here God en dan wordt het stil… veel te stil…

Toen ik daarnet het blogje van deze dappere jonge mensen las heb ik eerst een mailtje naar mijn vriendin gestuurd en daarna ben ik hier mijn blogje gaan schrijven. Zodadelijk ga ik naar bed maar ik bid vanuit het diepst van mijn hart dat de Here God deze jonge mensen, en allen die hen lief zijn, nabij mag zijn, dat Hij Zijn armen om hen heen slaat en ze vasthoudt, dat Zijn liefde dwars door alle narigheid heen toch voelbaar mag zijn en dat Zijn stem in de stilte door mag klinken en dat als men later terug zal kijken, men zal mogen zien dat ze door deze tijd heen gedragen zijn geweest…